Δεν έχουν περάσει ούτε καν λίγες ημέρες από τότε που ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας ζήτησε, για πολλοστή φορά, την απομάκρυνση του ΔΝΤ από την Ελλάδα. Το δε επιχείρημα που επικαλέστηκε, επί της ουσίας, ήταν ότι η Ευρώπη πρέπει να ρυθμίζει η ίδια μόνη της τα του οίκου της – αυτό ήταν το νόημα της θέσης του.
Φυσικά, πίσω από την όψιμη… υπερευρωπαικότητα κρύβονται φανεροί στόχοι, οι οποίοι, άλλωστε, δεν είναι καν νέοι. Ο πρώτος στόχος είναι να υπάρξει μία μεγάλη επικοινωνιακή «επιτυχία» όπως θα ήταν αυτή της αποχώρησης του ΔΝΤ από την Ελλάδα. Ο δεύτερος στόχος είναι εξίσου προφανής: ότι αν δήθεν φύγει το Ταμείο, θα φύγουν δήθεν και τα μέτρα που αυτό επιβάλλει.
Φυσικά, όλα αυτά είναι, με μία λέξη, ανοησίες. Με δύο λέξεις όμως, το νόημα δίνεται πληρέστερα: επικίνδυνες ανοησίες…
Εκείνο που όμως κάνει όλη αυτή τη συζήτηση να είναι τραγική για την Ελλάδα, είναι η σχιζοειδής αδυναμία της να σταθμίσει τα + και τα -.
Ετσι, χθες ο πρωθυπουργός συνάντησε δια μακρόν την Κριστίν Λαγκάρντ του ΔΝΤ και διαπίστωσε ότι αυτοί που θέλει να διώξει είναι οι μόνοι που στηρίζουν την ανάγκη για κούρεμα του ελληνικού χρέους, την ώρα που στο Βερολίνο και μόνον που το ακούν, κυριολεκτικά βγάζουν αφρούς.
Κανείς δεν θέλει ούτε το ΔΝΤ, ούτε την ΕΚΤ, ούτε, πολύ περισσότερο, την Επιτροπή ή, επί της ουσίας, το Βερολίνο, να επιβάλλουν όπως επιβάλλουν την πολιτική τους σε μία χώρα από πριν διαλυμένη και, τώρα πια, κατεστραμμένη.
Όμως, το να υπερθεματίζει ένας «αριστερός» πρωθυπουργός υπέρ της μονοκρατορίας της γερμανικής πολιτικής στην Ευρώπη, την ώρα που αυτή η πολιτική έχει διαλύσει την Ελλάδα και απειλεί και άλλες και το να το επιχειρεί ιδεολογικοποιώντας την κατάσταση, δεν κάνει τίποτε άλλο παρά να υποκλίνεται, ουσιαστικά, στη γερμανική πολιτική και να την ενισχύει.
Ε, δεν ήταν και τόσο αναγκαίο…
