Το αληθές «παράλληλο πρόγραμμα»

Είναι χρήσιμο να κατανοηθούν από όλους μας, και ιδιαίτερα από την κυβέρνηση, τα λόγια του γάλλου φιλοσόφου Luis Althusser ότι «το μέλλον διαρκεί πολύ». Και γι’ αυτό σήμερα οι επιλογές της χώρας είναι κρίσιμες και προπαντός δεν είναι εύκολες· και γι’ αυτό τα κηρύγματα ευκολίας των ημερών κάνουν κακό στη χώρα· και γι’ αυτό τα δεινά της εποχής μας δεν χρειάζονται παραμορφωτικούς καθρέφτες΄ και γι’ αυτό ο λαός μας δεν αντέχει πλέον να γίνεται συνεχώς αντικείμενο εκμετάλλευσης και καπηλείας. Το μακρύ μέλλον χτίζεται σε κάθε οργανωμένη χώρα με βάση μακροπρόθεσμα σχέδια και όχι με πολιτικούς τακτικισμούς ενός ή δύο μηνών. Επειδή ακριβώς «το μέλλον διαρκεί πολύ», γι’ αυτό και τα επίχειρα της φοβικής αδράνειας και αβουλίας των τακτικισμών τα πληρώνει η χώρα και ο λαός.

Η χώρα θα περάσει δύσκολα χρόνια. Για να αντέξει θα απαιτηθεί να υιοθετηθούν από την ελληνική κοινωνία μεγάλες πειθαρχίες για να ξαναστήσει μια ανταγωνιστική και παραγωγική οικονομία και να αναζωογονήσει τους πολιτικούς, διοικητικούς και κοινωνικούς θεσμούς. Το λεγόμενο «παράλληλο πρόγραμμα» που κατέθεσε και αναγκάστηκε να αποσύρει η κυβέρνηση είναι ενδεικτικό του πόσο βαθιά είναι ριζωμένος ο παραπλανητικός λαϊκισμός αλλά και του πόσο πολύ απέχει η κυβέρνηση αλλά και όλες σχεδόν οι πολιτικές ελίτ της χώρας από το πραγματικό περιεχόμενο που πρέπει να έχει ένα εθνικής επιλογής πρόγραμμα, παράλληλο με το Μνημόνιο των εταίρων.

Ολοι μιλούν για ανάπτυξη. Ολοι λένε ότι θέλουν ανάπτυξη. Μεγαλαυχικός λόγος. Ξεχνούν όμως πως για να έρθει η ανάπτυξη πρέπει πρώτα να οικοδομηθούν οι προϋποθέσεις της ανάπτυξης. Μόνο πάνω σε αυτή την αλήθεια μπορεί να συγκροτηθεί ένα γνήσιο «παράλληλο πρόγραμμα».

Πολλοί μιλούν για μεταρρυθμίσεις και διαρθρωτικές αλλαγές και ταυτόχρονα αναρωτιούνται «ποιες στην ευχή είναι αυτές». Είναι αυτές που δεν περιλαμβάνονται στο πρόγραμμα των δανειστών και είναι δική μας εθνική υποχρέωση να τις πραγματώσουμε. Ηρθε η ώρα να απαντήσουμε ως ράτσα τι στην ευχή θέλουμε για το μέλλον μας, αν πράγματι θέλουμε επενδύσεις, επιχειρήσεις και ένα σύστημα οργανωμένης και σύγχρονης διοίκησης, σύγχρονη Παιδεία και αποτελεσματικά συστήματα κοινωνικής μέριμνας κ.τ.λ. Θέλουμε να μείνουμε ή όχι στο ευρώ ή θέλουμε μόνο τα λεφτά της ευρωζώνης χωρίς να κάνουμε καμία προσπάθεια να μείνουμε σε αυτήν; Αναζητούμε στ’ αλήθεια ή όχι το νέο ήθος της χώρας, την επανάκαμψη του πνεύματος του εκσυγχρονισμού, τις νέες δομές δηλαδή ενός νέου πολιτιστικού, πολιτικού, διοικητικού, οικονομικού και κοινωνικού μηχανισμού, που αποτελούν θεμελιακό ζητούμενο αυτής τουλάχιστον της πενταετίας;

