Σε νέα Πομπηία εξελίσσεται με ταχύτητα η Ελλάδα από τον σεισμό και τη λάβα του ηφαιστείου των κυβερνητικών ψεμάτων και της ανικανότητας που σκάνε ακατάπαυστα μέσω της πλήρους οπισθοχώρησης και της κατά κράτος ήττας στο μέτωπο της τρόικας και της νέας πολλαπλής φοροεπιδρομής που τη συνοδεύει, αλλά και του δήθεν «κουρέματος» του χρέους. Ταυτόχρονα, το απόλυτο χάος επικρατεί στην Ειδομένη (και όχι μονό) όπως συνολικά στο προσφυγικό. Η κυβέρνηση παρακολουθεί παντελώς ανίκανη να πράξει το οτιδήποτε. Τίποτα πια δεν μένει όρθιο.
Εν μέσω όλων αυτών, τα σύνορα παραμένουν μονίμως κλειστά στην ¨ευρωπαική» Ελλάδα, ενώ η Τουρκία αλωνίζει ανενόχλητη πλέον παντού στο Αιγαίο όπως ποτέ μέχρι σήμερα σε μία χώρα από την οποία φεύγουν ακόμα και οι ανθρωπιστικές οργανώσεις – ενώ άλλες μεταξύ εκείνων που μένουν έχουν εξαιρετικά ύποπτο ρόλο και δρουν ανεξέλεγκτες την ώρα που κανείς δεν είναι σε θέση να απαντήσει στο ερώτημα ποιοι και πόσοι τζιχαντιστές ή ξένοι πράκτορες εξ ανατολών έχουν γεμίσει την Ελλάδα στην οποία,όπως έχει πει ο πρωθυπουργός, δεν υπάρχουν θαλάσσια σύνορα.
Έτσι, μερικές φορές τα λόγια έχουν σημασία ακόμα και για τους πολιτικούς του σχήματος ΣΥΡΙΖΑ / ΑΝΕΛ. Έχουν σημασία καθώς δείχνουν το πώς σκέπτονται και το τι κατανοούν, ειδικά όταν αυτοί έχοντας ήδη οδηγήσει την Ελλάδα στην κατάρρευση ενδιαφέρονται απλώς για να στήνουν πολιτικές φιέστες μπας και με τις δημαγωγίες μεταθέσουν την πικρή πραγματικότητα της καταστροφής κάτι που φυσικά δεν θα επιτύχουν.
Αξίζει συνεπώς να σταθεί κανείς όχι μόνον στα παιδαριώδη και θλιβερά που είπε προχθές ο υφυπουργός Μάρδας περί… προσφύγων – επενδυτών (λες και αν ήταν τέτοιοι θα πνίγονταν στο Αιγαίο ή θα ζούσαν στην κόλαση της Ειδομένης…), αλλά και σε όσα είπε προ ημερών ο ίδιος ο πρωθυπουργός στο μήνυμά του για την 25η Μαρτίου: «Η Ελληνική Επανάσταση του 1821 υπήρξε καρπός του ευρωπαϊκού και του ελληνικού Διαφωτισμού και φορέας των σύγχρονων αξιών για ελευθερία με κοινωνική δικαιοσύνη. […] Σήμερα, η Ελλάδα και ο Ελληνικός Λαός βρίσκονται, ξανά, στο επίκεντρο του παγκοσμίου ενδιαφέροντος και στην πρώτη γραμμή για την υπεράσπιση των οικουμενικών αξιών του ανθρωπισμού, της προσφοράς και της αλληλεγγύης και, μάλιστα, μέσα σε συνθήκες μιας πρωτόγνωρης οικονομικής κρίσης. […] Σύντομα η δύσκολη αυτή περίοδος φτάνει στο τέλος της. […] Η επόμενη σελίδα της ιστορίας μας ανήκει σε μια νέα Ελλάδα, απαλλαγμένη από τα τραύματα της οικονομικής κρίσης και την επιτροπεία των δανειστών, πρότυπο δημοκρατίας, κοινωνικής αλληλεγγύης και πολιτισμού για ολόκληρη την Ευρώπη. […] Σε αυτήν την Ελλάδα, σε πέντε χρόνια από σήμερα, θα γιορτάσουμε τα 200 χρόνια από την Ελληνική Επανάσταση»…
Είναι, συνεπώς, πλέον εξόφθαλμο: ο Τσίπρας, ο Καμμένος και η κυβέρνηση δεν έχουν ούτε στοιχειωδώς αντιληφθεί την σοβαρότητα των πολλαπλών δυσμενέστατων εξελίξεων μπροστά στις οποίες βρίσκεται η Ελλάδα. Και αυτό δεν φαίνεται μόνον από το «έργο» τους το οποίο είναι όχι απλώς ανύπαρκτο αλλά επιβαρυντικό σε όλα τα κρίσιμα μέτωπα, αλλά και από τα λόγια τους που δείχνουν ότι βρίσκονται εκτός πραγματικότητας στην πιο επικίνδυνη στιγμή εξακολουθώντας να ρητορεύουν σα να μην καταλαβαίνουν τίποτε ή / και να αδιαφορούν για όλα πλην της εξουσίας.
