Από τα παραμύθια στα μισόλογα

Ακόμα και τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, τα λίγα που διατηρούν κάποια επαφή με την πραγματικότητα, αντιλαμβάνονται ότι το όχημα του άκρατου λαϊκισμού που τους οδήγησε στην εξουσία έχει πλέον εκτροχιαστεί. Ζούμε βέβαια ακόμα στον αστερισμό του λαϊκισμού, αλλά ερήμην του λαού που σε κάθε ευκαιρία εκδηλώνει τη διάχυτη απογοήτευση και δυσαρέσκειά του. Δεν είναι μόνο οι δημοσκοπήσεις που καταγράφουν πρωτοφανή ποσοστά –80% και πλέον –απελπισίας. Είναι και η καθημερινή φαρσοκωμωδία που ζούμε, οι κραυγαλέες αντιφάσεις του κ. Τσίπρα και των υπουργών του, που διαλύουν και τα τελευταία ίχνη πολιτικής νομιμοποίησης που τους είχαν απομείνει.

Η κατασκευή εχθρών στην οποία επιδόθηκαν με μανία, με τελευταίο όχημα την περιβόητη διαπλοκή στα μέσα ενημέρωσης, καταρρέει κάτω από το βάρος των ανομημάτων τους. Η επιχείρηση άλωσης του κράτους και των θεσμών, με τη συνέργεια του κορυφαίου πολιτειακού παράγοντα της χώρας, δημιουργεί τόσα αρνητικά αντανακλαστικά και συσπειρώνει δυνάμεις που μέχρι τώρα σιωπούσαν, ανέχονταν ή και φοβούνταν να αντιδράσουν. Η διάλυση της ολομέλειας του ΣτΕ για τις τηλεοπτικές άδειες υποδηλώνει καθαρά ότι έχουν ξεπεραστεί τα όρια ανοχής.

Τα φληναφήματα περί προάσπισης των λαϊκών συμφερόντων δεν πείθουν πια κανέναν. Το πέρασμα από το «όχι» σε όλα στο «ναι» σε όλα δεν απομυθοποίησε μόνο την πάλαι ποτέ αντιμνημονιακή ρητορεία του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και τις ιστορικές και ηθικές αναφορές, τα κειμήλια δηλαδή της μεταπολιτευτικής Αριστεράς. Η ριζοσπαστική παραμυθία και συνωμοσιολογία με την οποία γοήτευσαν ένα σημαντικό τμήμα της κοινωνίας, ξέφτισε για τα καλά μπροστά στο άγος της εξελισσόμενης φτωχοποίησης όλο και μεγαλύτερων στρωμάτων της ελληνικής κοινωνίας.

Αυτό που μένει να απαντηθεί είναι ποιος ή ποιοι θα καρπωθούν αυτή τη ραγδαία φθορά του ΣΥΡΙΖΑ. Το επιχείρημα «όλοι ίδιοι είναι τελικά» εξακολουθεί να τροφοδοτεί το κλίμα αντιπολιτικής και απαξίας σε ένα καθόλου ασήμαντο τμήμα της κοινής γνώμης που συνεχίζει να ζει με ψευδαισθήσεις εθνικής μοναξιάς. Χρειάζεται αρετή και τόλμη για μιλήσει κανείς την οδυνηρή γλώσσα της αλήθειας και της αυτογνωσίας. Και οι δυνάμεις του ευρωπαϊκού τόξου, με προσωπικές εξαιρέσεις, αρκούνται για την ώρα σε μισόλογα δειλά και ενοχικά, που δεν μπορούν ούτε να εμπνεύσουν ούτε να σηματοδοτήσουν την ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο.