Μπορεί τα χημικά και το ξύλο του Τσίπρα στους (κατά τον νυν πρωθυπουργό πάλαι ποτέ περήφανους αγωνιστές) συνταξιούχους να έπνιξαν χθες το κέντρο της Αθήνας, όμως, είναι προφανές ότι στην κυβέρνηση δεν χάνουν (ακόμα) τον ύπνο τους για τέτοια… μικροπράγματα. Αλίμονο: «αριστεροί» είναι οι άνθρωποι…
Θα έπρεπε άλλωστε να τον χάσει ήδη νωρίτερα, μετά από την προ ημερών δημοσιοποίηση των νέων στοιχείων για την ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας: η πτώση εξακολουθεί και η χώρα καταλαμβάνει πλέον την 86η θέση ανάμεσα στις 138 που μετρήθηκαν. Αλλά υπάρχουν και χειρότερα: κι αυτό ακόμα δεν απεικονίζει την πραγματική κατάσταση, καθώς ουσιαστικά δεν συνυπολογίζει παραμέτρους όπως, μεταξύ άλλων, την μαζική οικονομική μετανάστευση ή τη δραματική πορεία του δημοσίου χρέους.
Όμως ο ύπνος είναι βαθύς και δεν διαταράσσεται όχι με όλα αυτά, αλλά ούτε καν με τις δηλώσεις Ερντογάν για τη Συνθήκη της Λωζάννης, οι οποίες θα έπρεπε να είχαν προκαλέσει ήδη, αμέσως, γενικό συναγερμό στην Ελλάδα καθώς και το εμπρηστικό περιεχόμενό τους και η στιγμή που γίνονται κάθε άλλο παρά τυχαία ή επιπόλαια δείγματα για τις προθέσεις της Τουρκίας είναι.
Ειδικά πάντως ως προς το χρέος, τις λίγες φορές που «ξυπνά» η κυβέρνηση είναι για να δημαγωγήσει και αμέσως μετά ξαναπέφτει στην παρατεταμένη νάρκη της. Την ίδια στιγμή που ψελλίζει τα γνωστά παραμύθια για το πόσο δήθεν είμαστε κοντά σε ρύθμιση του χρέους, το Βερολίνο ξεκόβει άγρια κάθε συζήτηση, με τον υπουργό Σόιμλπε να σπάει όλα τα ρεκόρ του κυνισμού δηλώνοντας ότι το πρόβλημα της Ελλάδας δεν είναι το χρέος της. Από μιαν άποψη πάντως δεν έχει και άδικο: το μέγα πρόβλημα της χώρας, που την οδηγεί ακριβώς σε αυτή τη συνεχή απώλεια ανταγωνιστικότητας, είναι οι φόροι που το πρόγραμμα του Σόιμπλε την έχει αναγκάσει να θεσπίσει στερώντας της κάθε ελπίδα να βγει από τον φαύλο κύκλο ο οποίος έχει πλέον καταστεί άρρωστη «κανονικότητα».
Φυσικά, παρά τα γνωστά παραμύθια του παρελθόντος, ούτε ο Σόιμπλε ούτε κανείς άλλος στο Βερολίνο έχει το παραμικρό ενδιαφέρον το πώς θα σπάσει αυτός ο κύκλος – τώρα, το κατανοούν πλέον άπαντες. Αντιθέτως, με την πορεία που έχουν πάρει τα πράγματα στο εσωτερικό της Γερμανίας η θέση της Ελλάδας επιδεινώνεται όχι μόνον επειδή παρεμποδίζεται αποφασιστικά κάθε τέτοια συζήτηση που όλοι οι άλλοι αναγνωρίζουν πια ως ζωτικής σημασίας, αλλά και επειδή στα ήδη τεράστια βάρη προστίθεται και η σκλήρυνση της Γερμανίας εις βάρος της χώρας μας στο προσφυγικό. Τι κι αν ακόμα και τα πιο σοβαρά γερμανικά μέσα ενημέρωσης αναλύουν το τι γίνεται εις βάρος της Ελλάδας, όπως έκανε η Die Welt γράφοντας για το πώς οι κυβερνήσεις της Ε.Ε.μας σπρώχνουν σε απελπιστική, όπως τη χαρακτήρισε η γερμανική εφημερίδα, θέση; Η καγκελάριος Μέρκελ είναι τώρα σφόδρα ενοχλημένη γιατί, λέει, δεν κάνουμε καλή δουλειά…
Ο κοινός τόπος όλων αυτών, όταν μάλιστα προσθέσει κανείς την αυτοκτόνο, εξόφθαλμη καταστροφή που συντελείται με αποκλειστική πλέον ευθύνη της κυβέρνησης στην πολιτική ατμόσφαιρα της χώρας, είναι ένας: μια Ελλάδα που συνεχώς φθίνει χωρίς ελπίδα. Και που, κάθε μέρα που περνάει, βρίσκεται πια σε πολύ χειρότερη μοίρα από ότι την προηγούμενη…
