Η ιστορία είναι γνωστή: Υπουργός χρησιμοποίησε την υπηρεσιακή πιστωτική της κάρτα για αγορά προσωπικών ειδών αξίας 20 ευρώ τα οποία πλήρωσε αμέσως με την επιστροφή στο γραφείο της. Η υπόθεση έγινε γνωστή και η Υπουργός παραιτήθηκε. Το αδίκημα; Μη επιτρεπόμενη χρήση της υπηρεσιακής πιστωτικής κάρτας. Ταυτόχρονα έχασε και την πρωθυπουργία, αφού ο τότε Πρωθυπουργός είχε ήδη προσδιορίσει την αποχώρησή του. Την ίδια περίοδο ο Γενικός Αστυνομικός Διευθυντής της πρωτεύουσας παύθηκε από τα καθήκοντά του, γιατί σε τροχονομικό έλεγχο που του έγινε ενώ οδηγούσε το Ι.Χ αυτοκίνητό του επιχείρησε να γνωστοποιήσει στους δόκιμους τροχονόμους την ιδιότητά του! Αυτά στη Σουηδία.
Στην καθ’ ημάς Ανατολή, η «πρώτη (ή δεύτερη) φορά» αριστερή κυβέρνηση, αφού φρόντισε νωρίτερα να αποδώσει λεκτικά στον εαυτό της και στα στελέχη της τον τίτλο της ηθικής υπεροχής (!), συνεχίζει να διδάσκει στο λαό την ανομία. Αυτήν που υπηρέτησε με συνέπεια τα χρόνια της αντιπολίτευσης, καλώντας τους πολίτες να μην τηρούν τους νόμους και τις υποχρεώσεις τους, με τα στελέχη της να πρωταγωνιστούν στην περιφρόνηση της νομιμότητας στα Πανεπιστήμια, στο κίνημα «δεν πληρώνω», στους προπηλακισμούς, στις ύβρεις και τις αθλιότητες σε βάρος των πολιτικών της αντιπάλων, αλλά και όσων δεν συμφωνούσαν μαζί τους.
Κάποιοι από αυτούς έγιναν υπουργοί και, ενώ συνομολογούν σαφείς παραβάσεις του νόμου, ισχυρίζονται ότι «δεν τρέχει τίποτα». Πρόσφατα πρώην Υπουργοί καταδικάστηκαν γιατί κατέθεσαν ελλειπείς δηλώσεις «πόθεν έσχες». Τις ίδιες μέρες, Υπουργός της αριστερής κυβέρνησης παραδέχτηκε ότι «ξέχασε» -πράγμα αδιάφορο για το νόμο- να δηλώσει στο πόθεν έσχες του ένα εκατομμύριο ευρώ! Και παραμένει στη θέση του, με τον κ. Τσίπρα να επιτίθεται λαύρος σε όσους θέτουν θέμα.
Ο αριστερός Υπουργός Δικαιοσύνης θεώρησε ως πρώτο καθήκον του να βγάλει από τη φυλακή, με νόμο που ο ίδιος πήγε στη Βουλή, μια σειρά από σοβαρούς εγκληματίες. Κάποιοι από αυτούς με το που βγήκαν άρχισαν τις δολοφονίες. Ένας άλλος αριστερός Υπουργός εισηγήθηκε νόμο για την επιστροφή εγκληματιών δημοσίων υπαλλήλων στις θέσεις τους. Κάποιοι από αυτούς μπορεί και να ήταν πελάτες του δικηγορικού του γραφείου.
Ο εργολάβος-συντονιστής του κυβερνητικού έργου θεωρεί ότι η αριστερή του ιστορία τού παρέχει την άνεση να παραβαίνει τις διατάξεις του νόμου που δεν επιτρέπει την ανάληψη υπουργικής θέσης σε όποιον συμμετέχει σε εταιρία, όταν μάλιστα αυτή αναλαμβάνει έργα του ευρύτερου δημόσιου τομέα. Επίσης, ποιος δεν θυμάται την πρώην αναπληρώτρια Υπουργό Οικονομικών του ΣΥΡΙΖΑ, από τους επικεφαλής του κινήματος «Δεν Πληρώνω», με την ανάληψη των καθηκόντων της να καλεί τους πολίτες να πληρώνουν πλέον τους φόρους τους (προσοχή εδώ) ως «πατριωτικό καθήκον» και όχι ως υποχρέωση σεβασμού των νόμων.
