Ότι οι κυβερνώντες είναι για τα μπάζα το υποψιάζονται οι περισσότεροι. Φαίνεται άλλωστε από τον κύκλο των ενδιαφερόντων τους και από τα πεδία των δραστηριοτήτων τους.
Εξαντλούνται σε άγονες και αντιπαραγωγικές μάχες, δεν δημιουργούν βάσεις προόδου και προκοπής, ούτε νοιάζονται για την διαμόρφωση συνθηκών ανασυγκρότησης , παρά μόνο για την ιδεολογικοπολιτική επικράτησή τους.
Είναι αυτή ωστόσο ασθένεια συνολικά του πολιτικού συστήματος, το οποίο σε όλες του τις εκδοχές διακρίνεται από την απασχόληση με τα στενά και εξουσιαστικά, παρά με τις πραγματικές ανάγκες της χώρας, της οικονομίας και των πολιτών της.
Το δυστύχημα είναι ότι το αυτό κλίμα μεταφέρεται παντού. Και αυτός ακόμη ο κύκλος των επιχειρηματιών και των εμπορευομένων, που υποτίθεται αντιλαμβάνεται και αξιοποιεί τις ευκαιρίες, δεν βλέπει πέρα από τη μύτη του.
Κανονικά στις παρούσες οικονομικές και κοινωνικές συνθήκες οι Έλληνες κεφαλαιούχοι θα έπρεπε να είχαν επιδοθεί ήδη σε αγώνα επενδύσεων και πρωτοβουλιών συγκρότησης πεδίων παραγωγικής ανασυγκρότησης και προόδου.
»Η χώρα έχει φθηνύνει τόσο πολύ που με 200 εκατ. ευρώ την αγοράζεις ολόκληρη» σημείωνε πρόσφατα ,καθ’ υπερβολήν βεβαίως ,αλλά με προφανή σκοπό να αποδώσει το περιβάλλον ευκαιριών γνωστός επιχειρηματίας, από εκείνους που έχουν συνδέσει το όνομά τους με πλήθος δραστηριοτήτων.Και εξηγούσε πως »όλοι οι συντελεστές παραγωγής , από την εργασία μέχρι τη γη και τα ακίνητα, έχουν υποτιμηθεί σε βαθμό που επιτρέπουν την ανάπτυξη δραστηριοτήτων με το ελάχιστο δυνατό κόστος».
Μόνο η ανάγκη για υποκατάσταση των εισαγωγών θα μπορούσε στις παρούσες συνθήκες να προσφέρει ευκαιρίες προόδου και ανεξάντλητης κερδοφορίας.
Λείπουν από την ελληνική αγορά, παρά τους δρόμους και τις ατέλειωτες δημόσιες υποδομές, απλά παραγωγικά σχήματα εκμετάλλευσης του παραγόμενου εγχώριου πλούτου, των διεξιοτήτων και των πλεονεκτημάτων.
Παρά τις παραδόσεις και τη ναυτοσύνη μας , για παράδειγμα, δεν μπορεί να μην υπάρχουν ευκαιρίες στην άλλοτε ακμάζουσα και τώρα νεκρή ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη.
Στην υαλουργία επίσης που ανθούσε πριν δυό δεκαετίες δεν υπάρχει ίχνος δραστηριότητας στην ελληνική επικράτεια.Ολα τα σχετικά προιόντα εισάγονται από τη γειτονική Τουρκία.
Στον τομέα των τροφίμων ακόμη υπάρχουν ευκαιρίες μοναδικές.Από τις βρώσιμες ελιές, τα τυριά και το κρέας, μέχρι την παραγωγή τοματοπολτού και επεξεργασμένων δημητριακών προσφέρονται απίστευτες δυνατότητες.
Στην παραλιακή ζώνη Κορίνθου – Αιγίου, επίσης, δεν υπάρχει ούτε μια επιχείρηση- ψυγείο για τη συντήρηση των λεμονιών που κάθε χειμώνα μένουν αμάζευτα στα δέντρα και το καλοκαίρι αναγκαζόμαστε να εισάγουμε αντίστοιχα προϊόντα από την Αργεντινή! Μια μικρή επένδυση θα μπορούσε να αποδώσει τα μέγιστα, τόσο για όποιον έχει την πρωτοβουλία , όσο και για τους παραγωγούς που έχουν εγκαταλείψει τα περιβόλια τους.
Στο Νευροκόπι, ακόμη, στο πρώτο και γνωστότερο κέντρο πατατοπαραγωγής δεν υπάρχει σύγχρονο συσκευαστήριο που θα επέτρεπε την απρόσκοπτη διάθεση του ξακουστού προϊόντος.
Θα μπορούσε να αναφέρει κανείς άπειρα παραδείγματα και να καταδείξει την αβελτηρία όχι μόνο της πολιτικής, αλλά και των επιχειρηματιών. Κακά τα ψέματα , υπάρχουν κι αλλού ευθύνες πέρα από τη μυωπική ελληνική πολιτική. Μύωπες είναι και οι επιχειρηματίες μας. Η ευθύνη τους είναι μεγάλη.
Έπειτα από έξη χρόνια διαρκούς προσαρμογής και αποδιάρθρωσης των πάντων θα περίμενε κανείς τουλάχιστον από τους Έλληνες κεφαλαιούχους και επιχειρηματίες να σπεύσουν να τοποθετήσουν στην πατρίδα έστω λίγα από τα κέρδη τους σε δραστηριότητες εμφανώς παραγωγικές και εν πολλοίς εξασφαλισμένες.
Δεν υπάρχουν πια δικαιολογίες για την επενδυτική απραξία της εγχώριας επιχειρηματικής τάξης.Το επιχείρημα των φόρων δεν στέκει. Γιατί όλα τα άλλα είναι με το μέρος τους.
