Τελικά, ο συμβολισμός του Γιώργου Παπανδρέου, όταν ανακοίνωνε την υπαγωγή της Ελλάδας στον διεθνή οικονομικό έλεγχο, ήταν προφητικός: εξαγγέλθηκε από το Καστελόριζο.
Τώρα, έξι χρόνια αργότερα, ο Αλέξης Τσίπρας και ο Πάνος Καμμένος, περνούν στο επόμενο στάδιο: θέτουν και το ίδιο το Αιγαίο υπό καθεστώς de facto διεθνούς επικυριαρχίας – και μάλιστα σε μία ημέρα που μια τραγωδία συγκλονίζει το Πολεμικό Ναυτικό και τη χώρα, όταν τρεις αξιωματικοί χάνονται στο καθήκον.
Όμως, η ηγεσία της χώρας έχει άλλη γνώμη για το καθήκον από τους τρεις χαμένους ήρωες: Τσίπρας και Καμμένος (μεγάλοι πατριώτες και οι δύο) επιχαίρουν τώρα για το γεγονός ότι οι νατοικές δυνάμεις, με επικεφαλής τους Γερμανούς, θα αναλάβουν εκεί που θα έπρεπε να ενεργούν οι ελληνικές αρχές.
Και θα αναλάβουν ουσιαστικά με την ελληνική κυβέρνηση να βρίσκεται σε πλήρη απομόνωση από τις εξελίξεις που λαμβάνουν χώρα ουσιαστικά ερήμην της: ούτε τους ρώτησαν, ούτε ενδιαφέρθηκε κανείς για το τι έχουν να πουν, αν είχαν κάτι να πουν – που, προφανώς, δεν είχαν…
Φυσικά, όλα αυτά, ελάχιστη σχέση έχουν με την πραγματική αντιμετώπιση του προβλήματος: τι θα κάνουν δηλαδή τα νατοικά σκάφη; Θα βυθίσουν τις βάρκες;
Ασφαλώς όχι. Ούτε καν θα τις πλησιάσουν για να μην τις βυθίσουν λόγω… αναταράξεων.
Εκείνο που θα συμβεί, είναι ότι ένα νέο καθεστώς θα εγκαθιδρυθεί πλέον στο Αιγαίο.
Προφανώς, είναι ένα καθεστώς κοινής διαχείρισης μιας μεγάλης γκρίζας ζώνης, το οποίο συμφωνήθηκε στην τελευταία επίσκεψη Μέρκελ στην Τουρκία.
Προφανώς, ένα και μόνο συμβαίνει και τίποτε άλλο: οι Τούρκοι πήραν, μέσα από το προσφυγικό και, ταυτόχρονα, μέσα από την ανυπαρξία της πτωχευμένης, άβουλης και ανήμπορης Ελλάδας το νέο status για το οποίο επί δεκάδες χρόνια, τουλάχιστον από τις αρχές της δεκαετίας του 1970, συστηματικά εργάζονται.
Και, αυτό το νέο καθεστώς, ήρθε για να μείνει: όλα τα άλλα είναι παρελθόν.
Οσο για τον Τσίπρα και για τον Καμμένο, η Ιστορία ασφαλώς και θα τους θυμάται γι αυτή τη μαύρη ώρα…
