Δεν υπάρχει πια καμία αμφιβολία ότι η Αριστερά έχει χάσει οριστικά και αμετάκλητα το παιχνίδι της εξουσίας, αν κρίνει κανείς από τη βροχή δημοσκοπήσεων που την θέλουν πότε σε μονοψήφιο και άλλοτε- συχνότερα- σε διψήφιο αριθμό να υπολείπεται της Κεντροδεξιάς ΝΔ. Ειδικότερα η τελευταία δημοσκόπηση της public issue έμοιαζε με εθελημένη γροθιά στο μαχαίρι. Γιατί την επεδίωξαν σε τόσο λάθος χρόνο; Με τις τηλεοπτικές άδειες να πλανώνται στον ορίζοντα και τον Καλογρίτσα σαν απόγονο του Ρασπούτιν να μειδιά σατανικά κάτω από το μούσι του, δεν υπήρχε χειρότερο timing για την ανάθεση της δημοσκόπησης από την «Αυγή». Και ήταν αναμενόμενη η αναστάτωση που προκλήθηκε στο ΣΥΡΙΖΑ αλλά και η μίζερη γκρίνια που επακολούθησε.
Και δεν είναι μόνο οι δημοσκοπήσεις που σπάνια παρουσιάζουν τέτοια ταυτότητα απόψεων. Είναι η σωρεία λαθών στρατηγικής στα οποία υποπίπτει ο ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, όπως είναι του συρμού να αποκαλείται, προκειμένου να υπογραμμισθεί με απαξιωτικό τρόπο ο ανάρμοστος «γάμος» Αριστεράς και Ακρας Δεξιάς που τελέσθηκε εν σπουδή την επόμενη της θριαμβευτικής νίκης της 25ης Ιανουαρίου 2015 και για την οποία η αντιπολίτευση μάλλον δικαιολογημένα –αλλά και πολύ βολικά- σύσσωμη μέμφεται τον ΣYΡΙΖΑ. που, ως περίβλεπτος γαμπρός, επέλεξε να κάνει πρόταση γάμου την Ακρα Δεξιά. Λέγεται πως ο Π.Καμμένος, όντας υπέρμαχος του «Πατρίς, Θρησκεία, Οικογένεια»< τάσσεται αναφανδόν υπέρ του μακαριότατου Αρχιεπισκόπου στη ρήξη του με τον πρωθυπουργό για τα γνωστά επίμαχα ζητήματα. Μήπως είναι εκείνος που λειτούργησε πυροσβεστικά και επιτεύχθηκε η συνάντησή τους- παρόντος, και του Υπ. Παιδείας- του τύπου «Φίλη ,Φίλη καριοφίλι και ο Παππάς με το σταφύλι» όπου τα συνακόλουθα γλυκά μειδιάματα περίσσευαν;
Τελικά θα απομείνει ένα ποσοστό γύρω στα 8 % – 12% το πολύ- που είναι η πραγματική δύναμη της Αριστεράς (όχι βέβαια το 4% – όσο υπάρχει ο Τσίπρας) αφού οι αποδέλοιποι ήταν ψήφοι διαμαρτυρίας και πλήρους απαυδίσεως ενάντια στα δύο πρώην μεγάλα κόμματα εξουσιαστικής ασυδοσίας που μας έδωσαν οτιδήποτε άλλο εκτός από χρηστές κυβερνήσεις γι ‘ αυτό και ο λαός τούς επέδειξε μηδενική ανοχή δίνοντας ψήφο εμπιστοσύνης στην Αριστερά δύο φορές. Την δεύτερη φορά μάλιστα κάτω από δυσμενέστατες για’ αυτή συνθήκες. Τη δυσθεώρητη άνοδο στο 36 % την οφείλει στην χωρίς προηγούμενο κακοδιαχείριση της Κεντρο-αριστερο-δεξιάς και στην εντυπωσιακή (πολλοί θα διαβάσουν «λαικίστικη») αντιπολιτευτική πολιτική που άσκησε ο Αλ. Τσίπρας.
