«Μάνταμ Μέρκελ, σας ζητάει ο κ. Αλέξης»: κάπως έτσι θα μπορούσε να είχαν «περάσει» τη γραμμή στη Γερμανίδα καγκελάριο οι συνεργάτες της για την συνομιλία με τον πρωθυπουργό – αν είχαν χιούμορ φυσικά. Κι αν είχαν ακόμα περισσότερο χιούμορ, βρετανικού λ.χ. τύπου, θα μπορούσαν να της πουν: «είναι στο τηλέφωνο το παιδί απ’ την Αθήνα και… ζητάει τη μαμά του: θα του μιλήσετε;»…
Όμως οι Γερμανοί που φημίζονται για πάρα πολλά σίγουρα δεν φημίζονται για τρία πράγματα: για το χιούμορ τους, για την εγκατάλειψη των θέσεών τους και, βεβαίως, για τη… στοργή τους.
Ο πάλαι ποτέ σημαιοφόρος του «αντιμερκελισμού» που θα τον γκρέμιζε όχι μόνον από την Ελλάδα αλλά και από την Ευρώπη ολόκληρη και που θα έκανε τους δανειστές να χορεύουν πεντοζάλη την ώρα που θα έσκιζε τα μνημόνιά τους, τώρα τους παρακαλεί στα γόνατα να μην του κάνουν αυτό που ουσιαστικά προανήγγειλε ο αντιπρόεδρος της ίδιας της κυβέρνησής του Γιάννης Δραγασάκης: να μην τον «εκτελέσουν» πολιτικά.
Ατύχησε. Δεν έχει καταλάβει καλά: η μέθη της εξουσίας, ειδικά αυτής που στήθηκε στα αδιανόητα ψέματα και στον εμπαιγμό ενός ολόκληρου λαού, και μάλιστα κατά συρροή, επάγγελμα και εξακολούθηση, έγινε τώρα πράγματι πεντοζάλη, και μάλιστα άγριο. Όμως το χορεύει ο ίδιος και εκείνοι κοιτούν με συμπάθεια. Δεν του λένε όχι – γιατί όχι; Τη δουλειά τους την έκανε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Του λένε λοιπόν: «ότι πουν οι θεσμοί» – αυτοί οι… υπάλληλοι που τους είχε… διώξει…
Ετσι, η κατάσταση πάλι με χορευτικούς όρους εξελίσσεται.
Απλώς, ο πεντοζάλης έγινε πλέον ίλιγγος: έγινε χορός του Ζαλόγγου.
Και βεβαίως τον χορεύει ο ίδιος σέρνοντας την κυβέρνησή του (αδιάφορο) μπροστά στο γκρεμό, μαζί (τραγικό) με την Ελλάδα…
