Οι άνδρες και οι γυναίκες που είναι ομοφυλόφιλοι, που έχουν υπάρξει στη ζωή τους έστω και για ένα μικρό διάστημα ομοφυλόφιλοι, που έχουν γιους, κόρες, μητέρες, πατέρες, συζύγους, ανίψια, αδέλφια, θείους, θείες, γιαγιάδες, παππούδες οι οποίοι έχουν υπάρξει για μία περίοδο της ζωής τους ή παραμένουν και τώρα ομοφυλόφιλοι, και ασφαλώς όλοι οι πολίτες, όλοι οι θρησκευόμενοι άνθρωποι, άνδρες και γυναίκες, που δεν είναι, ούτε έχουν υπάρξει ποτέ στη ζωή τους ομοφυλόφιλοι, αλλά έχουν φίλους, γνωστούς, συγγενείς, συνεργάτες, δασκάλους ή ευεργέτες ομοφυλόφιλους, δηλαδή το 99% των πολιτών, γνωρίζουμε ότι η ομοφυλοφιλία είναι οργανικό, φυσιολογικό και αναλλοίωτο χαρακτηριστικό της ανθρωπότητας και έχουμε την ευθύνη της περισυλλογής, του σεβασμού και της αλληλεγγύης. Ως μέλη του 99%, διαθέτουμε το συμφέρον και την πολιτική ισχύ για να υπερασπίσουμε τους ανθρώπους μας και τον εαυτό μας, να αποδοκιμάσουμε τη χυδαιότητα, να πολεμήσουμε τον «φασισμό της καθημερινής ζωής» και να εξαλείψουμε την άγνοια, τον φόβο και την προκατάληψη.
Η «συγγνώµη» του Αλέξη Τσίπρα για τη μεγάλη καθυστέρηση στη μερική ανατροπή των διακρίσεων διέσωσε την τιμή του πολιτικού κόσμου. Δίπλα στην ιστορική «συγγνώμη» του Πρωθυπουργού καταγράφηκε η εξίσου ιστορική αποχή του Αντώνη Σαμαρά και του Κώστα Καραμανλή από την κοινοβουλευτική ψηφοφορία για το σύμφωνο συμβίωσης. Αυτοί οι πολιτικοί, καθώς και άλλοι, εξηγούν στις ιδιωτικές συζητήσεις τους ότι «υποστηρίζουν το δικαίωμα στην επιλογή», αλλά δεν αποδέχονται το ομόφυλο ζεύγος ως «ισοδύναμο οικογενειακό πρότυπο». Εκείνο που ουσιαστικά λένε είναι το εξής: «Συμφωνώ με το ανθρώπινο δικαίωμα στην ομόφυλη επιλογή, αλλά πιστεύω ότι αυτή η επιλογή πρέπει να κατατάσσει τα ομόφυλα ζεύγη σε μια κατηγορία με ίσες υποχρεώσεις, αλλά μηδενικά δικαιώματα απέναντι στο κράτος. Αν αποκτήσουν ίσα δικαιώματα με τα ετερόφυλα ζεύγη, τότε θα έχουν ισοδύναμη ηθική αξία και αυτό μπορεί να παρακινήσει πολλούς ετερόφυλους να εγκαταλείψουν το ετερόφυλο πρότυπο και να μεταπηδήσουν στο ομόφυλο χωρίς να χάσουν απολύτως τίποτα». Αυτός ακριβώς είναι και ο ορισμός του φόβου που ονομάστηκε «ομοφοβία». Η σύγχρονη ομοφοβία δεν αποδοκιμάζει την ομόφυλη επιλογή αρκεί το κράτος να μην την αποδέχεται ως ισότιμη με την ετερόφυλη συντηρώντας έτσι την ηθική ανισότητα μεταξύ των επιλογών. Ομως το κράτος, εφόσον ανήκει σε όλους, δεν μπορεί να χρησιμοποιείται μονομερώς.