Η Ευρώπη συγκλονίστηκε από τη νίκη της Αριστεράς (far left την χαρακτήρισε) και κάποια μικρή πλην πολύ αξιόλογη μερίδα του Τύπου αναρωτήθηκε: «Μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ να αλλάξει την Ευρώπη;» .Αλλά η αλλαγή δεν έλαβε χώρα. Ούτε στην Εσπερία, ούτε στην Ελλάδα καν. Το αντίθετο μάλιστα. Η Ελλάδα του ΣΥΡΙΖΑ κατάφερε να γίνει παράδειγμα προς αποφυγή λόγω πλήρους ανικανότητας διαχείρισης της οικονομικής κρίσης (« Εμείς δεν είμαστε Ελλάδα» ωρύονταν ευρωπαϊκές χώρες με προβλήματα, θέλοντας να τηρήσουν αποστάσεις). Kαι ο Ισπανός ηγέτης «των δικών μας», Podemos, Πάμπλο Ινγκλέσιας συνοπτικά απεφάνθη ότι « Η Ισπανία δεν είναι προτεκτοράτο όπως είναι η Ελλάδα».
Και ω να τι μας προσμένει πάλι! Η έλευση του λαοπρόβλητου νέου αρχηγού της ΝΔ και η ρουτίνα των κεντροδεξιών κυβερνήσεων με όλα τα παραφερνάλιά τους. Και ουσιαστικά είναι ο ΣΥΡΙΖΑ που μας ρίχνει στη θερμή θανάσιμη αγκάλη τού Αρχηγού της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, βοηθούσης και της μεγάλης πλειονότητας των ΜΜΕ. Τι μπορεί να αλλάξει αυτός ο νέος πολιτικός με την καθεστηκυία ελίτ στο πλευρό του και από πάνω του; Μπορεί- και προπάντων τον συμφέρει- να ασκήσει φιλολαϊκή πολιτική; Κακόγουστο αστείο.
Ένα όμως είναι βέβαιο: ότι έχει την εκλογική νίκη στη τσέπη, ως λαοπρόβλητος ηγέτης με ένα «κοστολογημένο» πρόγραμμα και σοβαρές προτάσεις για οικονομική ανάπτυξη . Σίγουρα το σλόγκαν στις επόμενες εκλογές θα είναι «Οτιδήποτε άλλο εκτός από ΣΥΡΙΖΑ». Και εκτός από το ΣΥΡΙΖΑ δεν μένει κανένα άξιο μνείας αντίπαλο δέος.
Επαναλαμβάνονται, όμως και από τον ΣΥΡΙΖΑ που τώρα μας κυβερνά οι μεταπολιτευτικές αθλιότητες που διέπραξαν εναλλάξ ΝΔ και ΠΑΣΟΚ και μας απόνειμαν δικαίως τον τίτλο της πιο αναξιόπιστης και διεφθαρμένης χώρας. Η επενδυτική δυστοκία οφειλόταν στη γραφειοκρατία και τη διαφθορά (δωροληψία) και τις γνωστές μας πελατειακές σχέσεις που έκανε τους επενδυτές «να.. την κάνουν» γεμάτοι απόγνωση , απογοήτευση αλλά και οργή.
