Σε περιδίνηση πολιτικής και κομματικής ταυτότητας έχει περιέλθει τις τελευταίες ημέρες η Νέα Δημοκρατία. Ηάτυπη ψηφοφορία για την εκλογή νέου προέδρου έδωσε την ευκαιρία να πανηγυρίσει η Αξιωματική Αντιπολίτευση τη μεγάλη συμμετοχήπολιτών. Ταυτοχρόνως όμως ήλθαν στην επιφάνεια οι ενδημούσες αντιθέσεις προσώπων που κυνηγώντας την εξουσία μεταλλάσσονται αναλόγως με το πού φυσάει ο άνεμος…
Παράδειγμα αποκαλυπτικό το σίριαλ περί την επιζητούμενη πολιτική συναίνεση, που όλοι λένε ότι επιθυμούν όταν τη χρειάζονται. Και την αρνούνται ουσία όταν είναι στα πράγματα.
Πραγματική συναίνεση για την εφαρμογή μιας πολιτικής στην οποία συμφωνούσαν οι δύο μεγάλες κομματικές δυνάμεις (η Δεξιά και η Φιλελεύθερη) υπήρξε μόνο στα τέλη της δεκαετίας του ’40, όταν ο αρχηγός της πλειοψηφούσης τότε Δεξιάς παρεχώρησε την πρωθυπουργία στον ηγέτη των Φιλελευθέρων Θεμιστοκλή Σοφούλη. Εκτοτε και ως το 1989, οπότε σχηματίστηκε η κυβέρνηση Τζαννετάκη υποστηριζόμενη από τη Νέα Δημοκρατία και το… ΚΚΕ (με στόχο το ΠαΣοΚ), δεν υπήρξε περίπτωση συναινέσεως για σταθερή κυβέρνηση.
Ο κεντρώος ηγέτης Γεώργιος Παπανδρέου απέρριπτε κάθε συζήτηση για λαϊκό μέτωπο. Η Δεξιά υπό την ηγεσία του Κ. Καραμανλήαπέκλειε κάθε συνεργασία με την Αριστερά και μιλούσε για συνοδοιπόρους. Και όταν ήλθε η ώρα του αριστερόστροφου ΠαΣοΚ, ο Ανδρέας Παπανδρέου ποτέ δεν επεδίωξε πολιτική συναίνεση.
Για συναίνεση μίλησε πριν από τις τελευταίες εκλογές το Κέντρο, όπως αυτό εκφράζεται σήμερα.
Η απάντηση του ΣΥΡΙΖΑ τότε υπήρξε άκομψα αρνητική. Τώρα «η νύχτα είναι γκαστρωμένη», όπως έλεγε ο μακαρίτης Χαρίλαος Φλωράκης.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
