Αν υπάρχει κάτι που αποδεικνύουν οι ταυτόχρονες αποκαλύψεις στο βιβλίο του Γάλλου προέδρου Ολαντ και στα Γουικιλίκς σχετικά με το 2015 και το ενδεχόμενο εξόδου της Ελλάδας από το ευρώ, είναι εκείνο ακριβώς που η ίδια η Ελλάδα πολλές φορές έχει μοιραία υποτιμήσει: ότι η πορεία της έχει άμεση εξάρτηση από τις μεγάλες διεθνείς πολιτικές ισορροπίες.
Εν προκειμένω, ο Τσίπρας, που όπως φέρεται έψαχνε αν μπορούσε να τυπώσει δραχμές, μίλησε στον Πούτιν, ο Πούτιν τον «έδωσε» στον Ολαντ, άρα στην ευρωζώνη,– αφού πρώτα τον άδειασε -…, ενώ ο Κλίντον επιστρατεύθηκε από τον Ομπάμα να πει του Αλέξη να μην κουνηθεί από την ευρωζώνη, με τον πρώην πρόεδρο να ρωτάει τον νυν «αν θα πιέσουμε και τη Μέρκελ»…
Το πόσο σημαντική υπόθεση είναι, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, η Ελλάδα για τις μεγάλες δυνάμεις καθίσταται προφανές από τα παραπάνω. Δεν είναι όμως καινούργιο: έχει πιστοποιηθεί ιστορικά πάρα πολλές φορές από την εποχή της Ναυμαχίας του Ναυαρίνου μέχρι, τουλάχιστον, και τα χρόνια της δικτατορίας: όλα σχεδόν τα μεγάλα κεφάλαια της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας, ιδίως τα πλέον αιματηρά, είναι γραμμένα το λιγότερο σε άμεση συσχέτιση με τις ισορροπίες των μεγάλων δυνάμεων και, συχνά, με απευθείας πολλαπλές παρεμβάσεις από αυτές.
Επίσης, οι μεγάλοι δεν μπαίνουν εύκολα ο ένας στα χωράφια του άλλου: ο Στάλιν άφησε να γίνει ένας ολόκληρος Εμφύλιος για κάτι που δεν επρόκειτο ποτέ ο ίδιος να στηρίξει. Τουλάχιστον ο Πούτιν έκανε το τηλεφώνημα – δεν ευνόησε πονηρά ένα άλλο είδος νέου Εμφυλίου. Κι αυτό ασφαλώς και θα πρέπει να το εκτιμήσει κανείς…
Τέτοιου είδους κινήσεις δεν είναι συμβαίνουν με όλες τις χώρες. Κάθε άλλο. Ορισμένες φορές η Ελλάδα κατάφερε να αξιοποιήσει αυτή την ιδιαιτερότητα, όπως λ.χ. έγινε στους Βαλκανικούς Πολέμους, τις περισσότερες όμως, δυστυχώς, υπέστη τις συνέπειές της: Διχασμός, Μικρασιατική Καταστροφή, Εμφύλιος, Κύπρος…
Σήμερα, οι ισορροπίες των μεγάλων δυνάμεων είναι και πάλι σε κατάσταση τριγμού. Και η Ελλάδα, θέλει δεν θέλει, είτε με τον ένα τρόπο είτε με τον άλλο, θα βρεθεί και πάλι στο επίκεντρο.
Ας το καταλάβουμε λοιπόν όσο είναι καιρός, ότι πάντοτε θα επιστρέφουν οι στιγμές που θα πρέπει να περνάμε από αυτές τις συμπληγάδες, οι οποίες είναι σήμερα εκ νέου ορατές στον όχι μακρινό ορίζοντα.
Κι ας συνειδητοποιήσουμε επιτέλους το πιο σημαντικό: ότι ή όλοι μαζί θα τις περνάμε και θα μένουμε στον αφρό, ή ότι όλοι μαζί θα πηγαίνουμε στον πάτο…
