Με την ψήφιση και του μνημονίου της νέας Αριστεράς του κ.Τσίπρα και τις φειδωλές αποφάσεις του Eurogroup, στο περιεχόμενο των οποίων αποτυπώνονται τόσο τα ελλείμματα αξιοπιστίας, όσο και τα περισσεύματα καχυποψίας που εξηγούν το επιβαλλόμενο καθεστώς μόνιμης εποπτείας στην χώρα μας, κλείνει ένας βαρύς και ζημιογόνος πολιτικός κύκλος για τη χώρα μας.
Απεδείχθη περίτρανα πλέον, μετά την εμπλοκή σχεδόν του συνόλου των πολιτικών δυνάμεων στη διάχείριση της μεγάλης κρίσης ότι η αντιμετώπιση των συνεπειών της χρεοκοπίας δεν είναι απλή υπόθεση, ούτε πρόκειται να επέλθει δια μαγείας.
Κατάλαβαν άπαντες πια ότι χωρίς θυσίες και κόπους δεν εξασφαλίζεται η επιστροφή στον προηγμένο ευρωπαϊκό κύκλο. Και επειδή την ευρωπαϊκή προοπτική ουδείς μπορεί να θυσιάσει στο τέλος υποτάσσονται όλοι στην κοινή μοίρα. Αυτό συνέβη και με τον κ.Τσίπρα και όσους τον συνοδεύουν.
Υπό αυτή την έννοια η διαίρεση των προηγούμενων ετών μεταξύ «μνημονιακών» και «αντιμνημονιακών», τεχνητή, απολύτως κατασκευασμένη για σκοπούς αμιγώς πολιτικούς, δεν υφίσταται πλέον. Διαλύθηκε στην κυριολεξία, δεν στέκει, δεν μπορεί να υποστηριχθεί, ούτε καν από τους ιδεοληπτικούς της άκρας Αριστεράς ή εκείνους της Άκρας Δεξιάς.
Ουδείς τώρα πια από τους υβριστές του πρόσφατου παρελθόντος μπορεί να απευθύνει τις ίδιες κατηγορίες χωρίς να είναι σε θέση να εξηγήσει την απίστευτη τούμπα και ιδεολογικοπολιτική συντριβή του αντιμνημονιακού μπλοκ.
Όσοι εκστόμιζαν με ευκολία πρωτοφανείς κατηγορίες για γερμανοτσολιάδες,προδότες και πετούσαν πέτρες με κάθε ευκαιρία, οφείλουν τώρα να χαμηλώσουν τα μάτια και τουλάχιστον να σιωπήσουν.
Δεν είναι τυχαίο ότι ακόμη και ο κατά κοινή ομολογία αμετροεπής υπουργός Εθνικής Άμυνας ένοιωσε την ανάγκη να δικαιολογήσει τη στάση του και να αποζητήσει κάποιου είδους αμνήστευση για όσα αποδέχθηκε προς χάριν της πατρίδας βεβαίως, βεβαίως..
Τώρα λοιπόν που οι αυταπάτες διαλύθηκαν και η «πολεμική» κυβέρνηση Τσίπρα συνθηκολόγησε και συμβιβάστηκε με τα αποτελέσματα της χρεοκοπίας αναλαμβάνοντας, όπως και οι προηγούμενες, την ευθύνη διάσωσης της χώρας, είναι ίσως καιρός να αναπτυχθεί μια πρωτοβουλία κατανόησης, ειρήνευσης και καταλλαγής των παθών.
Στην επόμενη περίοδο δεν χωρούν εντάσεις, ούτε τεχνητές διαιρέσεις.
Ο ελληνικός λαός πρέπει να εξοπλιστεί με αντοχές, υπομονή και ελπίδα, η οποία μπορεί να έλθει μόνο με την κινητοποίηση όλων των δημιουργικών δυνάμεων της χώρας.
Η ειρήνευση αποτελεί ίσως την πρώτη προϋπόθεση για την αξιοποίηση αυτής, της τελευταίας ευκαιρίας διάσωσης.
Θα ήταν μάλιστα ευχής έργον την πρωτοβουλία να ανελάμβανε προσωπικά ο πρωθυπουργός.
Αρκεί βεβαίως να χαμηλώσει κι αυτός λίγο τα μάτια..
