Πέρασαν πάνω από έξι χρόνια από την εποχή που η κυβέρνηση Γιώργου Παπανδρέου παρουσίαζε την Ελλάδα ως το μαύρο πρόβατο της ευρωζώνης, της Ευρώπης και… του κόσμου («είμαστε διεφθαρμένοι, χρεοκοπημένοι, δεν δανειζόμαστε» κοκ) οδηγώντας κατ’ ουσίαν εθελοντικά τη χώρα σε μια χρεοκοπία και έναν μηχανισμό διεθνούς οικονομικού ελέγχου τα οποία θα μπορούσε και να είχαν αποφευχθεί, μέχρι σήμερα.
Οι ατέλειωτες λεπτομέρειες και οι διαδοχικές φάσεις αυτής της πολύχρονης τραγωδίας είναι γνωστές και πολυσυζητημένες. Εκείνο όμως που παραμένει άγνωστο είναι η κατάληξή της.
Όταν ξεκινούσαν όλα αυτά, η θεωρία του «μαύρου προβάτου» ήταν κυρίαρχη παντού. Η λογική ήταν περίπου «η κακή Ελλάδα και οι καλοί ξένοι που θα μας σώσουν και θα μας κάνουν ανθρώπους». Στο δημόσιο λόγο κυριαρχούσε η έννοια «πρόγραμμα σωτηρίας» ή «πρόγραμμα διάσωσης» και όλο αυτό δεν ήταν, υποτίθεται, τίποτε άλλο, παρά μια έμπρακτη έκφραση αλληλεγγύης των εταίρων της χώρας που έρχονταν να τη… σώσουν.
Όμως το ερώτημα, έξι χρόνια μετά, είναι πλέον πιο σκληρό από ποτέ: σε ποια κατάσταση βρίσκεται σήμερα η Ελλάδα; «Σώθηκε», ή κινδυνεύει;
Την απάντηση τη γνωρίζουν πλέον άπαντες: όχι απλώς δεν «σώθηκε», αλλά βρίσκεται σε τραγικό σημείο από κάθε άποψη: η χώρα βιώνει σήμερα το απόλυτο αδιέξοδο, το οποίο επίσης είναι γνωστό σε όλες τις διαστάσεις του, ενώ το δημόσιο χρέος, που υποτίθεται ότι είχε… ορθολογικά και ελεγχόμενα σχεδιαστεί ως τέτοιο (αυτή ήταν η επίσημη θέση για την εκτίναξή του στο πρώτο μνημόνιο) απειλεί πλέον να καρατομήσει την Ελλάδα – στην πραγματικότητα το έχει ήδη κάνει.
Το Βερολίνο, που βρίσκεται πίσω από όλη αυτή την πολιτική, ιδίως της εκτίναξης του χρέους, αρνείται φυσικά κάθε συζήτηση γι αυτό.
Τώρα, οι πάντες αντιλαμβάνονται τι έκανε η Γερμανία όλα αυτά τα χρόνια και γιατί το έκανε, όπως αντιλαμβάνονται και ότι η Ευρώπη, με την παλιά της μορφή, απλώς δεν υπάρχει, έχοντας αντικατασταθεί από μια γερμανική ηγεμονία, η οποία, πάντως ήδη παραπαίει.
Όμως, εν τω μεταξύ, η Ελλάδα διαλύεται. Εχει μπει για τα καλά μέσα στο σφαγείο και περιμένει τη στιγμή. Όχι για πολύ…