Δεν έχουν περάσει ούτε καν λίγες ημέρες από τότε που ο πρωθυπουργός θριαμβολογούσε ότι δήθεν γύρισε από τη σύνοδο κορυφής με μία μεγάλη επιτυχία για την Ελλάδα – κι αυτό ενώ ούτε καν τον προσκάλεσαν να συμμετέχει στις ουσιαστικές συζητήσεις με την Άγκυρα πριν τη σύνοδο. Την ίδια ακριβώς ημέρα οι Τούρκοι είχαν κάνει το Αιγαίο του εθνικά υπερήφανου Καμμένου πάλι σουρωτήρι από τις οπλισμένες παραβιάσεις, ενώ από την αμέσως επομένη κιόλας ξανά κατέφθαναν πρόσφυγες. Και προσοχή: όλα αυτά πριν από τη φοβερή τραγωδία των Βρυξελλών! Η συμφωνία ήταν ήδη κουρέλι ως προς την Ελλάδα από τη στιγμή που είχε μόλις μπει το μελάνι στο χαρτί. Δεν ήταν για πανηγυρισμούς αλλά για τα πανηγύρια και για φιέστες όπως αυτή του υπουργού Άμυνας στις ΗΠΑ όπου πήγε, τέτοιες ώρες στην άλλη άκρη του κόσμου μαζί με ολόκληρη μπάντα μουσικής, όχι για να κάνει πολιτική (αλλά πώς;), μα για να… καταθέσει στεφάνι! Ήρθε μετά και το μαζικό δολοφονικό χτύπημα του χαλιφάτου στην καρδιά της Ευρώπης με τα δεκάδες αθώα θύματα, να επιτείνει δραματικά το πρόβλημα για την πλήρως ανοχύρωτη Ελλάδα από την οποία φεύγουν πλέον ακόμα και οι μη κυβερνητικές ανθρωπιστικές οργανώσεις λόγω του χάους στην Ειδομένη, κάτι που δεν συμβαίνει ούτε στην υποσαχάρια Αφρική. Τέλος, όσον αφορά το άλλο πεδίο του δράματος, τις «διαπραγματεύσεις» με την τρόικα, ο μεν Καμμένος που έγινε υπουργός ξιφουλκώντας κατά των δανειστών κάνει τώρα σα να μην υπάρχουν, ο δε Τσίπρας παραμυθιάζει τον εαυτό του και τους πολίτες πάλι με «κόκκινες γραμμές» αλλά και με κουρέματα χρέους που για πολλοστή φορά το Βερολίνο δημόσια και επίσημα αρνείται.
Αποτέλεσμα όλων αυτών; Η χώρα βρίσκεται σήμερα πρακτικά ακέφαλη μπροστά στην απόλυτη πολλαπλή απειλή, όπως κάποτε η (αρχικά ελληνική αποικία στην Ιταλία) Πομπηία.
Και οι κυβερνήτες του έρημου αυτού τόπου που γκρεμίζεται από τους σεισμούς και μετατρέπεται σε ερείπια και στάχτες, ψάχνουν να βρουν σε ποια κερκίδα θα πετάξουν τη μπάλα όταν, επί των ημερών τους, η Ελλάδα πια διαλύεται στα χέρια τους…
