Με το προσφυγικό να βράζει, καλά είναι τα συμβούλια αρχηγών, καλές είναι και οι διεθνείς επαφές, καλά είναι και τα πολλά (συνήθως μεγάλα και ανούσια) λόγια, αλλά όλα αυτά είναι φυσικά για τις τηλεοράσεις. Η ουσία βρίσκεται αλλού. Και η ουσία είναι ότι η Ελλάδα αποδέχθηκε αδιαμαρτύρητα, κάνοντας κυριολεκτικά το βλάκα, εντελώς απαράδεκτα τετελεσμένα τα οποία όφειλε να έχει απωθήσει από την πρώτη στιγμή.
Δεν είναι ούτε ένα ούτε δύο τα ζητήματα στα οποία η ελληνική κυβέρνηση υπήρξε κάτι περισσότερο από κατώτερη των περιστάσεων στη διπλή τραγωδία τόσο των προσφύγων όσο και της Ελλάδας.
Υπήρξε όμως ένα κομβικό σημείο στο οποίο η στάση της ήταν απόλυτα αδικαιολόγητη, απόλυτα παθητική και, τελικά, ακατανόητη – αν τουλάχιστον κριθεί η στάση της με κριτήριο το τι θα όφειλε να πράξει οποιοδήποτε κράτος που στοιχειωδώς σέβεται τον εαυτό του. Και το σημείο αυτό, το οποίο καθόρισε τις εξελίξεις, είναι ότι επέτρεψε να σηκωθεί ένας φράχτης στα βορειοδυτικά σύνορα της χώρας.
Η έγερση αυτού του φράχτη είναι 100% παράνομη – παραβιάζει τουλάχιστον καμιά δεκαριά διεθνείς συνθήκες – όσο και 100% πολιτικά απαράδεκτη.
Όμως η υπερήφανη συγκυβέρνηση Τσίπρα – Καμμένου έκανε τον βλάκα και όταν ο φράχτης σηκώθηκε και, στη συνέχεια, όταν εξυπηρέτησε το σκοπό για τον οποίο σηκώθηκε.
Και έκαναν το βλάκα διότι, πολύ απλά, όλα αυτά, τα είχαν ήδη συμφωνήσει. Υπάρχουν δηλώσεις κεντρικών υπουργών πριν καν ακόμα ο φράχτης αρχίσει να λειτουργεί, οι οποίες προδιέγραφαν τότε τα κλειστά σύνορα – ανάμεσά τους και δηλώσεις του Καμμένου.
Αρα, οι άνθρωποι ήξεραν πολύ καλά τι συμβαίνει και δεν είπαν κουβέντα.
Αντίθετα, αποδέχθηκαν ένα ακόμα τετελεσμένο το οποίο όφειλαν να είχαν αποκρούσει.
Δεν το έκαναν.
Όμως αυτό δεν σημαίνει ότι ο φράχτης είναι νοητό να συνεχίσει να υπάρχει.
Ακόμα και τώρα, πρέπει να πέσει. Και υπάρχουν πλείστοι όσοι τρόποι γι αυτό: οι «αρμόδιοι» τους γνωρίζουν… Κι ας μην τον συγκρίνει κανείς με εκείνος που η ίδια η Ελλάδα έχει κατασκευάσει στον Εβρο. Εκεί τα δεδομένα είναι εντελώς διαφορετικά: δεν φράζει τα σύνορα μιας χώρας με μίαν άλλη όπως τώρα συμβαίνει, ούτε η Τουρκία διαμαρτυρήθηκε, ούτε φυσικά έγινε σε στιγμή τέτοιας κρίσης: ο φράχτης εκείνος ήταν λάθος, αλλά για εντελώς διαφορετικούς λόγους. Κυρίως, δεν αποκόπτει καμία διεθνή οδό όπως γίνεται τώρα στην Ειδομένη.
Ο φράχτης πρέπει να πέσει το συντομότερο δυνατό. Είναι παράνομος, είναι απάνθρωπος, είναι καταστρεπτικός για την Ελλάδα, η ίδια η ύπαρξή του αντιβαίνει πλήρως και απόλυτα κάθε έννοια Ευρώπης και ουδείς έχει το δικαίωμα να τον υπερασπιστεί ή να θεωρεί νόμιμη ή νομιμοποιημένη την ύπαρξή του.
Ο φράχτης πρέπει λοιπόν να πέσει και πρέπει να πέσει τώρα. Χωρίς καθυστέρηση.
Αν φυσικά η Ελλάδα θέλει να διασώσει τον εαυτό της – κάτι που, δυστυχώς, δεν φαίνεται να συμβαίνει…