Απόλυτη έλλειψη εμπιστοσύνης προς την Ελλάδα που δεν είναι έργο του ΣΥΡΙΖΑ αλλά μάλλον της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ. Το πολύ προσβλητικό «The game is over που πρωτοαρθρώθηκε από τα χείλη του Ζαν Κλοντ Γιουνκέρ, επί κυβέρνησης Καραμανλή, το ακολούθησε ο Ολι Ρεν και τελευταίος -επί κυβέρνησης Τσίπρα- το τραγούδησε ο Ντόναλντ Τουσκ με ειρωνικό χαμόγελο αυτοϊκανοποίησης: «Τέλος τα παιχνίδια» (Καιρός να σοβαρευτείτε)
Αλλά πώς να σοβαρευτούμε με το θεωρητικό της Οικονομίας κ. Γιάνη Βαρουφάκη να ετοιμάζει ένα πλάνο Β η, πλάνο Χ (-μέσα) για το ενδεχόμενο ενός Grexit; Φαντάζεστε τον Υπ. Εθνικής Αμυνας να εισβάλλει στην ΕΡΤ. Να παίρνει θέση στη κάμερα φορώντας την απαραίτητη στολή παραλλαγής; Να εκφωνεί πατριωτικό διάγγελμα υπό τους ήχους του αναπόφευκτου εμβατηρίου «Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει». Εισβολή στο Νομισματοκοπείο. Κατάληψη της Τράπεζας της Ελλάδος, μια ωραία εικόνα από την οπερέτα το Πανδοχείο της Ευτυχίας με πολύ κλαυσίγελο
Ομως δεν «σωθήκαμε» επαναπατρίζοντας τη δραχμή σύμφωνα με το πλάνο Β -ευτυχώς. Και αν σκεφθεί κανείς το χάος και τον πανικό που θα ακολουθούσε πρέπει να λέμε δόξα σοι ο καλός Θεούλης- έστω κι αν χάσαμε τη θέα του παραλλαγμένου κυρίου Καμμένου.
Αλλά για να πούμε την αλήθεια, η καλή μέρα φάνηκε από το πρωί . Ευθύς μόλις ανέλαβε την εξουσία ο ΣΥΡΙΖΑ πρόλαβαν οι πάσης αποχρώσεως Αριστερούληδες να προβούν σε βαρυσήμαντες δηλώσεις: επαναστατικά φληναφήματα, αναρχικές αθυροστομίες, θεωρητικές αναλύσεις ανοησιών μέσα από τα ΜΜΕ, που δίνουν λαμπρές αφορμές στη Δεξιά να υπερτονίσει τις σχέσεις «παράνομου έρωτα» αναρχικών με την Αριστερά.
Ομως το χειρότερο είναι η επανάληψη του κακού αφηγήματος ΝΔ-ΠΑΣΟΚ: ευνοιοκρατία, ημετερισμός, πελατειακές σχέσεις και όλα τα κακά των προ-συριζικών κυβερνήσεων, με εκκωφαντικό παράδειγμα το «Καρανίκειο άγος», έθεσαν εν αμφιβόλω το μέγα «ηθικό πλεονέκτημα», ή μάλλον το διέσυραν βάναυσα. Επανεμφανίστηκε με αποκοτιά όλο το αμαρτωλό παρελθόν, κληρονομιά από ΝΔ και ΠΑΣΟΚ . Η Αριστερά εξευτελίσθηκε, έχασε το σεβασμό του πολίτη και επανεπιβεβαίωσε το κλισέ του: «όλοι τους ίδιοι είναι».
Οι πρώτοι μήνες που έπρεπε η κυβέρνηση να δουλέψει πολύ σκληρά και να κτυπήσει αλύπητα ένα σάπιο κλεπτοκρατικό καθεστώς, φροντίζοντας συγχρόνως να δώσει μια εικόνα σοβαρότητας των προθέσεών της, αναλώθηκαν σε ταξίδια γνωριμίας έως το μακαρίτη Ούγκο Τσάβες Επίσης στο βόλεμα συγγενών και φίλων του Τσίπρα, του Κόμματος και της ΑΝΕΛ. Στο μεταξύ ωστόσο η ΕΕ μας προειδοποιούσε να καταπιαστούμε με το αγκάθι του χρέους και την εφαρμογή των «μεταρρυθμίσεων», ώστε να αποπληρωθεί το χρέος.
