Ακούγοντας τον σπουδαίο έλληνα μουσουργό και διανοητή Μάνο Χατζιδάκι να δηλώνει απαισιόδοξα ότι δεν έχει πια μέλλον η Ελλάδα, τον ρώτησα έκπληκτος: «Δηλαδή, εσείς φρονείτε ότι δεν υπάρχει κάποια ελπίδα, κάποια διέξοδος;».
Απάντησε τελεσίδικα: «Τίποτα. Η πλήρης εξαφάνισή μας. Και θα γίνει. Είμαι βέβαιος».
Ηταν το 1989 όταν του πήρα μαζί με τον Παντελή Καψή μια ραδιοφωνική συνέντευξη που μας άφησε άναυδους (δημοσιεύθηκε στον «Οικονομικό Ταχυδρόμο» της 9ης Φεβρουαρίου 1989). Ποιος θα μπορούσε να πεισθεί τότε; Χρειάστηκε να περάσουν 25 χρόνια για να γίνει πια σχεδόν ολοφάνερο ότι «Finis Graeciae», με τη σφραγίδα της πρώτη φορά κυβέρνησης της Αριστεράς. Ηδη διαπραγματεύονται το μέλλον μας απευθείας οι ισχυροί της Ευρωπαϊκής Ενωσης και η Τουρκία. Η εθνική κυριαρχία και η εθνική αξιοπρέπεια βουλιάζουν στη θάλασσα του Αιγαίου και στις λάσπες της Ειδομένης. Απομένει να βάλουν τη σαρωτική σφραγίδα τους και οι μουσουλμάνοι του ISIS, οι οποίοι διέρχονταν ανενόχλητοι από την Ελλάδα, όπου διαθέτουν και κρησφύγετα.
Και ενώ οι πάντες αισιοδοξούσαν ότι περατούται η αξιολόγηση και καταλήξαμε σε συμφωνία με το κουαρτέτο έγιναν και πάλι όλα μπάχαλο με ένα ακόμη αυτογκόλ του κ. Τσίπρα. Ηταν η διαβόητη υποκλοπή μιας συζήτησης Τόμσεν – Βελκουλέσκου όπου, ενώ οι δύο αυτοί εκπρόσωποι του ΔΝΤ παίρνουν ουσιαστικά θέση υπέρ της Ελλάδας προτείνοντας λιγότερο επώδυνα μέτρα και απαραιτήτως μείωση του δημοσίου χρέους, ο έλληνας πρωθυπουργός θέλησε να παραστήσει για μιαν ακόμη φορά τον Δον Κιχώτη που πολεμάει ανεμομύλους, δίνοντας την ευκαιρία στην κυρία Λαγκάρντ να χαρακτηρίσει ανοησίες τα όσα υποστήριξε και να τον κατακεραυνώσει για την υποκλοπή.
Και συμβαίνουν όλα αυτά την ώρα που Ειδομένη, Πειραιάς, Χίος και κάποια κέντρα στέγασης των προσφύγων χαρακτηρίζονται απασφαλισμένη ωρολογιακή βόμβα, Νταχάου, χάος, προαύλιο της Κόλασης, με σχεδόν βέβαιη πια την εκδήλωση ακραίων φαινομένων, με τα αλλεπάλληλα επεισόδια βίας μεταξύ των δυστυχισμένων αυτών συνανθρώπων μας αλλά και με ένα κράτος που αποδεικνύεται ανίκανο να διαχειριστεί επαρκώς ένα ούτως ή άλλως εξαιρετικά δύσκολο αλλά όχι απρόβλεπτο πρόβλημα. Αν μάλιστα ληφθεί υπ’ όψιν και η άγρια εκμετάλλευση που υφίστανται οι πρόσφυγες από τους εμπόρους της δυστυχίας τους, τις ανεξέλεγκτες ΜΚΟ και τις υποκινήσεις ανυπακοής από τους κάθε καρυδιάς «αλληλέγγυους», παραδοσιακούς φίλους του ανατρεπτικού πυρήνα του ΣΥΡΙΖΑ, απομένει να υπάρξει και κάποιος νεκρός. Αλίμονο δε αν ξεσηκωθούν μαζικά αυτοί οι νέοι προλετάριοι που δεν έχουν πράγματι πια να χάσουν παρά μόνο τις αλυσίδες τους, οι οποίες τους κρατούν φυλακισμένους στην Ελλάδα, με την ευγενή φροντίδα και των λοιπών μελών της ΕΕ, αλλά και των «φίλων» γειτόνων μας προς Βορράν και Ανατολάς.
Και κάτι ακόμη που δεν απασχολεί, καθώς έχει χαθεί ο έλεγχος της κατάστασης: οι τεράστιες οικονομικές ζημιές για τους έλληνες εξαγωγείς και τους αλλοδαπούς εισαγωγείς από το κλείσιμο των συνόρων, η απώλεια αγορών για τα ελληνικά προϊόντα, η παρεμπόδιση των μεταφορών από τους απελπισμένους πρόσφυγες και η παραίτηση της κυβέρνησης από την υποχρέωση επιβολής της νομιμότητας.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
