Ο κ. Αλέκος Φλαμπουράρης, αφ’ υψηλού καθοδηγητής και προστάτης του πρωθυπουργού, άργησε κάπως, αλλά το πέτυχε: Αύξησε σε 80 αστυνομικούς την προσωπική του φρουρά ασφαλείας. Το αιτιολογικό γι’ αυτή τη ρωμαϊκού τύπου κουστωδία ραβδούχων, σύμφωνα με τον ίδιο τον υπουργό επικρατείας, ήταν η διπλή επίθεση με βόμβες μολότοφ στην μονοκατοικία του. Κάπου εκεί στα Εξάρχεια…
Όμως, αυτό το κρούσμα της κυβερνητικής σπατάλης ανθρώπινου δυναμικού, αλλά και μέχρις ασωτίας διασπάθισης του δημοσίου χρήματος, επιβεβαιώνει για μιαν ακόμη φορά, ότι αυτή, η λατινοαμερικάνικη κυβερνητική «Μπανανία» αποτελεί modusvivendi, τρόπο ζωής, της «πρώτη φορά», ο Θεός να την κάνει… αριστερής κυβέρνησης.
Δεν θ’ απαριθμήσωεδώ τα αμέτρητα κρούσματα της κυβερνητικής ασωτίας με τα μυθικών διαστάσεων έξοδα μετακίνησης του Αλέξη Τσίπρα και της υπουργικής και γραφειοκρατικής κουστωδίας προς τις κλειστές πόρτες των Βρυξελλών, του Στρασβούργου και της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας. Ιδίως μετά την πανάθλια, με τηλεφωνικές υποκλοπές, αστυνόμευση των εκπροσώπων του Δ.Ν.Τ.
Απλώς, θα θυμίσω, από την μακρόχρονη θητεία μου στο πολιτικό ρεπορτάζ και την αρθρογραφία, τα εντελώς αντίθετα παραδείγματα προσγειωμένης πολιτικής συμπεριφοράς προσωπικοτήτων της 40χρονης Μεταπολίτευσης, που με απύθμενο θράσος, τόσο ο πρωθυπουργός, όσο και το επιτελείο του (πατήρ και υιός Παππάς κ.α) τους καθυβρίζουν μόνον και μόνον για να επιβάλλουν τους «νόμους» της οχλοκρατίας.
Έχουμε και λέμε λοιπόν: Ο Γεώργιος Ράλλης πάντοτε μετεκινείτο από το διαμέρισμά του, της οδού Κανάρη, μέχρι τη Βουλή, τελείως μόνος. Και καλημέριζε ευγενικά όσους τον χαιρετούσαν χωρίς δημαγωγικές θωπείες και άλλες ανοησίες. Ο Ευάγγελος Αβέρωφ είχε καταχωρημένο στους τηλεφωνικούς καταλόγους του ΟΤΕ το ονοματεπώνυμό του με ένα και μόνο τηλεφωνικό αριθμό, που ήταν προσιτός σε όλους τους Έλληνες. Όταν τον καλούσες, ο ίδιος ο ευπατρίδης του Μετσόβου σήκωνε, χωρίς γραμματείς και φαρισαίους το ακουστικό, λέγοντας: «Ευάγγελος Αβέρωφ, παρακαλώ λέγετε…».
Η ίδια συμπεριφορά επικρατούσε και σε πολιτικούς του ΠΑΣΟΚ, της Ένωσης Κέντρου, του ΚΟΔΗΣΟ, του ΚΚΕ και της ανανεωτικής Αριστεράς. Ενδεικτικά αναφέρω τα ονόματα των Ι. Χαραλαμπόπουλου, Απ. Λάζαρη, Θ. Κουλουριάνου, Μελίνας Μερκούρη, ΣύλβαςΑκρίτα, Αν Πεπονή, Κ. Στεφανόπουλου, Γ. Μαύρου, Κ. Μπαντουβά, Λ. Κύρκου, Μ. Παπαγιαννάκη, Κ. Κάππου, Χ. Φλωράκη, Μιχ. Παπακωνσταντίνου και αμέτρητων άλλων, που εάν ορισμένοι από αυτούς επιζούσαν, θα έπρεπε να επιτεθούν αλύπητα, με μαστίγιο, προς τους αλητήριους υβριστές τους.
Ατυχώς, κατά τη διάρκεια της Μεταπολίτευσης, αντί να λάμψει η εθνική αστική τάξη, που ο ίδιος ο Λένιν τη θεωρούσε απότοκη της Γαλλικής Επανάστασης, απεναντίας συρρικνώθηκε. Και το κενό άρχισε να καλύπτεται από πολιτικούς, που χρησιμοποίησαν με νεοπλουτική μανία το δημόσιο χρήμα, ή ορθότερα το υστέρημα του ελληνικού λαού. Και στις ημέρες μας, η εκφυλιστική αυτή πορεία αποκρυσταλλώνεται στο πολιτικό ψευδοαριστερό – ακροδεξιό μόρφωμα του ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ.