Ο χρόνος κύλησε αναποτελεσματικά μέχρι την αποφράδα ημέρα, που ο Τσίπρας ανήγγειλε την διά δημοψηφίσματος προσφυγή στη λαϊκή ετυμηγορία αφού δεν κατέληγε σε κάποια συμφωνία, όντας υπηρέτης δύο αφεντάδων: των ανυποχώρητων δανειστών και της απειλητικής «αριστερής εσωτερικής αντιπολίτευσης. Ο Μάριο Ντράγκι, αφετέρου, της ευκαιρίας δοθείσης,(αναγγελία δημοψηφίσματος) έκλεισε τη στρόφιγγα του ρευστού προς την Ελλάδα προκαλώντας κεφαλαιακό έλεγχο και πανελλήνιο εγκεφαλικό. Ο πανικόβλητος Τσίπρας υπεχώρησε, παρά τη νίκη στο δημοψήφισμα με 61%. υπέρ του όχι. Το όχι έγινε ένα μεγάλο ναι, όπου οι πιστωτές αποθρασυνόμενοι επέβαλαν ακόμα βαρύτερους όρους. Μικροψυχία της ΕΕ, ταπείνωση, διασυρμός και διαπόμπευση της Ελλάδας που έμοιαζε με μικροσκοπικό ανθρωπάκι το οποίο, ενώ τρικλίζει έτοιμο να πέσει, από το βαρύ φορτίο, που σηκώνει, του προσθέτουν και άλλα βάρη ευελπιστώντας πως θα καταρρεύσει .
Η Ελλάδα όμως άντεξε –τρόπος του λέγειν- αφού ο Τσίπρας διέταξε υποχώρηση εφ’ ολοκλήρου του μετώπου και άνευ όρων παράδοση στου δανειστές. Τι άλλο θα μπορούσε να κάνει ένας απελπισμένος πανικόβλητος πρωθυπουργός στο πρόθυρα νευρικής κρίσης;
Από τότε αρχίζει το εφιαλτικό μαρτύριο του μισθωτού και προπάντων του συνταξιούχου: μειώσεις επί μειώσεων, ενώ παράλληλα και αυξήσεις των «εισφορών» Ο αρμόδιος υπουργός βροντοφωνάζει: «Καμιά μείωση στις συντάξεις!». Ο φτωχούλης του θεού συνταξιούχος ρωτάει : «Μα πώς στο διάολο τότε εγώ παίρνω όλο και λιγότερα;
Αρχίζουν οι συγκρούσεις ανάμεσα στο κυβερνών κόμμα και σε διάφορους κοινωνικούς φορείς Με την εκκλησία, μάλλον δικαιολογημένα. Αλλά με τις τηλεοπτικές άδειες; Πού ακούστηκε ο υπουργός της Επικρατείας να περιορίζει τον αριθμό τους σε τέσσερις; Απλά ο ΣΥΡΙΖΑ πιστεύει ότι είναι ευκολότερο να θέσει υπό τον έλεγχό του τους ευάριθμους τέσσερις παρά τα αναρίθμητα κανάλια όπου το μόνο καλό που έκαναν ήταν να προσφέρουν εργασία σε δημοσιογράφους. Γιατί κατά τα άλλα δεν κανάκευαν το ΣΥΡΙΖΑ.
Αρχίζουν μια σειρά από κατασταλτικά μέτρα. Οι συνταξιούχοι είναι τα παντοτινά θύματα. Από άλλες κυβερνήσεις έτρωγαν οι γέροντες ξύλο μέσω των ΜΑΤ. Η παρούσα κυβέρνηση σκέφτηκε έναν πιο «πολιτισμένο» τρόπο. «Όχι χειροδικίες, παιδιά. Εμείς δεν είμαστε βάρβαροι. Χημικά λοιπόν για να συμβαδίζουμε και με την πρόοδο της τεχνολογίας!».
