Το πρόβλημα με τις οικογένειες στη χώρα μας είναι ότι χρειάζεται να κάνουν οι ίδιες αυτά που σε άλλες χώρες αναλαμβάνει να κάνει το κράτος. Η κυβέρνηση της «αριστερής αλληλεγγύης» θα έκανε θεάρεστο έργο αν αναλογιζόταν τις τεράστιες δυσκολίες που αντιμετωπίζουν οι οικογένειες με ασθενείς που χρειάζονται συνεχή φροντίδα και παρακολούθηση. Ενώ λοιπόν εκφωνεί δακρύβρεχτους λόγους περί Κοινωνικής Ευαισθησίας, στέλνει εκείνους που έχουν τη μεγαλύτερη ανάγκη στην Κοινωνική Απελπισία. Επειδή όμως οι κανονικοί άνθρωποι γνωρίζουν πως με τις μεγαλοστομίες δεν λύνεται το πρόβλημα, καταφεύγουν στις μόνες λύσεις που υπάρχουν και που μπορεί να αντιμετωπίσει το πορτοφόλι τους.

Από την πλευρά των αλλοδαπών γυναικών η ιστορία είναι ακόμα ζοφερότερη. Κάνουν μια δουλειά πολύ δύσκολη, κουραστική και απαιτητική. Αντί να δεχτούν το ευχαριστώ της επίσημης πολιτείας, συλλαμβάνονται κιόλας. Το έργο είναι το ίδιο, ξανά και ξανά: Πρωταρχικός στόχος είναι η προστασία συντεχνιών και αδιαφορία για τα πραγματικά προβλήματα εκείνων που προσφέρουν βοήθεια και εκείνων που τη δέχονται.

Μήπως σας θυμίζει κάτι αυτή η ιστορία του νυχτερινού ελέγχου που πραγματοποίησε το Τμήμα Αλλοδαπών Πειραιά στο Γενικό Νοσοκομείο Νίκαιας για τον εντοπισμό αλλοδαπών χωρίς χαρτιά, και οδήγησε στη σύλληψη έντεκα αποκλειστικών νοσοκόμων; Μήπως σας θυμίζει τα θλιβερά γεγονότα της Τρίπολης το 2014; Όταν μετά από πιέσεις της Χρυσής Αυγής έγιναν έλεγχοι και συλλήψεις αλλοδαπών αποκλειστικών νοσοκόμων στο Νοσοκομείο; Τότε, με κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου, παραιτήθηκε η διευθύντρια του Νοσοκομείου. Και ορθώς. Τώρα;

Τι να πει κανείς για την προσχηματική επίδειξη δύναμης που κατευθύνεται σε ανθρώπους που εργάζονται σε δύσκολη και χρήσιμη εργασία;

Τι να πεις για την πανηγυρική αδιαφορία προς τις ανάγκες απαιτητικών περιπτώσεων νοσηλείας σε εποχές δύσκολες και για τα νοσοκομεία, για τους ασθενείς και τις οικογένειές τους.

Τι να σκεφτείς, όταν μια «αριστερή κυβέρνηση» τιμωρεί εκείνες που προσφέρουν υπηρεσίες, και ταυτόχρονα τιμωρεί όσους και όσες έχουν ανάγκη τις υπηρεσίες αυτές;

Η Πολιτεία και ο αρμόδιος υπουργός θα προσέφεραν χρήσιμο έργο αν κατέγραφαν τις ανάγκες σε αποκλειστικές νοσοκόμες, μας ενημέρωναν πόσες είναι αυτές που διαθέτουν όλα τα απαιτούμενα δικαιολογητικά και μας πρόσφεραν ένα σχέδιο αντιμετώπισης των αναγκών.

Όσο δεν συμβαίνουν τα παραπάνω, ο τιμωρητικός ακτιβισμός της κυβέρνησης Συριζα-Ανελ (που συναγωνίζεται με τις πρακτικές της Χρυσής Αυγής) κάνει τη ζωή όλων μας δυσκολότερη, και των πλέον ευάλωτων ανυπόφορη. Ντροπή σας!

Η Αντιγόνη Λυμπεράκη είναι στέλεχος του Ποταμιού