Με τη χώρα να ζει τη χειρότερη και πιο επικίνδυνη περίοδο παρακμής όχι απλώς μετά τη χούντα αλλά μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, εδώ που φτάσαμε, ακόμα και οι φανατικότεροι υποστηρικτές της αντίληψης ότι η Ελλάδα πρέπει να ακολουθεί τυφλά και χωρίς αντίλογο τις εντολές των Βρυξελλών έχουν πλέον αρχίσει να κλονίζονται.
Ο λόγος είναι σαφής: στην τραγωδία του προσφυγικού οι πάντες βλέπουν τώρα το τι πραγματικά σημαίνει η σημερινή υποκριτική γερμανική Ευρώπη: παρήλθε οριστικά η περίοδος κατά την οποία πολλοί πίστευαν ότι η Ελλάδα -με όλα της τα χάλια για τα οποία έχει η ίδια την ευθύνη και έπρεπε επιτακτικά να τα αλλάξει- έχει την πλήρη ευθύνη για όλα τα δεινά.
Στις Βρυξέλλες προσπάθησαν –και ακόμα προσπαθούν- να κάνουν ακριβώς το ίδιο που έκαναν με τα δημοσιονομικά. Δηλαδή να στοχοποιήσουν, να ενοχοποιήσουν μια χώρα για να χτίσουν πάνω στις δικές της «ευθύνες» μια νέα συνολική πολιτική. Εκεί, ήταν η λιτότητα προσανατολισμένη αποκλειστικά στα πρότυπα και τις δυνατότητες του Βερολίνου. Εδώ, είναι η αναζήτηση ενός αποδιοπομπαίου τράγου ο οποίος θα απορροφήσει όλο το κακό – λες και γίνεται…
Όμως, όσο κι αν εκεί κορόιδεψαν πολλούς, εδώ δεν μπορούν να το κάνουν: οι πάντες βλέπουν ότι ΔΕΝ είναι η Ελλάδα υπεύθυνη για την τραγωδία. Οι πάντες, εκτός από τους μανδαρίνους του «ευρωπαικού συμπλέγματος» των Βρυξελλών, οι οποίοι το μόνο που ξέρουν να κάνουν είναι να απειλούν και να φορτώνουν αλλού τις ευθύνες, δήθεν εκφράζοντας μίαν, στην πραγματικότητα ανύπαρκτη, ευρωπαική πολιτική πίσω από την οποία βρίσκονται εντελώς άλλες στοχεύσεις, ιδίως του Βερολίνου, στοχεύσεις καθαρά εθνικού χαρακτήρα.
Παρόλα αυτά, δεν λείπουν οι πολιτικές φωνές, αλλά και τα υπηρεσιακά έγγραφα, που επιμένουν στη στοχοποίηση της χώρας. Κι αυτό είναι πλέον εξαιρετικά επικίνδυνο, καθώς, όσο κι αν αποκλίνει από τη λογική και από τη στοιχειώδη πολιτική ηθική, μπορεί να επιφέρει δυσμενέστατα πραγματικά αποτελέσματα.
Απάντηση σε αυτό τον κίνδυνο όμως δεν συνιστά ένα εκ νέου σκύψιμο της κεφαλής στο οποίο ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας αποδείχθηκε αδιαμφισβήτητος πρωταθλητής μεταξύ όλων των προκατόχων του – και, όπως αποδείχθηκε, καλώς από την πλευρά τους οι Γερμανοί επένδυσαν πολιτικά σε αυτόν…
Η πολιτική αυτή δεν οδηγεί πουθενά. Και κάθε μέρα που περνάει είναι σαν να βουλιάζει τη χώρα σε μια κινούμενη άμμο. Είτε θέλουμε είτε δεν θέλουμε να το χωνέψουμε, από την άθλια αυτή Ευρώπη που έχει διαμορφωθεί τα τελευταία χρόνια, δυστυχώς, δεν έχουμε να περιμένουμε τίποτα.
Κι ας μην αρχίσουν πάλι τα γνωστά τρομουστερικά «μα αν θα φύγουμε τι θα γίνουμε;» Όχι, να μην φύγουμε. Αντιθέτως, να αντιδράσουμε πριν να… μας φύγουν, όπως συστηματικά προετοιμάζουν επιστρατεύοντας πρόδηλες γελοιότητες.
Πρέπει να ξεφύγουμε από τις αυταπάτες μας όσο είναι καιρός και να αντιληφθούμε ότι αν δεν οργανωθεί μια νέα, διαφορετική, επιθετική πολιτική που θα θέτει επιτέλους τις ίδιες τις Βρυξέλλες αληθινά προ των ευθυνών τους, η Ελλάδα θα αντιμετωπίσει αληθινά το φάσμα της πλήρους διάλυσης. Ότι έχει μείνει πια όρθιο, είναι πλέον μια βιτρίνα κράτους. Ολο το μέσα, έχει ήδη καταρρεύσει…
