Με αφορμή την έναρξη της νέας σχολικής χρονιάς, διαβάσαμε ότι πρόσφατα, σε Δήμο της Αττικής, εγκαινιάστηκε ένα ειδικό σχολείο για μαθητές της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης. Και αυτό έτυχε συγχαρητηρίων από πολιτικούς, πολίτες, γονείς κ.α. Ωραίο ακούγεται, αλλά αναρωτιέμαι, είναι η άγνοια ή η ροπή που έχουμε να πανηγυρίζουμε, τις περισσότερες φορές χωρίς λόγο;
Δυστυχώς, αντί να ενισχύεται με έργα ουσίας, η προσπάθεια για την ενδυνάμωση της «σχολικής ενσωμάτωσης», όπου όλα τα παιδιά, με ή χωρίς αναπηρία, θα μπορούν, από κοινού να διδάσκονται, χωρίς διακρίσεις, δημιουργούνται χώροι «ειδικοί» για «ειδικά παιδιά» που έχουν «ειδικές ανάγκες» σε μια κοινωνία που βρίθει «ειδικών».
Ο εκπαιδευτικός αποκλεισμός, των παιδιών με αναπηρία δεν είναι μόνο ελληνικό φαινόμενο αλλά συναντιέται λιγότερο ή περισσότερο και στην υπόλοιπη Ευρώπη, αφού σχεδόν το 1/3 μένει εκτός της σχολικής διαδικασίας, ενώ πολύ μικρότερο είναι το ποσοστό αυτών, που ολοκληρώνει με επιτυχία ακόμα και τη βασική εκπαίδευση.Η εκπαίδευση είναιθεμελιώδες ανθρώπινο δικαίωμαπου χρειάζεταιπροστασίακαι αυτό που χρειάζεται, είναι να ενισχυθεί η ενσωμάτωση στο σχολικό περιβάλλον, δείχνοντας έτσι τον δρόμο της δημιουργίας μιας κοινωνίας φιλόξενης για όλους, χωρίς αποκλεισμούς και αναπαραγωγή αρνητικών στερεοτύπων.
Χρειάζονται όμως να ληφθούν γενναίες αποφάσεις από τη πλευρά της συντονισμένης πολιτείας και φυσικά, μια σειρά από μέτρα, όπως η ενημέρωση/ευαισθητοποίηση κατ’ αρχάς της σχολικής κοινότητας, η ειδική εκπαίδευση των δασκάλων/καθηγητών, ο κατάλληλος εξοπλισμός, το ενιαίο εκπαιδευτικό υλικό, τα σύγχρονα μέσα διδασκαλίας, φυσικά επαρκές και ικανό εκπαιδευτικό προσωπικό κ.α.
Ο δρόμος είναι δύσκολος, ο στόχος όμως ουσιαστικός. Χωρίς μοιρολατρίες και αναβλητικότητα, ας προσπαθήσουμε όλοι μας για μια εκπαίδευση ενιαία, σε κοινούς χώρους, όπου η αναπηρία δεν θα αποτελεί εμπόδιο αλλά κίνητρο προφοράς και βελτίωσης της σημερινής πραγματικότητας.
Ο κ. Δημήτριος Π. Νικόλσκυ είναι Πρόεδρος της Επιτροπής για τα Δικαιώματα των Aτόμων με Αναπηρίες του Συμβουλίου της Ευρώπης
