Εντάξει: η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει. Δυστυχώς όμως σβήνει. Μέρα με τη μέρα.
Η Ελλάδα σβήνει στη Λέσβο, στο ακριτικό νησί όπου για να μπορέσει ο στρατός να κάνει τις τελετές της σημαίας, απαιτείται πια… αστυνομική προστασία, καθώς, διάφοροι αγνώστου ταυτότητας «αλληλέγγυοι» δεν το επιτρέπουν και η όξυνση στο νησί χτυπάει κόκκινο, την ώρα που η ζωή του καθορίζεται πλέον απόλυτα από την ωρολογιακή βόμβα του χοτσπότ, η οποία ήδη σκάει, προς μεγάλη χαρά διαφόρων…
Η Ελλάδα σβήνει στις εφορίες, στις κατασχέσεις, στις οφειλές, στις τράπεζες, οπουδήποτε οι πολίτες και οι επιχειρήσεις μπαίνουν καθημερινά στο στόχαστρο ενός κράτους εχθρικού όσο ποτέ γι αυτούς και με το οποίο είναι πλέον αδύνατο να τα βγάλει κανείς πέρα…
Η Ελλάδα σβήνει σε μια κοινωνική διάλυση χωρίς προηγούμενο που είναι αδύνατον πια να αναστραφεί.
Η Ελλάδα σβήνει στο βιασμό που υφίσταται πλέον καθημερινά η ελευθερία σε πολλά επίπεδα, τόσο ατομικά όσο και συλλογικά, ανάμεσά τους και εκείνο της Ελευθεροτυπίας που έχει μπει για τα καλά στο στόχαστρο της εξουσίας. Δεν είναι πια μία ελεύθερη χώρα, αλλά κάτι άλλο, κάτι διαφορετικό, ούτε ελεύθερη, ούτε χώρα.
Η Ελλάδα σβήνει στις αποφάσεις των ευρωπαικών οργάνων τόσο στην οικονομία όσο και στο μεταναστευτικό: και στα δύο, Βερολίνο και Βρυξέλλες, την έχουν καταντήσει σάκο του μποξ, ο οποίος, κάποτε, σύντομα, θα σπάσει και θα διαλυθεί.
Η Ελλάδα σβήνει στους περίπου 350.000 νέους επιστήμονες που έφυγαν στην κρίση στο εξωτερικό για να γλυτώσουν – και καλά έκαναν – και ο τόπος στερήθηκε νομοτελειακά το μέλλον του. Σβήνει στα δημογραφικά στοιχεία που λένε πια ξεκάθαρα ότι σε λιγότερο από σαράντα χρόνια θα υπάρχουν 2,5 εκ. Ελληνες και Ελληνίδες λιγότεροι, σε μία φτωχή χώρα γερόντων…
Η Ελλάδα σβήνει όμως, πάνω απ’ όλα, από τα οργιώδη ψέματα μιας πολιτικής νομενκλατούρας που δεν σταματά μπροστά σε τίποτα προκειμένου να διαιωνίσει τη φαύλη εξουσία της. Που δεν έχει ιερό και όσιο. Που παραδίδει, πλέον, τα πάντα και που όλα τα παραπάνω γίνονται όταν εκείνη κάνει τα στραβά μάτια μόνο και μόνο για να βαστήξει την καρέκλα της…
