Η είδηση έχει ως εξής: Στον ελληνικό προϋπολογισμό κατέληξε λιγότερο από το 5% των δανείων συνολικού ύψους 220 δισεκατομμυρίων ευρώ που δόθηκαν για τη «σωτηρία» της Ελλάδας από το 2010, ενώ τα υπόλοιπα πήγαν στη διάσωση των ευρωπαϊκών τραπεζών.
Αυτό είναι το πόρισμα σχετικής μακροχρόνιας έρευνας που εκπόνησε η Ευρωπαϊκής Σχολής Μάνατζμεντ και Τεχνολογίας (ESMT) του Βερολίνου και δημοσίευσε χθες η γερμανική οικονομική εφημερίδα Handelsblatt, η οποία σημειώνει ότι «το 95% των μνημονιακών δανείων διατέθηκαν για να σωθούν ευρωπαϊκές τράπεζες και μάλιστα σε βάρος του συνόλου. Η έρευνα αποδεικνύει ότι η Ευρώπη και το ΔΝΤ έσωσαν τα περασμένα χρόνια κυρίως τις τράπεζες και άλλους ιδιώτες πιστωτές». Μάλιστα, ο Γκέοργκ Ρόχολ, διευθυντής της Σχολής και μέλος του γνωμοδοτικού συμβουλίου του Ομοσπονδιακού Γερμανικού ΥΠΟΙΚ συνεχίζει: «Με τα πακέτα βοήθειας σώθηκαν κυρίως ευρωπαϊκές τράπεζες».
Κατόπιν όλων αυτών, η γερμανική εφημερίδα συμπεραίνει: «Εδώ και έξι χρόνια η Ευρώπη προσπαθεί μάταια να τερματίσει την κρίση στην Ελλάδα με δάνεια και απαιτεί συνεχώς σκληρότερα μέτρα και μεταρρυθμίσεις. H αιτία της αποτυχίας βρίσκεται όμως προφανώς λιγότερο στην πλευρά της ελληνικής κυβέρνησης και περισσότερο στο σχεδιασμό των προγραμμάτων βοήθειας.
Αμέσως μετά τη δημοσίευση της έρευνας, η εκπρόσωπος Τύπου του Ομοσπονδιακού Γερμανικού ΥΠΟΙΚ Φριντερίκε φον Τίσενχαουζεν, η οποία κάθε άλλο παρά αμφισβήτησε την ακρίβεια των στοιχείων και των πορισμάτων, δήλωσε μεταξύ άλλων: «H πολιτική Προγραμμάτων στην Ελλάδα φρόντισε ώστε το κρατικό και χρηματoοικονομικό σύστημα της Ελλάδας στο σύνολό τους να κρατηθούν όρθια- χωρίς αυτό το κράτος δεν θα ήταν σε θέση να πληρώσει συντάξεις, μισθούς και λογαριασμούς. Και την εναλλακτική δεν θα ήθελε κανείς εδώ να την φανταστεί».
Όλα τα παραπάνω δεν είναι νέα, ή, τουλάχιστον, καινοφανή. Εχουν, ιδίως στη Γερμανία, γίνει ουκ ολίγες έρευνες τα τελευταία χρόνια και όλες κινούνται προς αυτή την κατεύθυνση. Η ζημιά που έκαναν αυτά τα προγράμματα, δεν αμφισβητείται πλέον πρακτικά από κανέναν αναλυτή. Αντίθετα, η υποτιθέμενη χρησιμότητά τους βάλλεται πανταχόθεν.
Όμως, όλα αυτά δεν μετράνε. Εκείνο που μετράει είναι η πολιτική πίσω από όλα αυτά. Και, παρά τα όσα υποκρίνεται ότι ελπίζει η κυβέρνηση, η οποία ετοιμάζεται εντός των ημερών να πιεί το πικρό ποτήρι, η πολιτική αυτή δεν άλλαξε και δεν θα αλλάξει. Η Γερμανία θα την οδηγήσει όπως την έχει σχεδιάσει μέχρι το τέλος.
Ο πάλαι ποτέ… αντιμερκελιστής πρωθυπουργός θα είναι δε εκείνος ο οποίος θα υποχρεωθεί να βάλει την τελευταία πέτρα πάνω από το πτώμα της ελληνικής οικονομίας – πέτρα που με τα όσα έκανε τη βάρυνε ακόμα περισσότερο: και φόρους θα φέρει, και περικοπές και ότι άλλο του πουν παρά τις τζιριτζάντζουλες που εξακολουθεί να κάνει – καθαρά θεατρικού επιπέδου.
Όλα θα τα κάνει. Και, μετά, ο ρόλος του θα έχει πλέον τελειώσει. Και, τότε, πολύ σύντομα, πολύ απλά, θα τον πετάξουν…
