«Κυριάκο, κάτσε φρόνιμα…»

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η αποχώρηση της ΝΔ από τη Βουλή ήταν λάθος. Μόνο που στην πολιτική υπάρχουν λάθη και λάθη.

Υπάρχουν λάθη αστοχίας που προκύπτουν από μια στραβή εκτίμηση της στιγμής.

Οπως υπάρχουν και λάθη επιλογής που απορρέουν από μια μονιμότερη στραβή πολιτική.

Θα έβαζα την αποχώρηση της ΝΔ στην πρώτη κατηγορία, αν δεν παρατηρούσα μια προσπάθεια να χρεωθεί στη δεύτερη. Διότι μέσα από την κριτική στην αποχώρηση επανέρχεται ξανά στο προσκήνιο το ερώτημα «τι πολιτική κάνει η ΝΔ».

Ενα ερώτημα προφανές για κάθε κόμμα, στο οποίο ο Μητσοτάκης έδωσε εξ αρχής την προφανή απάντηση: Η αντιπολίτευση κάνει αντιπολίτευση.

Το προφανές όμως δεν είναι πάντα και αυτονόητο.

Αφενός επειδή η επικράτηση του Μητσοτάκη πέρασε από την ήττα μιας πιο συναινετικής αντιπολιτευτικής γραμμής που ενσάρκωνε ο προκάτοχός του Β. Μεϊμαράκης με την ευλογία του Προέδρου της Δημοκρατίας και (λέγεται) των «καραμανλικών». Αλλά οι ηττημένοι δεν αποδέχονται πάντα την ήττα τους.

Αφετέρου επειδή το όνειρο μιας φιλικής αντιπολίτευσης αποτελεί το ψωμοτύρι όχι μόνο της εκάστοτε κυβέρνησης αλλά και όλων των νταραβεριτζήδων της επικράτειας –επιχειρηματίες και τραπεζίτες…

Κατά τη λογική τους, η κατάσταση είναι (πάντα) κρίσιμη και μια σοβαρή αντιπολίτευση οφείλει (πάντα) να συναισθάνεται τη δυσκολία και να βάζει (πάντα) πλάτη στη δοκιμαζόμενη κυβέρνηση –«για εθνικούς λόγους, βεβαίως, βεβαίως…»!

Αυτό το παραμύθι το έχουμε ακούσει σε όλες τις περιπτώσεις και σε όλες τις περιστάσεις. Τώρα το ακούει και ο Μητσοτάκης.

Από την πρώτη ημέρα της εκλογής του μια ετερόκλητη χορωδία τραγουδάει τη γλυκιά μελωδία «Κυριάκο, κάτσε φρόνιμα / να γίνεις νοικοκύρης».

Από την «Αυγή» ως την «Καθημερινή», οι πιο διαφορετικοί συμβουλάτορες παρέχουν νουθεσίες σοβαρότητας και υπευθυνότητας, τον προτρέπουν «να μην ενδώσει στον λαϊκισμό», «να μη γίνει ο γαλάζιος Τσίπρας», «να μη ζητάει εκλογές»…

Γενικώς του ζητούν να μην ενοχλεί την κυβέρνηση –και κάποια στιγμή θα έλθει η ώρα του.

Ευτυχώς για τον ίδιο, ο Κυριάκος δεν έκατσε φρόνιμα. Κάνει αυτό για το οποίο εξελέγη: αντιπολίτευση. Αλλοτε επιτυχώς, άλλοτε λιγότερο, αλλά πάντως χωρίς πολιτικές ταλαντεύσεις επί της ουσίας.

Η οποία είναι πάντα πολύ απλή. Ο Φρανσουά Μιτεράν (που δεν ήταν ακροδεξιός, αν θυμάμαι καλά…) είχε προσδιορίσει την αντιπολίτευση με απόλυτη σαφήνεια: όταν είσαι αντιπολίτευση, αντιπολιτεύεσαι τα πάντα!

Οι αντίθετες περί αυτού γνώμες χωρίζονται σε ιδιοτελείς και ανιδιοτελείς. Με τις ιδιοτελείς δεν χρειάζεται να ασχοληθούμε.

Στους ειλικρινά ανιδιοτελείς όμως πρέπει να επισημανθεί το εξής: η αντιπολίτευση έχει τον θεσμικό ρόλο αλλά και την πολιτική υποχρέωση να κρατήσει τη δυσαρέσκεια που προκαλεί η κυβερνητική πολιτική μέσα στο δημοκρατικό σύστημα και να την ενσωματώσει σε ένα ρεύμα κυβερνητικής αλλαγής.

Ακόμη περισσότερο στη σημερινή Ελλάδα. Το τέλος της αβεβαιότητας και η σταθερότητα που ονειρεύεται η κυβέρνηση θα κρατήσουν (αν κρατήσουν…) όσο τα μπάνια του λαού.

Για έναν πολύ απλό λόγο. Η κυβερνητική πολιτική είναι ναρκοθετημένη εκ των πραγμάτων από τις βασικές επιλογές της και η κυβέρνηση δεν έχει πλέον δρόμο διαφυγής. Θα υποστεί τη μοίρα της.

Ο Ευ. Τσακαλώτος έλεγε στη ΝΔ ότι «είναι καιρός να δείτε αν θα έχετε κάποιο αφήγημα». Πολύ φοβούμαι ότι κάνει λάθος.

Το αφήγημα της ΝΔ εμπεριέχεται κάθε ημέρα στον λογαριασμό του σουπερμάρκετ, στα εκκαθαριστικά της Εφορίας, στις ασφαλιστικές εισφορές, στις δουλειές που χάνονται, σε ζωές που γίνονται όλο και πιο δύσκολες. Και καταλήγει στο «φύγετε!». Απλό και αποτελεσματικό.

Αντιθέτως είναι η κυβέρνηση του Τσακαλώτου που θα βρεθεί αντιμέτωπη με ένα σαρωτικό τσουνάμι κοινωνικής δυσφορίας. Το οποίο είτε θα διαλύσει τα πάντα, είτε θα φέρει τον Μητσοτάκη πανηγυρικά στην εξουσία –υπό την προϋπόθεση φυσικά ότι δεν θα έχει κάτσει φρόνιμα…

Δεν χρειάζεται νομίζω να προσθέσω ποιο σενάριο είναι προτιμότερο για τη δημοκρατία μας.