Η ξέφρενη κυβερνητική πορεία προς την κατάλυση θεμελιωδών διατάξεων του Συντάγματος, για τα ατομικά και κοινωνικά δικαιώματα, έχει ήδη ανοίξει το δρόμο για την προάσπιση αυτών των δικαιωμάτων, από τον ίδιο, τον συνταγματικά κυρίαρχο λαό.
Στη δεκαετία του ’60 μετά τις εκλογές βίας και νοθείας του 1961, η τότε ΔΕΣΠΑ (Διοικούσα Επιτροπή Συλλόγων Πανεπιστημίου Αθηνών), με μια μεγαλειώδη συγκέντρωση των φοιτητών στο θέατρο «Ακροπόλ», ανύψωσε το λάβαρο με τον τριψήφιο αριθμό 114. Και αυτό δεν ήταν άλλο, από το ακροτελεύτιο άρθρο του Συντάγματος του 1952 (που είχε ψηφισθεί από την κυβέρνηση Νικ. Πλαστήρα). Η διάταξη αυτή όριζε επιγραμματικά: «Η τήρησις του παρόντος Συντάγματος επαφίεται εις τον πατριωτισμόν των Ελλήνων».
Μετά από λίγο, άρχισαν οι μετωπικές συγκρούσεις της ΔΕΣΠΑ και της διαδόχου της, της ΕΦΕΕ, με το αστυνομικό και φαυλοκρατικό κράτος. Και αυτομάτως το 1-1-4 υιοθετήθηκε από την Ένωσιν Κέντρου, την ΕΔΑ, τη Δημοκρατική Ένωση, το Αγροτικό Κόμμα, το κόμμα των Προοδευτικών και όλες τις δυνάμεις του τότε κεντροσοσιαλιστικού τόξου.
Στο Σύνταγμα του 1975, το ακροτελεύτιο άρθρο 114 αντικαταστάθηκε και συμπληρώθηκε, από το ακροτελεύτιο άρθρο 120 του 1975, που στην παράγραφο 4 ορίζει: «Η τήρηση του Συντάγματος επαφίεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων, που δικαιούνται και υποχρεούνται να αντιστέκονται με κάθε μέσον, εναντίον οποιουδήποτε επιχειρεί να το καταλύσει με βία. *
Και ειδικότερα οι παραπάνω λέξεις, «με κάθε μέσον» είναι η πεμπτουσία του συνταγματικού αυτού δικαιώματος, που σοφά ο συνταγματικός συντάκτης το εξομοιώνει αξιολογικά με συνταγματική υποχρέωση.
Μάλιστα, ο Γέρος της Δημοκρατίας, τόσο από τις επάλξεις της αξιωματικής αντιπολίτευσης, όσο και στις δραματικές ημέρες της πολιτειακής εκτροπής 1965-1967 και στην κορύφωση των καθημερινών κρουσμάτων παρακρατικής προβοκάτσιας (δολιοφθορές στους επικρουστήρες των πυροβόλων στον Έβρο, φωτιές σε οδοφράγματα από παρακρατικούς, φονικός πυροβολισμός του Σωτήρη Πέτρουλα, κ.α.) ο Γεώργιος Α. Παπανδρέου λοιπόν, στις τρεις ή τέσσερις απόπειρες του σήμερα έκπτωτου Κωνσταντίνου (Ντε Γκρέτσια) να ορκίζει μειοψηφούσες κυβερνήσεις αποστατών, έδωσε τον πιο ρεαλιστικό τόνο στην «με κάθε μέσον» μαχητική υπεράσπιση του Συντάγματος με την επιγραμματική φράση: «Τρομοκρατήσατε τους τρομοκράτας»!
Και μια απαραίτητη διευκρίνιση: Θα θεωρηθεί μεγίστη αφέλεια η οποιαδήποτε απόπειρα εξομοίωσης του 1-1-4 του 1961-1967 με αντικαθεστωτικό αγώνα. Για τον απλούστατο λόγο, ότι ήδη στη δραματική τριετία 1965-1967 η ελέω ανακτόρων και CIA επιβληθείσα Αποστασία ενσάρκωνε την πιο βάναυση μορφή βιασμού της έστω και βασιλευομένης Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας.
Το σημερινό ακροτελεύτιο άρθρο του Συντάγματος του 1975 μας στέλνει το ίδιο μήνυμα μαχητικής και μάλιστα μέχρις εσχάτων αντιμετώπισης των κρουσμάτων κατάλυσης των ατομικών και κοινωνικών δικαιωμάτων. Το δε «επιχείρημα» των κυβερνώντων, ότι καλύπτονται στις αντισυνταγματικές τους αυθαιρεσίες, από το Παπικό ρωμαιοκαθολικό συγχωροχάρτι-«αντιστάθμισμα» του … «ηθικού πλεονεκτήματος» μιας ψευδοαριστεράς με πήλινα πόδια, αλλά υποστηρικτικούς ορθοστάτες του ακροδεξιού, εθνοκαπηλικού μορφώματος των ΑΝΕΛ, αυτή λοιπόν η εν αμαρτίαις πρόφαση ας εγκαταλειφθεί μια για πάντα.
