Συμπαθής, λίαν σοβαρός άνθρωπος ο υπουργός Οικονομικών Ευκλείδης Τσακαλώτος, μιλώντας χθες για τις τράπεζες είπε ότι αν συγκρίνει κανείς το τι γινόταν με τις διοικήσεις τους και τη σχέση τους με το κράτος πριν από το 2010 και το τι γίνεται σήμερα θα είναι σα να συγκρίνει τη Μπάγερν Μονάχου με έναν (υποθετικό)… Φωστήρα Κολοπετινίτσας.
Εχει όμως κάτι από γλώσσα λανθάνουσα η απρόσμενη αυτή αναφορά του: δυστυχώς, ο νεολογισμός του μοιάζει πολύ περισσότερο να πηγαίνει γάντι στην ίδια του την κυβέρνηση και στην πλειοψηφία των στελεχών της.
Γιατί πράγματι έχουμε πήξει στους νεότευκτους κυβερνητικούς φωστήρες Κολοπετινίτσας – κι ας επιτραπεί η καταχρηστική παραδοσιακή αξιοποίηση του εν λόγω γεωγραφικού όρου που φυσικά δεν φταίει σε τίποτα. Μπας και επί της ουσίας μιλούσε λοιπόν για συντρόφους / συναδέλφους του ο άνθρωπος; Είτε ναι, είτε όχι, είναι ολόκληρος κατάλογος αυτοί που τους πάει γάντι ο όρος…
Ακόμα δυστυχέστερα, η κατηγορία αυτή περιλαμβάνει και το ίδιο το Μέγαρο Μαξίμου: πώς αλλιώς να εξηγήσεις το αδιανόητο φαινόμενο να προκαλεί το ίδιο προ ημερησίας διατάξεως συζήτηση στη Βουλή με θέμα τη στάση της… αντιπολίτευσης (!) στο Ασφαλιστικό, την ώρα που η ίδια η κυβέρνηση φέρνει ένα βαρύτατο σχέδιο το οποίο όμως οι «θεσμοί» της τρίβουν στη μούρη έτσι που την έχουν στη γωνία;
Δηλαδή το θέμα είναι τώρα τι θα πει η αντιπολίτευση; Δεν είναι το θέμα τι θα κάνει η κυβέρνηση; Ελεος! Και αντιπολίτευση και κυβέρνηση μαζί, ε, δεν γίνεται να παίζουν κι άλλο και στα δύο ταμπλό!…
Ποιον δουλεύουν; Και για πόσο ακόμα θα μπορούν πιστεύουν να το κάνουν; Δεν υπάρχει κανείς να τους ξυπνήσει;
Ας μην τρέφουν άλλες αυταπάτες οι εν λόγω φωστήρες, που, στην πραγματικότητα πολύ περισσότερο θυμίζουν τον Φάουστ.
Τη δουλειά που ανέλαβαν να κάνουν, όπως την ανέλαβαν, θα τους βάλουν να την πάνε μέχρι τέλους – του δικού τους σίγουρα…
