Δεν απαιτείται δεινότητα για να αντιληφθεί κανείς ότι η Ευρώπη έχει ήδη εισέλθει στη χειρότερη στιγμή της μεταπολεμικής ιστορίας της. Η ΕΕ απέτυχε να απαντήσει σε όλες τις μεγάλες κρίσεις της εποχής μας όπως το χρέος, το προσφυγικό, ή η τρομοκρατία. Τα κράτη κοιτούν πια μόνον πώς θα πετύχει καθένα τους δικούς του στόχους.
Το ευρωπαικό ιδεώδες και ότι το εξέφραζε υπάρχουν μόνον στα βιβλία και στη δικαιολόγηση μιας ακατανόητης και ανίκανης γραφειοκρατίας των Βρυξελλών που παραμένει πλέον ισχυρή στο μέτρο που υπηρετεί τα συμφέροντα των ισχυρών κρατών μελών. Και οι μεγάλες δοκιμασίες δεν έχουν έρθει ακόμη: το πρώτο τεστ θα είναι το επερχόμενο «βουβό», καθοριστικό δημοψήφισμα στη Βρετανία.
Και η Ελλάδα; Τα τελευταία έξι χρόνια η χώρα ζει την πτώχευση και τις συνέπειές της με τα γνωστά αποτελέσματα – «ζει», τρόπος του λέγειν, με το 1/3 του ΑΕΠ να έχει εξαερωθεί. Τον τελευταίο χρόνο ξέσπασε και το προσφυγικό στο οποίο η Ευρωπαική Ενωση επέβαλε μία υποκριτική και μη εφαρμόσιμη συμφωνία με την Τουρκία που κατ΄ ουσίαν μετέφερε τα ευρωπαικά σύνορα από τα ανατολικά της Ελλάδας, στα δυτικά της.
Το γεγονός αυτό θα έπρεπε να προβληματίσει πολύ σοβαρά όσους πιστεύουν ακόμα στα παραμύθια, καθώς μία από τις κύριες και βαθύτερες επιπτώσεις της πορείας κατάρρευσης αφορά στην αμυντική επάρκεια της χώρας έναντι της Τουρκίας. Το πεδίο της Εθνικής Αμυνας είναι από τη φύση του πιο συντεταγμένο αλλά και λιγότερο άμεσα ορατό σε βάθος από τα λοιπά του κράτους. Αποτέλεσμα είναι ότι δεν έχει καταστεί ακόμα ευρύτερη κοινή συνείδηση το πόσο δραματικά έχει επιβαρυνθεί η δυνατότητα της Ελλάδας να υπερασπιστεί αποτελεσματικά τον εαυτό της σε περίπτωση ανάγκης.
Το προσωπικό των Ενόπλων Δυνάμεων έχει δείξει ακραία αυταπάρνηση για να κρατήσει ζωντανή την ασπίδα της χώρας λειτουργώντας υπό εξαιρετικά δυσμενείς συνθήκες. Όμως, πέραν του ότι οι αντοχές κάποτε εξαντλούνται πραγματικά, η αυταπάρνηση δεν αρκεί για να εγγυηθεί την αποτελεσματική λειτουργεία ενός τόσο πολύπλοκου και απαιτητικού σε κόστος συστήματος όπως είναι το σύγχρονο αμυντικό πλέγμα: η σκληρή αλήθεια είναι ότι μέσα απολύτως απαραίτητα δεν υποστηρίζονται επαρκώς, γερνούν, ξεπερνιούνται και δεν αντικαθίστανται. Κάθε μέρα που περνάει, τα οικονομικά προβλήματα επιβαρύνουν περεταίρω την κατάσταση. Το κακό που γίνεται πάρα πολύ δύσκολα θα μπορέσει να αναστραφεί, ειδικά απέναντι σε μία απειλή που όχι μόνον δεν περιορίζεται αλλά δείχνει όλο και πιο πολύ τα όλο και πιο κοφτερά δόντια της. Γιατί η Τουρκία γίνεται όλο και πιο ισχυρή, όλο και πιο επιθετική. Δεν είναι πια η Τουρκία που ξέραμε, ούτε οι αναλογίες ισχύος με την Ελλάδα είναι εκείνες που είχαμε ως δεδομένες: η Αγκυρα, που ρίχνει ρωσικά μαχητικά, λειτουργεί πλέον σε περιφερειακό επίπεδο με όρους Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
Η Ελλάδα σε κατάρρευση, η Τουρκία σε επιθετική ενίσχυση, το χάσμα κάθε μέρα όλο και πιο μεγάλο. Εχει κανείς την παραμικρή αμφιβολία για το που κατατείνουν όλα αυτά, ειδικά σε ένα τόσο μεταβατικό διεθνές περιβάλλον; Δεν θα έπρεπε. Αντίθετα, η χώρα θα έπρεπε να συνειδητοποιήσει ότι ο κίνδυνος είναι σήμερα μεγαλύτερος από ποτέ. Και να κοιτάξει πώς θα μπορέσει, παρά τις παραπάνω δυσκολίες, να βρει, με συνεννόηση όλων, τρόπους για να προετοιμαστεί καλύτερα για γεγονότα, που πλέον, αρχίζουν να μοιάζουν αναπόφευκτα. Γιατί όπως ξυπνήσαμε ένα πρωί και μάθαμε ότι η χώρα έχει πτωχεύσει, έτσι κινδυνεύουμε πολύ σοβαρά να συμβεί ακριβώς το ίδιο και στο επίπεδο της αληθινής εθνικής κυριαρχίας, της εδαφικής ακεραιότητας. Και αν συμβεί, όλα τα μέχρι σήμερα θα μοιάζουν χαμένος παράδεισος…
