ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΔΙΚΑΣΤΕΣ ΣΤΟ ΒΕΡΟΛΙΝΟ*

Είναι γνωστές τέτοιες περιπτώσεις, ακόμη και όταν λειτουργεί άψογα η Δημοκρατία, λ.χ. στις χώρες της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Δεν είναι παράξενο λοιπόν τέτοια κρούσματα να έχουμε και στην Ελλάδα.

Το ζήτημα που έθεσε χθες, κατά τη διάρκεια της συνεδριάσεως της Βουλής, ο Αρχηγός της Αντιπολιτεύσεως για τα δάνεια προς τα κόμματα και τα ΜΜΕ αναφέρεται σε προηγμένη μέθοδο επηρεασμού των δικαστών σε δίκες που εξυπηρετούν πολιτικές σκοπιμότητες.

Δεν έχει το δικαίωμα ο Πρωθυπουργός, ή ο κάθε υπουργός, να προαποφασίζει ο ίδιος το αποτέλεσμα οποιασδήποτε δίκης. Ως την έκδοση της αποφάσεως οι φορείς της δικαστικής εξουσίας απαγορεύεται να ομιλούν για τη συγκεκριμένη υπόθεση.

Είναι προφανές ότι η Κυβέρνηση δεν αποδέχεται αυτή την αρχή της ανεξαρτησίας της Δικαιοσύνης. Σε πολλές περιπτώσεις η εκτελεστική εξουσία εκφράζεται υποδηλώνοντας τις μύχιες επιθυμίες της. Προτού ολοκληρωθεί λ.χ. η προανάκριση, βλέπουμε να διανέμονται, ανεπισήμως αλλά φανερά, φωτοαντίγραφα τμημάτων της δικογραφίας στα Μέσα Ενημερώσεως –συνήθως κατ’ επιλογήν.

Η παράσταση συνεχίζεται με ανακοινώσεις π.χ. μέλους της Κυβερνήσεως που προαναγγέλλει τη δικαστική απόφαση. Ευτυχώς υπάρχουν δικαστές οι οποίοι αρνούνται να γίνουν όργανα στα χέρια πολιτικών που ονειρεύονται ξεπερασμένες δικτατορίες.

Τα ψέματα έχουν κοντά ποδάρια∙ και τελειώνουν.

* Στην Πρωσία του 18ου αιώνα ο βασιλιάς Φρειδερίκος περνούσε τα καλοκαίρια του στα θερινά ανάκτορα του Sans Souci («χωρίς σκοτούρες») κοντά στο Πότσδαμ. Εκεί ο τοπικός ανεμόμυλος έκανε θόρυβο που ενοχλούσε τον Φρειδερίκο διαταράσσοντας την ηρεμία και την ησυχία του. Απαίτησε λοιπόν την εξαγορά του ανεμόμυλου. Ο μυλωνάς αρνήθηκε να τον πουλήσει στον βασιλιά και εκείνος τον απείλησε ότι θα τον πάρει με τη βία. Τότε ο μυλωνάς εκστόμισε την παροιμιώδη φράση που έμεινε στην Ιστορία: «Ναι, αλλά υπάρχουν δικαστές στο Βερολίνο».