«Η ανάβαση και η προσπάθεια επιβραβεύονται. Όπως με την ωραιότερη θέα σε ένα από τα θαύματα της ανθρωπότητας»: τα παραπάνω τιτίβισε χθες από το Πεκίνο ο Αλέξης Τσίπρας μετά την άνοδό του στο Σινικό Τείχος.
Δεν είχε βέβαια την τόλμη να το γράψει με το όνομά του, αλλά ο επικοινωνιακός παραλληλισμός που επιχείρησε με αυτή του την ανάρτηση είναι πασιφανής: όπως ο ίδιος επιβραβεύθηκε με αυτή την, πράγματι, μοναδική θέα, έτσι «επιβραβεύεται» και η πορεία του ως πρωθυπουργού, μαζί και της χώρας υπό την ηγεσία του, για την προσπάθεια και την «ανάβαση». Αυτό είναι το πολιτικό / μιντιακό μήνυμα.
Ως ανέμελος τουρίστας, ο Τσίπρας θα είχε στείλει πράγματι ένα ρομαντικούλι τιτιβισματάκι, κατάλληλο για διαφήμιση σοκολάτας ή, έστω, και μπύρας.
Όμως, ως πρωθυπουργός μίας χώρας στην οποία εξελέγη με το μαζικότερο και επαχθέστερο αριθμό πολιτικών ψευδών που ακούστηκαν ποτέ, δεν είναι, δυστυχώς και για τον ίδιο και, κυρίως, για την Ελλάδα, παρά ένας θλιβερός κομπάρσος.
Φόρεσε το κοστούμι του «επαναστάτη» σπεκουλάροντας στον πόνο των ανθρώπων και του τόπου για να πάρει την εξουσία. Και, στη συνέχεια, το πέταξε και φόρεσε το αντίθετό του, το κουστούμι του καλού παιδιού σε όσα του επιβάλουν για να τον κρατήσουν στην εξουσία.
Ο Τσίπρας προκαλεί άγρια το κοινό αίσθημα γράφοντας τέτοιου είδους παιδαριώδεις εξυπνάδες – αντίστοιχες με αυτές που έκανε και μπροστά στους ευρωπαίους ομολόγους του μετά το βρετανικό δημοψήφισμα κι εκείνοι γελούσαν με τα χάλια του και τα δικά μας…
Ο πρωθυπουργός παίζει με τις λέξεις προκαλώντας την ώρα που οι συντάξεις που δεν θα κόβονταν ήδη κόπηκαν, την ώρα που οι φόροι έχουν εκτοξευθεί, την ώρα που η χώρα έχει απολέσει ακόμα και τις ελάχιστες δημοσιονομικές δυνατότητες που της είχαν απομείνει, με τον κόφτη να έρχεται με μαθηματική πλέον βεβαιότητα από τον Σεπτέμβριο, την ώρα που το Βερολίνο, του οποίου ο Τσίπρας είναι σήμερα ο πιο πιστός yesman απειλεί με ακόμα πιο σκληρή στάση μετά το Brexit.
Την ώρα λοιπόν που, επί της ουσίας, όλα καταρρέουν και που το μοναδικό που έχει να παρατάξει η κυβέρνηση είναι λόγια χωρίς αντίκρισμα και συνεχείς διαψεύσεις και άτακτες οπισθοχωρήσεις, ο πρωθυπουργός το χει ρίξει στην διδακτική αμπελοφιλοσοφία μέσω Πεκίνου.
Με τα ψέματα προς πάσα κατεύθυνση και προς πάσα επιθυμία, ο Τσίπρας θεωρεί εαυτόν κυρίαρχο, ακλόνητο στο πολιτικό σκηνικό της χώρας. Και είναι πράγματι, αυτή την ώρα, κυρίαρχος στο τακτικό πεδίο της πολιτικής κουζίνας. Αλλά είναι πάνω σε πήλινα πόδια.
Η λογική αυτή, τον έχει κάνει να χάσει, απ’ ότι φαίνεται, κάθε αίσθηση της πραγματικότητας.
Όμως, η πραγματικότητα είναι εδώ. Και συνεχώς φουσκώνει. Μέχρι που, σύντομα, θα αποδειχθεί ανελέητη. Χωρίς οίκτο. Είναι μονόδρομος.
