H εθνική επέτειος του περήφανου «ΌΧΙ» συνεχίζει,εβδομηνταπέντε χρόνια μετά, να εμπνέει και να συγκινεί τους Έλληνες. Το έπος του ελληνικού στρατού στα αλβανικά βουνά και η ομόθυμη στήριξη του ελληνικού λαού έχουν καταγραφεί στις δέλτους της Ιστορίας και προκαλούν ακόμη θαυμασμό στους μελετητές της. Ιδιαιτέρως για την αυτοθυσία με την οποία ένα μικρό έθνος αντιτάχθηκε σε ένα κατά πολύ ισχυρότερο εισβολέα,που τότε εκπροσωπούσε το φασισμό και απειλούσε τον ελεύθερο κόσμο.
Πολλοί στις μέρες μας επιχειρούν να εξισώσουν εκείνες τις πολεμικές συνθήκες με τις σημερινές.
Αυθαιρετούν παραλληλίζοντας το »ΟΧΙ» του 1940 με το «ΟΧΙ» του δημοψηφίσματος το φετινό καλοκαίρι, σπέρνοντας την απόλυτη σύγχυση στον ελληνικό λαό.
Πλανώνται δυστυχώς πλάνην οικτράν, καθώς άλλα τα προβλήματα του πολέμου και άλλα της ειρήνης.
Η παρούσα οικονομική κρίση είναι γέννημα δικό μας, αποτέλεσμα της εθελοτυφλίας, του ωχαδερφισμού και της έλλειψης οποιασδήποτε πρόνοιας για το μέλλον.
Η κρίση που ζούμε δεν είναι αποτέλεσμα εξωτερικής εισβολής, παρά προϊόν της μακράς δικής μας απρονοησίας και έλλειψης ευθύνης από κόμματα και ηγεσίες,που είτε κυβέρνησαν,είτε αντιπολιτεύθηκαν.
Στις παρούσες συνθήκες η Ελλάδα κινδυνεύει να αφανισθεί όχι επειδή δέχεται εξωτερικές προσβολές και επιθέσεις αλλά επειδή δεν κατορθώνει να ομονοήσει και να αναλάβει την πλήρη ευθύνη και διαχείριση της κρίσης που η ίδια προκάλεσε.
Έπειτα από πέντε χρόνια διαρκούς εσωτερικής διαπάλης και αφού δοκιμάσθηκαν όλες οι εκδοχές πολιτικής αντιμετώπισης της μεγάλης οικονομικής κρίσης, έχουμε μια ευκαιρία τακτοποίησης του οίκου μας.
Μια βαθιά ανάσα χρειάζεται τώρα για τη μεγάλη απόφαση διόρθωσης των οικονομικών της χώρας,κατά τρόπο σαφή και αξιόπιστο, ώστε να ξεκινήσει επιτέλους η προσδοκώμενη από όλους διαδικασία ανόρθωσης και ανασυγκρότησης.
Στις σημερινές συνθήκες, η επιβίωση της Ελλάδας εξαρτάται από ένα μεγάλο «ΝΑΙ» για την οικονομική αναγέννηση,την παραγωγική ανασυγκρότηση και την κοινωνική ανασύνταξη.
Το πρόβλημα είναι δικό μας, καταδικό μας και εμείς οφείλουμε να το αντιμετωπίσουμε και να το λύσουμε, μη φειδόμενοι κόπων και θυσιών, προσωπικών και συλλογικών.
ΤΟ ΒΗΜΑ
