Εφιάλτης πάνω από την Ευρώπη!

Πάει καιρός που ο εφιάλτης πάνω από την Ευρώπη ήταν ο κομμουνισμός του Μαρξ και του Ενγκελς. Τώρα είναι η μαζική και τυφλή τρομοκρατία του ισλαμικού τζιχάντ.

Γι’ αυτό το τρομοκρατικό κύμα μπορούν να ειπωθούν πολλά, κυρίως από ανίδεους.

Θα συνοψίσω όμως τρία σημεία, τα οποία θεωρώ ότι δεν επιδέχονται αμφισβήτηση.

Σημείο πρώτο. Εχουμε να κάνουμε με μια τρομοκρατία θρησκευτικής βάσης. Και η βάση είναι το Ισλάμ. Αυτό φυσικά δεν καθιστά όλους τους μουσουλμάνους φανατικούς και τρομοκράτες, αλλά όλοι οι τρομοκράτες είναι φανατικοί μουσουλμάνοι.

Σημείο δεύτερο. Η τρομοκρατία δεν αποτελεί αποσπασματικό ή σποραδικό φαινόμενο. Είναι επιχειρησιακό μέρος ενός γενικότερου πολέμου που το ριζοσπαστικό Ισλάμ κήρυξε στη Δύση. Τρέφεται από αυτόν με ανιστόρητες αναφορές στις Σταυροφορίες και στην αποικιοκρατία.

Σημείο τρίτο. Η τρομοκρατία αυτή είναι ασφαλώς ξενοκίνητη ή υποκινούμενη από τη Μέση Ανατολή, αλλά βρίσκει σοβαρά ερείσματα στις μουσουλμανικές κοινότητες της Ευρώπης. Πολλοί ευρωπαίοι μουσουλμάνοι είτε πάνε να πολεμήσουν στη Συρία είτε δρουν τρομοκρατικά στη χώρα τους. Αυτό φυσικά δεν καθιστά όλα τα μέλη των μουσουλμανικών κοινοτήτων ύποπτα για τρομοκρατία, αλλά οι περισσότεροι ύποπτοι για τρομοκρατία είναι μέλη μουσουλμανικών κοινοτήτων.

Με δεδομένο ότι στην Ευρωπαϊκή Ενωση κατοικούν περισσότερα από 27 εκατομμύρια μουσουλμάνοι, το στράτευμα δεν κινδυνεύει να στερέψει. Ηδη, 35-50.000 εξ αυτών μάχονται ή έχουν περάσει από τα πεδία μαχών της Συρίας (κυρίως), του Ιράκ ή του Αφγανιστάν.

Αυτονόητο συμπέρασμα. Εχουμε πόλεμο, ο πόλεμος αυτός δεν είναι συμβατικός κι ο αντίπαλος είναι αποφασισμένος, ισχυρός και με πολλά πρόσωπα.

Η ευρωπαϊκή απάντηση κινείται επίσης στα όρια του αυτονόητου. Προϋποθέτει μια ενιαία πολιτική ασφαλείας μέσα στην Ευρώπη και μια αποτελεσματική φρούρηση των συνόρων της Ευρώπης. Αυτά, λίγο-πολύ, θα επιχειρηθούν το επόμενο διάστημα.

Το δυσκολότερο αφορά τη γηγενή τρομοκρατία, ακριβώς επειδή ο μουσουλμανικός πληθυσμός της Ευρώπης δεν είναι αμελητέος.

Ακούω το αίτημα της αφομοίωσης. Οι μουσουλμάνοι όμως δεν συγκρίνονται με τις άλλες μεταναστευτικές κοινότητες στη μεταπολεμική Ευρώπη που συνήθως αφομοιώνονταν με ευκολία (Ιταλοί, Ισπανοί, Πορτογάλοι, Ελληνες, Πολωνοί, πρώην Γιουγκοσλάβοι).

Ούτε καν με τα κύματα των πρώτων τούρκων μεταναστών στη Γερμανία ή των Αλβανών στην Ελλάδα.

Από τη θρησκεία τους και την πολιτισμική βάση που διαμορφώνει, οι μουσουλμάνοι αφομοιώνονται δύσκολα σε έναν ανοιχτό, ανεκτικό και λαϊκό πολιτισμό όπως είναι ο ευρωπαϊκός. Προτιμούν συνήθως να συμβιώνουν σε κλειστές κοινότητες που αναπαράγουν το θρησκευτικό περιβάλλον της προέλευσής τους.

Αυτό τούς επετράπη από την ανεκτική ευρωπαϊκή δημοκρατία. Και ήταν λάθος για την Ευρώπη.

Διότι χάρη στην ευρωπαϊκή ανοχή, τα πιο ακραία ρεύματα του Ισλάμ (με πρώτον τον σαλαφισμό) πάτησαν πόδι και βρήκαν ακροατήριο στις μουσουλμανικές κοινότητες.

Είναι χαρακτηριστική η περίπτωση του Μολενμπέκ στο Βέλγιο όπου κάτω από τη μύτη των Αρχών μια ολόκληρη περιοχή μετετράπη σε πρωτεύουσα του ευρωπαϊκού σαλαφισμού και παράγει αφειδώς τζιχαντιστές.

Ανάλογα παραδείγματα υπάρχουν στη Γαλλία και στην Αγγλία. Λιγότερα στη Γερμανία όπου ο μουσουλμανικός πληθυσμός είναι κυρίως τουρκικής προέλευσης.

Το πρόβλημα όμως προσδιορίζει και την απάντηση. Η συνολική απάντηση της Ευρώπης στην τρομοκρατική απειλή περιλαμβάνει και μια ειδική απάντηση στο πρόβλημα των ευρωπαίων μουσουλμάνων. Οι οποίοι (το επαναλαμβάνω) δεν είναι όλοι τρομοκράτες, ούτε όλοι τζιχαντιστές.

Κάτι όμως πρέπει να γίνει. Διότι χωρίς μια απάντηση στο συγκεκριμένο πρόβλημα, η τρομοκρατία θα μείνει αναπάντητη.

Θα ήταν ασφαλώς ευχής έργον αν στην αντιμετώπιση της απειλής συνέπρατταν οι ίδιες οι μουσουλμανικές κοινότητες, κηρύττοντας τον πόλεμο στα εξτρεμιστικά στοιχεία τους.

Δεν είμαι αισιόδοξος. Ακόμη κι αν αντιλαμβάνονται ότι κινδυνεύουν να είναι τα πρώτα θύματα της αντιτρομοκρατικής υπερβολής ή υστερίας, δεν είμαι καθόλου βέβαιος ότι η κοινή λογική μπορεί εύκολα να υπερβεί τη θρησκευτική αλληλεγγύη και τους κοινοτικούς δεσμούς.