Πέρασαν οι εποχές της προδικτατορικής ΕΔΑ με την υποδειγματική δημοκρατική συμπεριφορά της, αλλά και το λαϊκομετωπικό ήθος της, που κυριολεκτικά, σήμερα, το κουρελιάζει το αυταρχικό ψευδοαριστερο-ακροδεξιό διευθυντήριο του ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Και ας το παραδεχθούν και η ηγεσία αλλά και οι εξαπατημένοι ψηφοφόροι της σημερινής κυβέρνησης, ότι το μοντέλο ΠΑΝΕΛΕΞΗ-ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ αποτελεί άλλη μια παγκόσμια πρωτοτυπία, μετά τον επαίσχυντο «ματωμένο γάμο» δεξιάς-ΣΥΝ του 1989, που κατέληξε στην έξοδο του ΣΥΝ από τη Βουλή και στη θριαμβευτική επάνοδο του Ανδρέα Παπανδρέου, το 1993, στην πρωθυπουργία.
Και επειδή οι περισσότεροι των 153 της πλασματικής πλειοψηφίας, στη Βουλή, συχνά υψώνουν το λάβαρο των «διαψεύσεων», αλλά και των …απειλών για ολοκλήρωση μιας αμαρτωλής 4ετίας, θυμίζουμε κάποια από τα αμέτρητα δείγματα βάναυσης καταπάτησης των συνταγματικών δικαιωμάτων των Ελλήνων από τους κατ’ επίφασιν «ριζοσπάστες»:
1) Κατατρομοκράτηση του δημοσιογραφικού σώματος, με διατεταγμένες διαγραφές καταξιωμένων συναδέλφων από τα μητρώα της ΕΣΗΕΑ και εξαναγκασμό του Γιώργου Ρωμαίου, ενός από τους 3 διακεκριμένους δημοσιογράφους (οι 2 άλλοι Γ. Μπέρτσος και Γ. Βούλτεψης) που ανεκάλυψαν τους δολοφόνους του Γρ. Λαμπράκη, στον ματωμένο Μάιο του 1963, στον εξαναγκασμό του λοιπόν, να επιστρέψει τη δημοσιογραφική του ταυτότητα στην ΕΣΗΕΑ.
2) Μεθόδευση κατάργησης δεκάδων ραδιοτηλεοπτικών ιδιωτικών δικτύων, κατά τα πρότυπα του Νταγίπ Ερντογάν και καθιέρωση νεοκομμουνιστικού ενημερωτικού, μονοκομματικού δικτύου, από το ελληνικό κακέκτυπο του Μιχαήλ Σουσλόφ (Γ. Παππάς) γιατί όχι και το υπόδειγμα του Γιόζεφ Γκαίμπελς…
3) Την δια παντός μέσου απομάκρυνση Ελλήνων και ξένων επενδυτών από τον παραγωγικό-ανταγωνιστικό ιστό της χώρας και την καταδίκη εκατοντάδων χιλιάδων υπαλλήλων, εργατοτεχνιτών, αλλά και επιστημονικών στελεχών, από όλους τους βασικούς τομείς της εθνικής οικονομίας, σε ανεργία. Και το χειρότερο: Αντικατάσταση όλου αυτού του δυναμικού, με τραμπουκικές αυθαιρεσίες, από εσμό «ημετέρων» αέργων και κοινωνικών παρασίτων.
4) Την ενθάρρυνση φυγής των Ελλήνων επενδυτών στη Βουλγαρία ή την Κύπρο.
5) Την προκλητική, αγενέστατη και χουλιγκανική απειλή: «Θα μας υπομείνετε ολόκληρη την τετραετία». Μια φράση που φωτογραφίζει όλους εκείνους, κατά το πλείστον ανεπρόκοπους, άεργους και κοινωνικά παράσιτα, που θεωρούν το ελληνικό κοινοβούλιο καταφύγιο αποτυχημένων και αργόσχολων…
Συχνά τίθεται το ερώτημα: Μα πώς είναι δυνατόν η Πορτογαλία, η Κύπρος και η Ιρλανδία να έχουν εξέλθει από τα Μνημόνια; Απάντηση: Διότι δεν ακολούθησαν το υπόδειγμα των ολετήρων του ΠΑΝΕΛΕΞΗ-ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ…
___________________
* Η δια της βίας κατάλυση του Συντάγματος αναλύεται, σύμφωνα με το Ποινικό Δίκαιο, σε βία σωματική (vis absoluta) και σε βία ψυχολογική (vis compulsiva).
