Η έννοια του χρόνου είναι παρεξηγημένη στην ελληνική πολιτική.
Καμία αίσθηση επείγοντος και ουδεμία συνείδηση των συνεπειών της αργοπορίας. Ούτε καν αντίληψη του πανθομολογούμενου ότι «ο χρόνος είναι χρήμα».
Από το καλοκαίρι του 2014 ζούμε μια διαρκή μετάθεση υποχρεώσεων στο χρόνο. Η κυβέρνηση Νέας Δημοκρατίας – ΠαΣοΚ άφησε το χρόνο να κυλήσει ελπίζοντας σε εξωτερικές βοήθειες προς ανακοπή της ανόδου του επερχόμενου ΣΥΡΙΖΑ.
Ματαίως βεβαίως. Η δουλειά δεν έγινε στο εξάμηνο Ιουνίου – Δεκεμβρίου και η επέλαση του Τσίπρα δεν ανεκόπη.
Η χώρα απλώς φορτώθηκε βάρος, το οποίο ούτε η πρώτη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ αναγνώρισε.
Χρειάστηκαν επτά ολόκληροι μήνες ατελούς και τεμπέλικης διακυβέρνησης προκειμένου να αναγνωρισθεί το βάρος και να αναληφθούν ακόμη περισσότερες υποχρεώσεις για να διασωθεί η παρτίδα και η πατρίδα την τελευταία στιγμή.
Μεσολάβησαν στη συνέχεια οι εκλογές με ότι τις συνοδεύει και φθάσαμε πάλι αργοπορημένοι να επιδιώκουμε την επίτευξη των συμφωνηθέντων.
Τώρα υποτίθεται τρέχουμε, αλλά και πάλι παλεύουμε δήθεν για τα ισοδύναμα που δεν βρίσκουμε, έχοντας στις πλάτες μας και το προσφυγικό.
Και όσο περνούν οι μέρες ολοένα και περιπλέκονται τα πράγματα. Έφθασε η κρίσιμη υπόθεση της ανακεφαλαιοποίησης των Τραπεζών να κρίνεται στον πόντο, χωρίς να είναι σαφείς οι όροι της απαιτούμενης αύξησης κεφαλαίου των Τραπεζών μας.
Την Κυριακή το βράδυ θα γνωρίζουν οι Τράπεζες τους ακριβείς όρους και τη Δευτέρα, βάσει των προθεσμιών, θα πρέπει να ξεκινήσουν οι σχετικές διαδικασίες.
Εν τω μεταξύ δεν έχει κριθεί η αξιολόγηση και βεβαίως το όλο θέμα της εξυγίανσης των τραπεζών τελεί υπό την ομηρία της γενικότερης εκπλήρωσης των υποχρεώσεων του μνημονίου.
Φθάσαμε και πάλι όλα να κρέμονται από μια κλωστή.
Είναι προφανές ότι αυτή η κατάσταση δεν μπορεί να διατηρηθεί επί μακρόν.
Νοικοκυριό θέλει η χώρα και τις αποφάσεις στην ώρα τους.
Μετά τόσες κακές εμπειρίες ας αποφασίσει η πολιτική μας ηγεσία να φορέσει επιτέλους ένα ρολόι ικανό να μετρά τις απώλειες που πηγάζουν από τις καθυστερήσεις.
Τα μοντέρνα, τεχνολογικώς προηγμένα, ρολόγια, μετρούν πια τα πάντα..
