Η διάψευση είναι μια δυσάρεστη υπόθεση. Η αποδοχή της όμως εκτός από δυσάρεστη είναι και δύσκολη. Ισως θέλει χρόνο. Ισως χρειάζεται μεγάλη πνευματική εντιμότητα και ψυχική διαύγεια.
Αυτό που ζούμε σήμερα στην Ελλάδα είναι ταυτοχρόνως μια διάψευση και μια ματαίωση.
Δεκάδες χιλιάδες έντιμοι και καλοπροαίρετοι πολίτες, μεταξύ των οποίων πολλοί ακαδημαϊκοί, δάσκαλοι ή άνθρωποι του πνεύματος, έζησαν δεκαετίες με την πεποίθηση ή την ψευδαίσθηση ότι η Αριστερά αποτελεί συνολικά ένα υπέρτερο, ευγενέστερο και δικαιότερο σύστημα αξιών.
Και ξαφνικά οι άνθρωποι αυτοί βρέθηκαν ενώπιον της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ. Με τον Παππά, τον Πολάκη, τον Καρανίκα, τον Σπίρτζη, τον Μπαλτά, τον Παππαγελόπουλο, τη Θάνου…
Βρέθηκαν, κυρίως, ενώπιον μιας εξουσίας η οποία με τις περισσότερες πράξεις και συμπεριφορές της αμφισβητεί τον πυρήνα του κράτους δικαίου και του πολιτικού πολιτισμού μας.
Ειλικρινά, δεν θα ήθελα να ήμουν στη θέση τους.
Αλλοι καταφεύγουν στην αιδήμονα σιωπή. Αλλοι επιμένουν να οχυρώνονται πίσω από τα τελευταία προσχήματα και τους εξαντλημένους συμψηφισμούς. Αλλοι γαντζώνονται στο πείσμα της πεποίθησης και στο μίσος για τους εχθρούς δεκαετιών που δικαιώνονται –ανυπόφορο, το κατανοώ…
Δεν είναι εύκολο πράγμα να παραστείς στην κηδεία των πεποιθήσεών σου.
Θλίψη, λοιπόν. Αλλά και συμπόνια για την παταγώδη και ολοσχερή κατάρρευση μιας βεβαιότητας που πολλούς τους συνόδευσε ανιδιοτελώς από τα φοιτητικά τους χρόνια.
Στενοχωριέμαι λοιπόν όταν διαβάζω από ανθρώπους που προσωπικά εκτιμώ πως «η συζήτηση για την ελευθερία του λόγου είναι προσχηματική» επειδή η παράταξη που την απειλεί είναι η δική τους παράταξη.
Ενοχλούμαι όταν εξομοιώνεται η τραμπούκικη συμπεριφορά ενός υπουργού με την αστοχία ενός αρθρογράφου –επειδή ο πρώτος είναι υπουργός και με τη δική τους ψήφο…
Γελάω όταν μαθαίνω πως άλλο είναι «η ελευθερία του Τύπου» κι άλλο η «ελευθερία των βαρόνων του Τύπου», επειδή οι ίδιοι συμβαίνει να μη γουστάρουν τους βαρόνους.
Αλλά δεν θυμώνω. Νομίζω ότι είναι απλώς θέμα χρόνου. Καμία διάψευση και καμία ματαίωση δεν μπορεί να κρυφτεί όσο τη φωτίζει το σκληρό φως της καθημερινής πραγματικότητας.
Και κάποια στιγμή, πολύ σύντομα, οι εντιμότεροι από αυτούς θα βρουν το κουράγιο της παραδοχής και το σθένος της αντίδρασης.
Ούτως ή άλλως, αυτόν τον τόπο πρέπει πλέον να τον ξαναχτίσουμε. Κι οι καλοί δεν περισσεύουν.

ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