Τελικά, ο Τάμεσης δεν φούσκωσε να πνίξει το Λονδίνο. Και το Big Ben χτυπάει ακόμα, ακριβώς όπως χτυπούσε πριν από το ιστορικό δημοψήφισμα με το οποίο οι Βρετανοί αποφάσισαν, παρά την πρωτοφανή διεθνή επίθεση τρομοκρατικής προπαγάνδας που υπέστησαν, να εγκαταλείψουν την Ε.Ε.Το πιο εντυπωσιακό όμως είναι ότι σήμερα, μία άλλη διαδικασία ξεδιπλώνεται σιγά σιγά: αφού δεν λειτούργησε ο τρόμος, μήπως να… ξεχαστεί το δημοψήφισμα; Απλώς, σα να μην έγινε;
Λίγες μόλις εβδομάδες μετά την ιστορική απόφαση των Βρετανών τίποτα απ’ όλα όσα προφήτευσαν οι διεθνείς Κασσάνδρες δεν έχει συμβεί – και ούτε πρόκειται, φυσικά, να συμβεί.
Αντίθετα, το μόνο πραγματικό γεγονός που μπορεί να αναφέρει κανείς ως αξιόλογης κλίμακας «αρνητικό» αποτέλεσμα εκείνης της ψήφου είναι η πτώση της Στερλίνας, η οποία, όμως, πρώτον είναι λίαν αμφίβολο αν θα παγιωθεί και, δεύτερον, ακόμα και έτσι είναι εξαιρετικά πιθανό να βοηθήσει αντί να καταστρέψει τη Βρετανία και την οικονομία της καθώς ένα τόσο σκληρό νόμισμα αναμφίβολα δεν ευνοεί την ανταγωνιστικότητα της χώρας.
Η ουσία πάντως είναι ότι ο Αρμαγεδδών δεν χτύπησε ούτε τη Βρετανία και τους πολίτες της, ούτε κανέναν άλλον, ενώ τα πνεύματα, ακριβώς γι αυτό, ήδη ηρεμούν. Αντίθετα, μετά το πρώτο, απολύτως φυσιολογικό και αναμενόμενο σοκ η κανονικότητα έχει ήδη επανέρχεται πάνω από τα νησιά, την ώρα που και το βρετανικό πολιτικό σύστημα απορροφά ήδη τους κραδασμούς και αποδεικνύει πόση δύναμη διαθέτουν τόσοι αιώνες αδιατάρακτης κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Το τελευταίο χαρτί κινδύνου, η ενδεχόμενη παραμονή μόνον της Σκωτίας στην Ε.Ε., κάηκε κι αυτή, όπως ήταν αναμενόμενο, καθώς η Μαδρίτη έκοψε ήδη κάθε συζήτηση, έχοντας το βλέμμα στην Βαρκελώνη.
Την ίδια ώρα στο Βερολίνο και τις Βρυξέλλες κυριαρχούν η κατήφεια και η ασάφεια για το τι πρόκειται να γίνει από εδώ και πέρα, τόσο ως προς τη στάση της Ε.Ε. έναντι της Βρετανίας, όσο και ως προς την πορεία της ίδιας της Ε.Ε.για την οποία άπαντες γκρινιάζουν και ανοιχτά πλέον ομολογούν ότι δεν ξέρει που πατάει και που βρίσκεται.
Πριν καν ακόμα ξεκινήσει η επίσημη διαδικασία για το Brexit, η μπάλα έχει ήδη πέσει στο φανερά αμήχανο στρατόπεδο Βερολίνου / Βρυξελλών. Και οι πιο σοβαρές φωνές που ακούγονται είναι εκείνες που λένε ότι πρέπει να μπουν στην άκρη οι εξυπνάδες και οι αγριάδες και να κοιτάξουν, πρώτον, να πετύχουν μία όσο το δυνατόν πιο θετική για όλους συμφωνία με το Λονδίνο και, δεύτερον, να αποφασίσουν επιτέλους τι θέλουν και τι… μπορούν να κάνουν σε μία Ευρώπη που εξόφθαλμα πλέον παραπαίει από πλευράς συνοχής και «κοινών» στόχων. Υπάρχουν όμως κι εκείνες οι αμετανόητες φωνές που θέλουν… άλλο δημοψήφισμα, ή εξαφάνιση αυτού που έγινε.
Θα τα καταφέρουν; Αυτή τη στιγμή τουλάχιστον, με την πυροδότηση τέτοιου τσουνάμι αμφισβητήσεων σε σειρά χωρών της Ε.Ε.και με τον καιρό να κυλάει υπέρ της ομαλότητας στη Βρετανία, ουδείς το πιστεύει. Όμως, δεν πρόκειται να εγκαταλείψουν εύκολα. Οι απρόσμενες παραιτήσεις Τζόνσον και Φαράζ, των ηγετών της εξόδου, σκοπό έχουν ακριβώς να περιφρουρήσουν το αποτέλεσμα του «έξω» απομακρύνοντας τον όποιο κίνδυνο διχαστικότητας κι φόβου στους Βρετανούς και επιτρέποντας στην επόμενη κυβέρνηση να λειτουργήσει πιο συνθετικά, αλλά για να εκτελέσει κι όχι να ακυρώσει με τεχνάσματα την ιστορική απόφαση. Αυτό, φυσικά, δεν έγινε σε πολλούς επαρκώς κατανοητό…
Αν παρ’ ελπίδα τελικά αυτοί που παλεύουν να ακυρώσουν το δημοψήφισμα στην πράξη καταφέρουν να εξαφανίσουν τη βούληση των Βρετανών με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, τότε, αυτό θα είναι πραγματικά η αρχή του τέλους της δημοκρατίας στην Ευρώπη, με ολέθριες συνέπιες στο μέλλον, το οποίο θα αρχίσει να διαγράφεται πια πιο σκοτεινό από ποτέ στα μεταπολεμικά χρόνια.