Για τους λάτρεις της φιλοσοφίας, αυτή η… Σαμαροκαραμανλική πολιτική θέση κατάγεται από έναν πανάρχαιο κώδικα που σφραγίζει το φαινόμενο της εξουσίας. Από την αρχή του πολιτισμού οι πολιτικές και θρησκευτικές αρχές ασκούν εξουσία στους ανθρώπους μέσα από την ηθικοποίηση, κατηγοριοποίηση και ποινικοποίηση της σεξουαλικότητας. Ο έλεγχος της σεξουαλικότητας εφαρμόζεται στην ελληνική κοινωνία μέσα από άγραφους νόμους. Διεθνώς και διαχρονικά, όμως, όσο πιο αυστηρή είναι μια εξουσία, τόσο περισσότερο καταπιέζει, στιγματίζει και καταδιώκει τη σεξουαλικότητα, γιατί μόνο έτσι εξασφαλίζει τον βαθύτερο έλεγχο των συνειδήσεων. Οι διακρίσεις με κριτήριο τον σεξουαλικό προσανατολισμό είναι μια τεχνική εξουσίας, ένα «κακόβουλο λογισμικό» που μεταδίδεται από τη θρησκεία και το κράτος στους ανθρώπους για να το εφαρμόσουν οι ίδιοι στον εαυτό τους και στους άλλους.
Πρέπει, όμως, πέραν της θεσμοθέτησης της συμβίωσης, να αποδεχθούμε την υιοθεσία και την τεκνοποίηση; Πολλοί δεν είναι βέβαιοι. Τα παιδιά ομόφυλων οικογενειών μπορεί να εκτεθούν σε εκδηλώσεις ρατσισμού ενώ μεγαλώνουν υπό συνθήκες απουσίας του αρσενικού ή του θηλυκού προτύπου, κάτι που επιδρά αρνητικά στην ψυχοσύνθεσή τους. Πρόκειται για ένα πολύ σοβαρό «διπλό κριτήριο» που αξιοποιείται για να υποστηριχθεί ότι τα ομόφυλα ζεύγη δεν πρέπει να ανατρέφουν παιδιά (ακόμη και αν απέκτησαν τα παιδιά ως μέλη ετερόφυλων ζευγών…). Ωστόσο, το κριτήριο της απουσίας του άλλου φύλου ισχύει εξίσου για οικογένειες ανθρώπων που διαλύουν τον ετερόφυλο γάμο τους και μεγαλώνουν τα παιδιά τους μόνοι τους. Παράλληλα, σκληρές επιθέσεις φραστικού και κοινωνικού ρατσισμού δέχονται, π.χ., τόσο τα παιδιά των μεταναστών όσο και τα παιδιά των… πολιτικών! Ας σκεφτούμε επίσης τα παιδιά των φτωχών, αλλά και τα παιδιά των ανθρώπων με οικογενειακό ιστορικό σοβαρών ασθενειών. Δισεκατομμύρια νέοι κληρονομούν ένα βαρύ φορτίο που επιδρά αρνητικά στην ψυχοσύνθεσή τους.
Εάν, λοιπόν, εφαρµόζαµε το «διπλό κριτήριο» σε όλες τις οικογένειες, θα διαπιστώναμε ότι οι περισσότερες είναι ακατάλληλες για τεκνοποίηση. Κατά συνέπεια, το «διπλό κριτήριο» είναι μάλλον πρόφαση, άλλοθι και πρόσχημα. Εφόσον όλοι γνωρίζουμε ότι σπανίως υπάρχει «τέλεια οικογένεια», τότε η πραγματική αιτία για την οποία δεν επιτρέπουμε στο ομόφυλο ζεύγος να αποκτήσει και να αναθρέψει παιδιά δεν είναι το ότι δεν συγκροτεί μια «τέλεια οικογένεια», αλλά ότι είναι ομόφυλο ζεύγος. Πρόκειται για μια σαφέστατη διάκριση η οποία έχει εξαλειφθεί σε πολλές θεσμικά προηγμένες χώρες. Μέσα από έναν ουσιαστικό και συστηματικό δημόσιο διάλογο, προφανώς θα εξαλειφθεί σε ολόκληρο τον πολιτισμένο κόσμο. Γιατί τόσο τα ομόφυλα ζεύγη όσο και τα παιδιά τους είναι όλοι τους παιδιά ενός ισότιμου Θεού.
* Δημοσιεύθηκε στο BHmagazino την Κυριακή 3 Ιανουαρίου 2016
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
