Η Ευρώπη έχει πλέον για τα καλά πέσει στην παγίδα που μόνη της έστησε στον εαυτό της: αντί να επικεντρώσει τις δυνάμεις της στα αληθινά μεγάλα ζητήματα, όπως η εσωτερική και εξωτερική ασφάλεια, επέμεινε όλα αυτά τα χρόνια να τρώει τις σάρκες της, με τη Γερμανία να ασχολείται μόνο με τη διεύρυνση της ηγεμονίας της και να αδιαφορεί πλήρως για τις αληθινές ιστορικές προκλήσεις που θα έπρεπε να απαντηθούν. Ετσι, σήμερα είναι απροετοίμαστη και πολυδιασπασμένη, πιο κοντά από ποτέ στην αποσύνθεση, ανίκανη να αντιδράσει πραγματικά στους μεγάλους κινδύνους: είναι μία Ευρώπη ανάξια του οράματος που την οικοδόμησε πριν από λίγες μόνον δεκαετίες. Που έχασε, ουσιαστικά, το στοίχημα.
Η νέα επίθεση, αυτή τη φορά στη Γερμανία, όπου αθώοι άνθρωποι πλήρωσαν και πάλι την ανεξέλεγκτη δράση των μαζικών δολοφόνων του ισλαμικού ISIS έρχεται να επιβεβαιώσει την αλήθεια που οι ευρωπαικές ηγεσίες δεν τολμούν καν να δουν κατάματα:
Ή, έστω και αυτή την ύστατη ώρα, θα στρατευτούμε από κοινού όλοι μαζί για να τελειώσουμε τους τρομοκράτες εντός κι εκτός Ευρώπης, ή αυτοί, θα τελειώσουν την ίδια την Ευρώπη – και μάλιστα, πλέον, σύντομα και με τον χειρότερο δυνατό τρόπο.
Η απόλυτα λανθασμένη πεποίθηση ότι μπορεί κανείς να τα βγάλει πέρα με αυτούς τους αδίστακτους μαζικούς εγκληματίες σε συνθήκες με τις οποίες λειτουργούν κανονικά οι δυτικές δημοκρατίες είναι η μεγάλη παγίδα στην οποία έχει πέσει σήμερα η Ευρώπη και αδυνατεί να αντιδράσει.
Η κατάσταση αυτή δεν αντιμετωπίζεται με ροδοπέταλα.
Απαιτούνται έκτακτα μέτρα – και είναι λίαν αμφίβολο εάν και αυτά θα αποδειχθούν αρκετά, αλλά, πάντως, απαιτούνται. Και πρέπει να είναι άμεσα, συντονισμένα, κοινά και χωρίς επιφυλάξεις.
Οι δυτικές δημοκρατίες φοβούνται και μόνον που το ακούν αυτό: είναι η «κληρονομιά» των δικτατοριών του Μεσοπολέμου αυτή που τις στοιχειώνει.
Όμως, την ίδια στιγμή, οι ίδιες αυτές δημοκρατίες, προβλέπουν θεσμικούς, συνήθως συνταγματικούς μηχανισμούς, οι οποίοι επιτρέπουν να ληφθούν αληθινά έκτακτα μέτρα και να αναληφθούν αντίστοιχες δράσεις.
Γιατί το προβλέπουν; Επειδή αν υπάρξει, όπως σήμερα, η ανάγκη για κάτι τέτοιο, οι δημοκρατίες θα πρέπει να το κάνουν οι ίδιες από μόνες τους, θεσμικά και πολιτειακά ορθά, προκειμένου να προστατεύσουν τις χώρες, τους λαούς, τις κοινωνίες.
Αν δεν το κάνουν, όχι μόνον τα χτυπήματα θα συνεχίζονται ανεξέλεγκτα σαν να πρόκειται για μία μορφή νέας κανονικότητας, αλλά, επιπλέον, τότε είναι που θα ξαναμπεί ο φασισμός όχι από το παράθυρο, αλλά από την πόρτα στην Ευρώπη: οι λαοί θα αντιδράσουν και θα τον φέρουν μόνοι τους, αν οι πολιτείες δεν πράξουν εκείνο που οφείλουν.
Η Ευρώπη βρίσκεται σε πόλεμο μέχρις εσχάτων.
Ή θα το αντιληφθεί το συντομότερο και θα αντιδράσει σκληρά και ανάλογα, ή θα ηττηθεί στον πόλεμο. Καθολικά: και η δημοκρατία και η ελευθερία και η ασφάλεια θα χαθούν – και φυσικά, θα χαθεί και η έννοια της «κοινής» Ευρώπης, ή, τέλος πάντων, ότι έχει απομείνει ακόμα από αυτήν. Και, όλα αυτά, θα χαθούν βίαια και θα χαθούν για χρόνια.
