Η άλλοτε υποδειγματική και κραταιά ευρωσοσιαλιστική παράταξη, καθώς φαίνεται, θα παρατείνει επ’ αόριστον την παραμονή της στον πολιτικό θάλαμο εντατικής παρακολούθησης.
Μετά την αυτοκατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού η ιστορική αυτή παράταξη, αντί να ενσωματώσει και να ομογενοποιήσει ιδεολογικά τους πληθυσμούς, που έζησαν την απάτη της δικτατορίας επί του προλεταριάτου, και την παγίδα του σταλινικού «δημοκρατικού συγκεντρωτισμού», απεναντίας τους άφησε βορά στο στόμα του ακροδεξιού-νεοναζιστικού λύκου.
Έτσι εξηγείται το γεγονός, ότι οι πληθυσμοί των κρατιδίων της πρώην ανατολικής Γερμανίας, της Πολωνίας, της Τσεχίας, Σλοβακίας και Ουγγαρίας παρουσιάζουν συμπτώματα αναβίωσης του ολέθριου ναζιστικού κινήματος.
Η βαθύτερη ερμηνεία του φαινομένου αυτού θα πρέπει ν’ αναζητηθεί σε μια διόλου κολακευτική άποψη ορισμένων κριτικών της ιστορίας, σύμφωνα με την οποία, οι πληθυσμοί των πρώην κομμουνιστικών χωρών μπορεί να εγκατέλειψαν τη μιζέρια της απρόσωπης και δήθεν αταξικής κοινωνίας.
Μπορεί να εμίσησαν τη διοικούσα αυταρχική και ολιγαρχική κομμουνιστική νομενκλατούρα. Όμως, με τη μετάβασή τους στις κοινωνίες των πλουραλιστικών καθεστώτων, κουβάλησαν μαζί τους τις κακές έξεις, τα χούγια του ολοκληρωτισμού, δηλαδή την αγελαία πειθαρχημένη διαβίωση, την κατάδοση των αντιφρονούντων, ακόμη και την κακοποίησή τους. Με άλλα λόγια, έτσι επαληθεύεται η «εκλεκτική συγγένεια των δύο αυταρχικών αντίθετων άκρων», σύμφωνα με τον ιστορικό αυτό ορισμό του Γεωργίου Α. Παπανδρέου.
Από την πλευρά του, το υφιστάμενο σήμερα σύστημα του Ευρωσοσιαλιστικού μετώπου έχει απωλέσει όλη την αλκή, τη ζωντάνια και τη λαοφιλία των ιστορικών δεκαετιών 1970 και 1980. Και απ’ ό,τι φοβούμαι, τα ερέβη που βασιλεύουν σκοπίμως στη διδασκαλία της πολιτικής ιστορίας, σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης, αλλά και εξ αιτίας της μη μεταλαμπάδευσης των πολύτιμων αγωνιστικών βιωμάτων από τους γονείς στα τέκνα τους, όλο λοιπόν αυτό το φαινόμενο της μοιρολατρικής υποταγής, στην πανευρωπαϊκή απολιτική ύπνωση, έχει καταστήσει τα περισσότερα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα ουρά ενός αλλοτριωτικού και οπισθοδρομικού, φιλοτομαρικού, ατομικιστικού συστήματος.
Δεν είναι επομένως τυχαίο, ούτε συμπτωματικό, το ότι οι περιφερόμενοι κομισάριοι της ευρωπαϊκής ψευδοαριστεράς ψαρεύουν ανετότατα, στα θολά αυτού του σκόρπιου διαλύματος του ευρωσοσιαλιστικού μετώπου. Με πρώτους και καλύτερους, βεβαίως, τον αρχηγό των Ισπανών Podemos, Πάμπλο Ιγγλέσιας και τον ημέτερο Αλέξιο τον Μικρό. Και οι δύο, κατά τα φαινόμενα, φαντάζουν ως ευπρόσδεκτοι από τους ταπεινούς κληρονόμους του άλλοτε κραταιού Ευρωσοσιαλιστικού μετώπου (Βίλι Μπράντ, Χέλμουτ Σμίτ, Φρανσουά Μιτεράν, Ούλοφ Πάλμε, Φελίπε Γκονζάλες, Μάριο Σοάρες, Ανδρέα Παπανδρέου, Μπετίνο Κράξι, Μπρούνο Κράϊσκι, κ.α.).
Τελευταίο δείγμα αυτού του ρέκβιεμ του ευρωσοσιαλιστικού μετώπου ο εναγκαλισμός του Φρανσουά Ολάντ με τον ημέτερο Αλέξιο, στο Ελιζέ, όπου ο πρώτος επιδαψίλευσε τον μόσχον τον σιτευτόν (εικόνες από την επιστροφή του Ασώτου), παρουσία δεκάδων εκπροσώπων των κυβερνώντων σοσιαλδημοκρατικών δυνάμεων της ΕΕ, στο Παρίσι.
Ατυχώς, ευρισκόμαστε προ ενός κυκνείου άσματος, της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας που αν πραγματοποιηθεί, θα σημάνει και τη μαύρη αυλαία του πιο προοδευτικού πολιτικού κινήματος της μεταπολεμικής Ευρώπης.
Υπάρχει σωτηρία; Γιατί όχι. Αλλά πώς; Μ’ ένα και μόνο τρόπο: Με την ανασυγκρότηση αυτού του μετώπου, χωρίς ηγεμονιστικές αγκυλώσεις. Με οδηγό την αρχή της ισοτιμίας. Primi inter pares. Πρώτοι μεταξύ ίσων. Χωρίς κόλακες του λούμπεν προλεταριάτου, λαϊκιστές και δημοκόπους. Και χωρίς έμμεσες ικεσίες για κυβερνήσεις οικουμενικού χαρακτήρα με βασικό κορμό τσαρλατάνους της ψευδοαριστεράς. Έτσι δεν είναι φιλτάτη Φώφη;
Υ.Γ.: Απειλούμενη εκτροπή από τις αρχές του δημοκρατικού πολιτεύματος συνιστά η επιστολή της προέδρου του Αρείου Πάγου προς την κυρία Φώφη Γεννηματά; Στην επιστολή της αυτή η κυρία Θάνου ζητεί από την κυρία Γεννηματά ν’ αποδοκιμάσει την ανακοίνωση του γραφείου τύπου του ΠΑΣΟΚ για την υπόθεση Τσακυράκη, αλλά και την προσφυγή του Ευάγγελου Βενιζέλου στην Επιτροπή Θεσμών και Διαφάνειας, για τις παρεμβάσεις στη Δικαιοσύνη. Ας μη γυρίσουμε τις σελίδες της Ιστορίας, στο 1963 και στη Θεσσαλονίκη… Και μετά τις τελευταίες λέξεις του άρθρου μου ένα εύγε στην κυρία Φώφη, για την απάντησή της στην κυρία Θάνου!
