Ενας από πιο παλιούς τους μύθους της ευρωπαικής αριστερής επιχειρηματολογίας γύρω στη δεκαετία του ’70, είχε να κάνει με την υπόθεση της δημιουργίας του κοινωνικού κράτους στην Ευρώπη.
Για κακή τύχη όλων όσων επιχειρούσαν να ανέλθουν πολιτικά εμπορευόμενοι το μονοπώλιο της κοινωνικής ευαισθησίας και πολιτικής, ένα μεγάλο εμπόδιο στεκόταν στο δρόμο τους: ότι ο «ιδρυτικός» νόμος της σύγχρονης κοινωνικής πολιτικής στην Ευρώπη και τον κόσμο, στα τέλη του 19ου αιώνα, έφερε την υπογραφή του Μπίσμαρκ.
Το πρόβλημα μεγάλο. Όμως η «λύση», απλή:
Οχι, δεν ήταν ο Μπίσμαρκ που ίδρυσε, ουσιαστικά, αυτό που ονομάστηκε αργότερα κοινωνικό κράτος. Ηταν η πίεση της Αριστεράς εκείνη που τον ανάγκασε να το πράξει – κι ας φέρει, ο ιστορικός αυτός νόμος, την υπογραφή του.
Το παραμύθι πράγματι «πούλησε» αρκετά – τόσο που έγινε μύθος.
Όμως, οι μύθοι, δεν αντιγράφονται, γιατί τότε γίνονται καρικατούρες.
Τέτοια ακριβώς ήταν και η χθεσινή εξαγγελία της «νέας κοινωνικής πολιτικής» της κυβέρνησης Τσίπρα – Καμένου: αξιοθρήνητη καρικατούρα, εξοργιστική για εκείνους που η πολιτική της ίδιας κυβέρνησης εν τω μεταξύ ολοκληρωτικά γονάτισε.
Εν μέσω των πιο ανάλγητων μέτρων που έφερε και εφάρμοσε κυβέρνηση στα χρόνια των μνημονίων, Τσίπρας και Καμένος κοροιδεύουν πλέον με τον επίσης πιο ανάλγητο τρόπο τους πολίτες αυτής της χώρας, δημαγωγώντας ασύστολα, χωρίς περίσκεψη, χωρίς αιδώ.
Η διαφορά τους όμως με τον Μπίσμαρκ, πέραν όλων των άλλων, είναι ότι εκείνος ο νόμος ήταν αληθινός, έφερε μεταβολές πρωτοφανείς στην πραγματικότητα της εποχής του – κι ας προσπαθούσαν αργότερα κάποιοι να μειώσουν και τον νόμο και τον ρόλο εκείνων που τον έφτιαξαν.
Εδώ, τίποτα από όσα «εξήγγειλε» χθες ο πρωθυπουργός δεν είναι αληθινό: είναι όλα κουβέντες, είναι στάχτη στα μάτια, ωμά ψέματα.
Τι νομίζουν άραγε οι άνθρωποι;
Ότι όλοι οι άλλοι τρώνε κουτόχορτο;
Ισως το νομίζουν, καθώς δεν τους άφησαν πλέον και τίποτα άλλο να φάνε…
Όμως, λανθάνουν.
Οικτρά.
