Αυτό που συνέβη στην παρέλαση, για τον εορτασμό της 25ης Μαρτίου, στην Πέμπτη Λεωφόρο της Νέας Υόρκης και συγκεκριμένα με τη φωτο-λογοκρισία του αναπληρωτή Υπουργού Εθνικής Άμυνας στα στιγμιότυπα με τους εκπροσώπους της Ελλάδας και Κύπρου, αυτή λοιπόν η αλά Λαβρέντι Μπέρια (επί Στάλιν), διαστροφική παραπλάνηση της Κοινής Γνώμης ήδη, κατεγράφη στα ιστορικά αρχεία του ΣΥΡΙΖΑ, ως η αρχή του επιθανάτιου ρόγχου της αυτόκλητης «πρώτη φορά Αριστερής» ή ορθότερα ψευδοαριστερής κυβέρνησης.

Ο κύριος Δημήτρης Βίτσας λοιπόν, διένειμε προς ενημέρωσιν 22 φωτογραφικά στιγμιότυπα, από τους επισήμους, που παρηκολούθησαν την ετήσια αυτή μεγαλειώδη παρέλαση των κοινοτήτων της ελληνικής ομογένειας των ΗΠΑ. Και από τα 22 στιγμιότυπα με το ψαλίδι του σταλινικού λογοκριτικού φωτομοντάζ εξαιρέθηκε ο Κυριάκος Μητσοτάκης, ως εκπρόσωπος της ελληνικής αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Δεν έχω καμιά ιδιαίτερη ιδεοπολιτική ή φιλική σχέση με τον κύριο Κυριάκο Μητσοτάκη. Δεν έχω όμως και λόγους να κρύβω ή να … αυτολογοκρίνω την ιερή σχέση μου με την αλήθεια. Και εν ονόματι αυτής της σχέσης λέω «ντροπή», «αίσχος» στον οποιοδήποτε αφ’ υψηλού νεοσταλινικό-νεοζαχαριαδικό κομισάριο! Σε οποιοδήποτε πολιτικό ή κοινωνικό χώρο και αν ενδημεί!

Και μακάρι αυτό το κρούσμα διαγραφής από τον χάρτη, των «μη ημετέρων», που εξισούται και με τις ρωμαϊκές θανάσιμες προγραφές των αντιπάλων του αυτοαναγορευθέντος, σε Δικτάτορα, Υπάτου Λεύκιου Κορνηλίου Σύλλα (138-78 π.Χ.) να είναι συμπτωματικό. Διότι προηγήθηκε η διαγραφή διακεκριμένων δημοκρατικών δημοσιογράφων από τα μητρώα της ΕΣΗΕΑ, από το Πρωτοβάθμιο Πειθαρχικό συμβούλιο.

Τα ονόματα των διαγραφέων ευτυχώς έχουν δοθεί στη δημοσιότητα. Δεν αρκεί όμως αυτό. Το δεύτερο βήμα ευθύνης και ευθιξίας θα ήταν η παραίτηση των διαγραφέων, μετά τη γενική κατακραυγή των πολιτικών και πνευματικών δυνάμεων, πλην φυσικά του ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ.

Δεν αντέχω όμως στον πειρασμό. Και αναρωτιέμαι, γιατί ο πολυπράγμων Πρόεδρος της Δημοκρατίας που ποικιλοτρόπως σεγκοντάρει την …αδελφή ψυχή, τον πρωθυπουργό, δεν εστιγμάτισε αυτές τις διαγραφές. Εκτός εάν η πλυπραγμοσύνη του κυρίου Προέδρου, υπερπηδώντας τα θεσμικώς ανύπαρκτα κυβερνητικά καθήκοντα, επιμόνως στοχεύει στην αναζήτηση, ή ορθότερα στη δημιουργία κυβερνητικών «εχθρών», μόνον και μόνον για τον εξωραϊσμό της κυβερνητικής αποσύνθεσης (π.χ. επίθεση κατά ΔΝΤ, ΠΓΔΜ κλπ, κλπ…).