Βρήκαν ξανά τον τρόπο να συνθλίψουν κάθε ιερό και όσιο οι δολοφόνοι του ISIS: αυτή τη φορά δεν ήταν η μαζικότητα των θυμάτων αλλά ο φρικτός συμβολισμός που όπλισε το χέρι τους: ένας παπάς νεκρός μέσα στην ίδια του την εκκλησία. Και, όπως συνήθως, ο ένας εκ των δολοφόνων ήταν γνωστός στις αρχές…

Το ερώτημα που τίθεται πλέον είναι ένα: πόσοι νεκροί απαιτούνται ακόμα μέχρι οι πολιτικές ηγεσίες των χωρών της Ευρώπης και, εξίσου, της ίδια της Ευρωπαικής Ενωσης, να αντιληφθούν ότι αυτός ο πόλεμος έχει ξεκινήσει, είναι αδυσώπητος και δεν πρόκειται να σταματήσει;

Τη λέξη πόλεμος τη χρησιμοποιούν πλέον οι ηγεσίες – αν και όχι όλες ως τώρα. Πάντως, μέχρι πρόσφατα, φοβόντουσαν καν να την αρθρώσουν. Τουλάχιστον, χθες, ο Γάλλος πρόεδρος δεν μάσησε τα λόγια του. Όμως, πόσα παραπάνω θύματα πρέπει να μετρηθούν μέχρι να αρχίσει αυτός ο πόλεμος να αντιμετωπίζεται πραγματικά ως τέτοιος;

Οσο για την ίδια την Ε.Ε., η οποία κάνει κάθε τόσο συνόδους, υπουργικές και κορυφής, συγκριτικά για ψύλλου πήδημα, πότε θα σκεφτεί κάποιος εκεί μέσα ότι έχει έρθει η στιγμή να διακηρύξει με τον πιο άμεσο, επίσημο και πειστικό τρόπο ότι θα απαντήσει αληθινά σε αυτή τη λαίλαπα που βρήκε την Ευρώπη και που τη διαλύει ημέρα με την ημέρα;

Και δικαίως τη διαλύει, αφού αυτή αποδεικνύεται τόσο λίγη στο να προστατεύσει τα θεμελιώδη που οφείλει να προστατεύει, που γι αυτό ακριβώς υποτίθεται ότι υπάρχει κι όχι φυσικά για να ασχολείται με ότι μπορεί να φανταστεί κανείς, παράγοντας κάθε χρόνο τόνους από άχρηστες νομοθεσίες που ρυθμίζουν τα πάντα, σα να βρισκόμαστε σε ένα ιδιότυπο μη κουμμουνιστικό σοβιέτ;

Οσο τα τραγικά αυτά γεγονότα εξελίσσονται -φυσικά δεν πρόκειται να σταματήσουν – κι όσο, πρακτικά, η Ευρώπη απαντάει χωρίς να απαντάει, τόσο οι κίνδυνοι για την ίδια και, εξίσου, για τη δημοκρατία, θα διογκώνονται.

Ο φανατικοί δολοφόνοι μουσουλμάνοι πρέπει να εκλείψουν από το ευρωπαικό έδαφος. Και το πρώτο βήμα που χρειάζεται να γίνει, είναι να συνεργαστούν άμεσα και σοβαρά οι ευρωπαικές αρχές με τους ίδιους τους θρησκευτικούς ηγέτες των εκατομμυρίων φιλήσυχων και εξίσου θορυβημένων μουσουλμάνων πολιτών της Ε.Ε. Πρέπει τόσο οι πολιτικές όσο και οι θρησκευτικές ηγεσίες να αναλάβουν τις ευθύνες τους και μάλιστα, αν είναι δυνατόν, από κοινού. Και κυρίως άμεσα.

Αν αυτό δεν συμβεί, οι λαοί θα αναγκαστούν να απαντήσουν αλλιώς στο πρόβλημα – και όλα τα στοιχεία δείχνουν ότι νομοτελειακά θα το πράξουν. Και είναι απόλυτα λογικό: δεν πάει άλλο.

Η εξοργιστική αδράνεια και αμηχανία των ηγεσιών μπροστά σε αυτόν τον πόλεμο είναι εκείνη που κυρίως απειλεί να γυρίσει την Ευρώπη πολλά χρόνια πίσω. Αλλά, δυστυχώς, μέσα σε αυτό το ακατανόητα στρεβλό οικοδόμημα που έχει καταντήσει να είναι σήμερα η πάλαι ποτέ ενωμένη Ευρώπη των ελπίδων, οι ηγεσίες είναι πια τόσο πολύ αποκομμένες από την πραγματικότητα που δεν μπορούν να το καταλάβουν.

Ακόμα…