Τρεις δυνητικές ερμηνείες επιδέχεται το γεγονός ότι η κυβέρνηση θριαμβολογεί μετά την χθεσινή, στην πραγματικότητα κατά κράτος ήττα που υπέστη τόσο η ίδια όσο και, εξ αιτίας της, η χώρα, στο χθεσινό Eurogroup.
Το ένα ενδεχόμενο είναι να μην κατάλαβαν τι αποφασίστηκε – ασθενές, αλλά όχι ανύπαρκτο.
Το άλλο ενδεχόμενο είναι να πιστεύουν ότι αγοράζουν χρόνο – ότι, σε κάποια στιγμή, κάτι «μαγικό» θα συμβεί και ότι δεν θα έρθει τελικά η ώρα που θα πρέπει να γίνουν πράξη αυτές οι αποφάσεις. Αν δεν ήταν τόσο… προοδευτικοί και λ.χ. πίστευαν στο Θεό, θα μπορούσε κανείς να πει ότι απλώς εναπόθεσαν πλέον τις ελπίδες τους στο θαύμα.
Το τρίτο – και πιο ισχυρό – ενδεχόμενο είναι ότι ο πολιτικός αμοραλισμός της κυβέρνησης Τσίπρα / Καμμένου ξεπέρασε τον εαυτό του και άγγιξε επίπεδα πρωτοφανή σε διεθνή και ιστορική πλέον κλίμακα. Ότι δηλαδή ξέρουν πολύ καλά περί τίνος πρόκειται και ότι ήδη ξεκίνησαν την εκστρατεία να κάνουν το άσπρο μαύρο, που, άλλωστε, είναι και η μόνη δουλειά που αποδεδειγμένα ξέρουν να κάνουν καλά.
Οι αποφάσεις που ελήφθησαν χθες δεν έχουν καμία απολύτως σχέση με τα παραμύθια που από την ίδια στιγμή άρχισε να πουλά η κυβέρνηση σα να ήταν πλαστικές χάντρες σε Ινδιάνους πριν από 200 χρόνια.
Πρώτον: αποφασίστηκε και ρητά κατεγράφη ότι τα πάντα υπόκεινται στην αίρεση του ΔΝΤ και ότι αν αυτό απειλήσει ότι θα φύγει από το πρόγραμμα, πρόγραμμα δεν υπάρχει. Οπότε, όλα τα υπόλοιπα είναι έτσι κι αλλιώς φαιδρότητες: στην πραγματικότητα χθες δόθηκε στο ΔΝΤ η υπόσχεση ότι όλα όσα απαιτεί θα γίνουν αποδεκτά και κανόνας, με μία και μοναδική εξαίρεση, αυτή του ζητήματος του χρέους: εκεί, η Γερμανία επέβαλε μία καθαρά ρητορική και ανούσια διαδικασία η οποία έχει… τρία στάδια, αποκλείει κάθε είδος ονομαστικής μείωσης και προυποθέτει απόλυτη τήρηση όλων των δεσμεύσεων καθώς και, ακόμα κι αν αυτή επιτευχθεί (περίπου αδύνατο) αδιευκρίνιστα μεγάλο βάθος χρόνου και εντελώς σαθρό ουσιαστικό περιεχόμενο.
Δεύτερον, η φοβερή και τρομερή ιδέα του «κόφτη», αν υποτεθεί ότι γίνεται δεκτή από το ΔΝΤ, θα σημαίνει, όταν ενεργοποιηθεί, μία πραγματική οικονομική και πολιτική λαίλαπα την οποία ουδείς μπορεί να αντέξει.
Τρίτον, η ελληνική πλευρά χάνει πλέον οριστικά κάθε εργαλείο, έστω και μικρό, που ως τώρα διέθετε: όταν μπει μπροστά ο νέος μηχανισμός αποφάσεων ούτε καν θα ερωτάται για το οτιδήποτε. Ισως και να τα μαθαίνει από τις εφημερίδες…
Με λίγα λόγια αυτό είναι το αποτέλεσμα ότι κι αν επιχειρεί να προπαγανδίσει τώρα η κυβέρνηση. Ο λόγος της είναι απόλυτα ψευδής, όπως άλλωστε και τα έργα της.
Η ουσία είναι ότι δέχθηκε τα πάντα και ακόμα περισσότερα χωρίς να λάβει απολύτως τίποτε το χειροπιαστό ούτε στην υπόθεση του χρέους.
Οσο για την πολιτική επίδραση που θα έχει αυτή η δήθεν «συμφωνία» – γιατί πρόκειται φυσικά για μονομερή πλήρη επιβολή – θα είναι καταλυτική στους επόμενους λίγους μήνες.
Η κυβέρνηση θα πρέπει αμέσως να αρχίσει να εφαρμόζει τα ανεφάρμοστα που προσυπέγραψε και η διαδικασία αυτή, πολύ σύντομα, θα την οδηγήσει στην διάλυση και την πτώση.
