Ηταν επί της δεύτερης τετραετίας διακυβέρνησης του ΠαΣοΚ από τον Ανδρέα Παπανδρέου (1985-1988) όταν ο τότε υπουργός Εθνικής Οικονομίας Π. Ρουμελιώτης μια μέρα μου είπε ξαφνικά:
«Τρέμω στην ιδέα ότι μπορεί να σκάσει στα χέρια μου η βόμβα του Ασφαλιστικού». Χρειάστηκε να περάσουν πάνω από 25 χρόνια, να ματαιωθούν με συνενοχή όλων των κομμάτων και όλων των συνδικαλιστών δύο σημαντικές προσπάθειες των Σπράου και Γιαννίτση, για να εκραγεί στα χέρια του Αλέξη Τσίπρα η βόμβα. Και καθώς δεν υπάρχει πια όπως τότε η εύκολη αλλά ολέθρια λύση του ατέρμονος δανεισμού, δεν υφίσταται περιθώριο νέας αναβολής. Την απαιτεί αμέσως το οικονομικό αδιέξοδο, την επιβάλλει η τρόικα, και το τρίτο μνημόνιο που ενέκριναν ΣΥΡΙΖΑ και Δημοκρατική αντιπολίτευση και επιβάλλεται τώρα όλοι οι πολιτικοί μας να συμφωνήσουν σε ένα ριζικό σχέδιο για την αντιμετώπιση του Ασφαλιστικού για τα επόμενα 50 χρόνια.
Είναι όμως αυτό εφικτό και με ποιο κόστος; Σύμφωνα με μία εκτίμηση, από 900.000 σήμερα οι συνταξιούχοι του ΙΚΑ μόνο το 2050 θα φθάσουν το 1.420.000 άτομα και θα χρειάζεται το 346% του ακαθάριστου εγχώριου προϊόντος (ΑΕΠ) για να συνταξιοδοτούνται. Και δυστυχώς οι μέχρι σήμερα εμβαλωματικές λύσεις, που έχουν εφαρμοσθεί ή εκκρεμεί η εφαρμογή τους, μεριμνούν κυρίως αν όχι αποκλειστικά για τους σημερινούς συνταξιούχους ή τους υπό συνταξιοδότηση και διόλου για τις νεότερες γενεές, που έτσι δικαιολογημένα φοβούνται ότι δεν θα είναι αυτή εφικτή, έστω και με τα ήδη αποδεκατισθέντα ποσά. «Δεν θέλουμε να γίνουμε η γενιά της ανασφάλιστης εργασίας» λένε. Αλλά, όντας κατά κανόνα απληροφόρητοι, αγνοούν την τραγική πραγματικότητα, την οποία απεικονίζουν οι αμείλικτοι αριθμοί της στατιστικής: Οι μόνιμοι κάτοικοι της Ελλάδας είναι 10.800.000. Από αυτούς τα 3.850.000 είναι εργαζόμενοι έστω και με γλίσχρες αμοιβές. Οι υπόλοιποι 7.000.000 δεν εργάζονται, δεν παράγουν, δεν προσφέρουν τίποτα και τους τρέφουν οι προαναφερθέντες εργαζόμενοι. Από αυτά τα 7.000.000, τα 2.000.000 είναι παιδιά, φοιτητές, αργόσχολοι (άεργοι), 2.350.000 είναι συνταξιούχοι και 1.150.000 είναι άνεργοι. Αυτό σημαίνει ότι κάθε Ελληνας που εργάζεται πρέπει με τη δουλειά του να τρέφει τον εαυτό του και άλλους δύο ακόμα που δεν εργάζονται και τα νούμερα αυτά καθημερινά επιδεινώνονται, καθώς τείνει κάθε εργαζόμενος να αντιστοιχεί πια προς έναν έως ενάμιση συνταξιούχο.
Αλλά για το πώς φθάσαμε έως εδώ θα χρειασθεί να συνεχίσω την επόμενη Κυριακή.
ΥΓ.: Καθώς μερικοί αναγνώστες μου με επικρίνουν έντονα για την πολεμική που ασκώ στην πρώτη περίοδο διακυβέρνησης του Ανδρέα Παπανδρέου και επειδή θα ενοχληθούν και με το σημερινό άρθρο μου, θα τους πληροφορήσω ότι και εκείνος είχε συμφωνήσει ότι είχα δίκιο σε συνέντευξη που μου είχε δώσει το 1987 στον «Οικονομικό Ταχυδρόμο». Ομως ήταν πια αργά για να αλλάξει ο ολέθριος πασοκικός λαϊκισμός, στον οποίο παραδόθηκαν και οι επόμενες κυβερνήσεις και του ΠαΣοΚ αλλά και της Νέας Δημοκρατίας, και στον οποίο δίνει σήμερα τα ρέστα του ο ολεθριότερος ΣΥΡΙΖΑ του Αλέξη Τσίπρα, ο οποίος άλλωστε μαινόμενος υπονόμευε ως αντιπολίτευση κάθε προσπάθεια επίλυσης του προβλήματος.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