Το αληθές «παράλληλο πρόγραμμα» αφορά μια νέα θεσμική και διοικητική αναστήλωση της χώρας. Θα επιχειρήσω χωρίς ανάλυση και όλως ενδεικτικά να περιγράψω τι ακριβώς εννοώ με μερικές χαρακτηριστικές προτάσεις.

l Πολιτικοί θεσμοί: Ζούμε μια διαρκή παρεκτροπή του κοινοβουλευτισμού η οποία έχει τόσο πολύ ταυτιστεί με την πορεία του τόπου προς την καταστροφή ώστε να μην είναι δυνατόν να αντιμετωπιστεί με ημίμετρα και με εμβαλωματικές λύσεις. Απαιτείται, αντίθετα, μια θαρραλέα και ριζοσπαστική αντιπαράθεση με όλες τις παθογένειες του ισχύοντος κοινοβουλευτικού κακεκτύπου, με όλες τις κακοήθεις στρεβλώσεις των θεσμών επάνω στις οποίες οικοδομήθηκε το σημερινό, κλυδωνιζόμενο συθέμελα οικοδόμημα του ελληνικού πολιτικού συστήματος.

Υπάρχουν ήδη επεξεργασμένες και άλλες ρηξικέλευθες προτάσεις για όλες τις λειτουργίες της δημόσιας ζωής, της οικονομίας και της κοινωνίας που δεν χωρούν σε αυτό το άρθρο, οι οποίες όλες μαζί μπορούν να συγκροτήσουν ένα παράλληλο προς το Μνημόνιο Πρόγραμμα Εθνικής Ανασυγκρότησης. Επειδή συνήθως τίθεται το δικαιολογημένο ερώτημα ποιος θα τα κάνει όλα αυτά, η απάντηση δεν είναι εύκολη όταν περνάμε συγχυσμένη και ηττημένη περίοδο όπως αυτή.

Πιστεύω όμως ότι είναι εκείνες οι δυνάμεις (μειοψηφικές ακόμη) που αντιστέκονται στον συνεχιζόμενο καταστροφικό λαϊκισμό της χώρας. Είναι εκείνες οι δυνάμεις που θα προκύψουν κυρίως από τις νεότερες δρώσες γενιές και θα εκφραστούν πολιτικά σε κάτι «Νέο και Μεγάλο». Η μόδα σήμερα φαίνεται να είναι το «Κέντρο» που τείνει και αυτό να ευτελιστεί από τον κυνικό ψηφοθηρισμό (Κεντροδεξιά, Κεντροαριστερά, έννοιες κατασκευασμένες και μηχανιστικές που υιοθετούνται με περίσσεια ιδιοτέλεια από τα περισσότερα πολιτικά κόμματα). Θεωρώ ότι το «Νέο και Μεγάλο» θα μπορούσε να είναι ιδεολογικά θεμελιωμένο πιο κοντά σε μια περισσότερο οριοθετημένη και ενσυνείδητη εκδοχή μιας ελληνικής ριζοσπαστικής σοσιαλδημοκρατίας. Μπορεί η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία να γεννήθηκε κάτω από την ανάγκη του εξανθρωπισμού του καπιταλισμού και της αναδιανομής, η αντίστοιχη ελληνική σοσιαλδημοκρατία πρέπει να γεννηθεί πρωτίστως από την αδήριτη ανάγκη της «αναθέσμισης» του ελληνικού κράτους και τα άλλα θα έπονται ή θα βαίνουν παραλλήλως.

Ο κ. Αλέκος Παπαδόπουλος είναι πρώην υπουργός.