Μπορεί ο κ.Τσίπρας απόψε να πρωταγωνιστήσει στο γνωστό πλέον θέατρο λαϊκισμού και δημαγωγίας στο οποίο μας έχει συνηθίσει για να τονώσει το κομματικό του ακροατήριο και να συγκαλύψει τις ευθύνες του για την κατάσταση της χώρας, αλλά τα προβλήματα δυστυχώς είναι εδώ και περιμένουν απαντήσεις. Οι πομφόλυγες που εξαπολύουν κάθε λίγο και λιγάκι οι υπουργοί και τα στελέχη του αποκαλύπτουν την ένδεια πολιτικής και την παντελή έλλειψη σχεδίου για τη διαχείριση των πολλαπλών προβλημάτων,που ταλανίζουν την οικονομία και την κοινωνία.

Μπορεί το προσφυγικό να εξελίσσεται σε μια βραδυφλεγή βόμβα και να κυριαρχεί αυτή τη στιγμή στην επικαιρότητα,τραυματίζοντας σοβαρά τη δημόσια εικόνα της χώρας, αλλά και η κατάσταση στην οικονομία είναι εξίσου τραγική.Με την αξιολόγηση να παραπέμπεται από εβδομάδα σε εβδομάδα, η κατάσταση ασφυξίας που βιώνει η πραγματική οικονομία διογκώνεται δραματικά.

Το μόνο «σχέδιο» της κυβέρνησης, όπως φαίνεται, απέναντι στις αιτιάσεις και τις απαιτήσεις της τρόικας, είναι η επιβολή νέων δυσβάστακτων φόρων και η ισοπεδωτική φτωχοποίηση όλο και μεγαλύτερων στρωμάτων της κοινωνίας.Την ώρα που όλα τα στοιχεία δείχνουν ότι επιχειρηματίες και εργαζόμενοι δεν αντέχουν να πληρώσουν τους ήδη υπερβολικούς φόρους,αλλά και τις υποχρεώσεις τους στις τράπεζες, η κυβέρνηση, εξακολουθεί να επιμένει στην ίδια αναποτελεσματική συνταγή.

Ουδείς μέσα στην κυβέρνηση φαίνεται να αντιλαμβάνεται ότι όσο και να αυξήσεις τους φόρους, όχι μόνο δεν πρόκειται να αυξηθούν τα δημόσια έσοδα, αλλά είναι πολύ πιθανόν να δημιουργηθεί ένας νέος φαύλος κύκλος κόκκινων δανείων με οδυνηρές επιπτώσεις στην εξυγίανση του τραπεζικού συστήματος. Όπως επισημαίνουν αρμόδιοι παράγοντες, αν και φέτος αυξηθούν με τον ίδιο ρυθμό τα δάνεια που δεν εξυπηρετούνται και δεν βρεθεί παράλληλα μια ικανοποιητική λύση για τη διαχείριση τους, τότε οι τράπεζες θα βρεθούν μπροστά στην ανάγκη μιας νέας ανακεφαλαιοποίησης. Και όπως προειδοποίησε ο κ.Σόϊμπλε, δεν πρόκειται να πάει ξανά ση γερμανική βουλή για να ζητήσει νέα βοήθεια για την Ελλάδα.

Η μόνιμη τακτική της κυβέρνησης, να διαπραγματεύεται,αλλά να μην καταλήγει πουθενά, επειδή δεν αντέχει το πολιτικό κόστος μιας απόφασης, δεν οδηγεί πουθενά αλλού παρά στην παράταση της αβεβαιότητας και στην επιδείνωση της κατάστασης στην οικονομία. Μια συνταγή απολύτως καταστροφική δηλαδή, που μπορεί να οδηγήσει τη χώρα στο απόλυτο αδιέξοδο.

ΤΟ ΒΗΜΑ