Ο κάθε ταλαιπωρημένος Αριστερός αναρωτιέται: «Μα είναι Αριστερά αυτή που ψήφισα;». Τότε γιατί εφαρμόζει τόσο αντιλαϊκά μέτρα που όζουν της πλέον απεχθούς μορφής νεοφιλελευθερισμού; Γιατί στοχοποιούνται τόσο αμείλικτα οι λαϊκές τάξεις και έχεις και το γνωστό και μη εξαιρετέο Πόουλ Τόμσεν να συνιστά περαιτέρω μείωση των συντάξεων;
Υπολογίζεται ότι μισό εκατομμύριο νέοι άνθρωποι –μορφωμένοι επί το πλείστον- έχουν εγκαταλείψει την Ελλάδα με σκοπό να μην ξαναγυρίσουν στη χώρα τους που έχει σπάσει κάθε ρεκόρ ανεργίας .
Παρά την « αισιοδοξία» της κυβέρνησης και τα εκάστοτε σερβιριζόμενα μέσω των κρατικών καναλιών κακέκτυπα του «success story», κανείς δεν βλέπει φως στη άκρη του τούνελ. Μάλλον βλέπει το χαιρέκακα γελαστό πρόσωπο του Βόλφγκαγκ Σόιμπλε να απλώνει το χέρι του πρόσχαρα, όχι για να χαιρετίσει, αλλά για να δείξει την έξοδο: «Παρακαλώ, περάστε απ’έξω». Πιστεύει πως ένα grexit θα βελτιώσει δραματικά την κατάσταση. Αρκεί να φύγει η Ελλάδα, η μεγάλη αμηχανία της Ευρώπης και η Ευρώπη θα ακολουθήσει ανεμπόδιστα τη «λαμπρή πορεία» προς την πολυπόθητη «ολοκλήρωσή» της.
ΥΓ.1.Σαν να μην έφταναν όλα τα βάσανα, προέκυψε και το δικαστικό. Ο γλυκύτατος και πάντα γελαστός κ. Τσίπρας ανήγγειλε ότι ήγγικεν η ώρα να δοθούν εκείνες οι παλιοαυξήσεις ενώ η κ. Θάνου υπομειδίασε ευφροσύνως. Αλλά έλα που αποφασίστηκε και αύξηση του ορίου ηλικίας συνταξιοδότησης. Ποιος είδε το Θεό και δεν τον φοβήθηκε. Αντισυνταγματικό! Το σωστό να λέγεται. Το Σύνταγμα προβλέπει αποχώρηση των δικαστικών που έχουν συμπληρώσει το 67ο έτος της ηλικίας τους τον Ιούνιο. Φοβάμαι πως διέπραξαν γκάφα νομίζοντας πως θα τους ικανοποιούσαν, αλλά δεν τους βγήκε. Παρεμπιπτόντως για τους πανεπιστημιακούς που αποχωρούν και αυτοί στα 67 αποτελεί όνειρο απατηλό για τις ανώτερες βαθμίδες μια παρόμοια διευθέτηση να φεύγουν στα 70.
ΥΓ.2. O διασυρμός της Ελλάδας δε λέει να σταματήσει. Μετά την ανεγκέφαλη προσέγγιση του Ντομινίκ Στρος Καν από τον Παπανδρέου, το 2010 όπου ο τελευταίος απεκάλυψε ότι η χώρα μας ήταν διεφθαρμένη μέχρι μυελού οστών και καλά θα έκανε ο Καν να την αναλάβει ο ίδιος, τώρα παρουσιάζεται και ο πρόεδρος Φρανσουά Ολάν όπου μας αποκαλύπτει στο βιβλίο του, όπου μόλις εκυκλοφόρησε ότι Βλαντιμίρ Πούτιν του είχε εκμυστηρευτεί πως ο Τσίπρας του ζήτησε εκτυπωτή(!!!) για να μπορέσει να «κόψει μονέδα» εδώ στη Ελλάδα. Και οι δύο περιπτώσεις καταδεικνύουν πόσο η γλώττα των πολιτικών προτρέχει της διανοίας τους.
O Θάνος Κακουριώτης είναι ομότιμος καθηγητής ΑΕΙ