Στην καθεστωτική αντίληψη της αριστερής κυβέρνησης προφανώς περιλαμβάνεται η έλλειψη αναγνώρισης οποιασδήποτε ανεξαρτησίας κάποιων Αρχών. Η προκλητική παράκαμψή τους είναι στην ημερήσια διάταξη. Η πρωθυπουργική απαίτηση για την παραίτηση της Γενικής Γραμματέως Δημοσίων Εσόδων και τελικά η απομάκρυνσή της, τώρα που με επιμονή των δανειστών ενισχύεται η ανεξαρτησία της, εντάσσεται στην αντίληψη ελέγχου των πάντων, ιδιαίτερα των πιο ευαίσθητων υποθέσεων. Οι νόμοι που διέπουν τη λειτουργία των Ανεξάρτητων Αρχών δεν έχουν και τόση σημασία για την κυβερνώσα αριστερά.
Η ευταξία στις ευρωπαϊκές χώρες δεν οφείλεται σε κάποια γενετική υπεροχή των ευρωπαίων πολιτών έναντι των Ελλήνων. Προκύπτει από τη μακροχρόνια λειτουργία σταθερών και διαφανών θεσμών. Αυτοί, με τη σειρά τους, προϋποθέτουν νόμους τους οποίους σέβονται όλοι και επιβάλλονται σε όλους αδιακρίτως, κυρίως στους αξιωματούχους της κρατικής και οικονομικής εξουσίας. Ο πολίτης που βλέπει τον Γενικό Αστυνομικό Διευθυντή της Στοκχόλμης να απολύεται για το λόγο που αναφέρω παραπάνω, δεν διανοείται να απαιτήσει διαφορετική μεταχείριση για τον εαυτό του.
Η αριστερά, στην ιστορική της διαδρομή στη χώρα μας, επιφύλαξε για τον εαυτό της τον τίτλο του «αγωνιστή» και του «θύματος». Μπορούσε να μετατρέπει τη διαφωνία της με οτιδήποτε, σε άρνηση εφαρμογής των νόμων. «Νόμος είναι το δίκιο του εργάτη (ή του οποιουδήποτε)», αλλά ποιος νόμος και ποιος τον θέσπισε;
Η επτάμηνη διακυβέρνηση έφερε τον ΣΥΡΙΖΑ αντιμέτωπο και με κάτι που αντιμάχονταν: τη διεθνή νομιμότητα. Κατάλαβε, με τον πιο σκληρό και ταπεινωτικό τρόπο, ότι η πιο πλούσια κοινότητα κρατών στον κόσμο, στην οποία είναι ενταγμένη η Ελλάδα, στηρίζει την ύπαρξή της σε κανόνες που, κατά βάση, τηρούνται από όλους. Ότι το θεμέλιο της κοινής Ευρωπαϊκής πορείας, μετά από το τεράστιο (ανθρώπινο και οικονομικό) κόστος των δύο παγκοσμίων πολέμων, είναι οι σταθερές θεσμικές λειτουργίες που συγκροτούνται με εξαντλητικές συζητήσεις και διαπραγματεύσεις και σεβασμό στις συλλογικές αποφάσεις.
Ήδη, η αριστερή κυβέρνηση βρίσκεται ήδη αντιμέτωπη με τους χειρότερους εφιάλτες της. Αντιμέτωπη με την ανομία που επί χρόνια δίδαξε στην κοινωνία. Αντιμέτωπη με τα ψέματά της. Αντιμέτωπη με την ανάγκη να υποστηρίζει κάποια εσωτερική νομιμότητα και να είναι συνεπής προς τις διεθνείς υποχρεώσεις της.
Ο καιρός της ανελέητης προπαγάνδας του ΣΥΡΙΖΑ φτάνει στο τέλος του. Όσα μέσα ενημέρωσης κι αν ελέγξει ο κ. Τσίπρας, η σκληρή πραγματικότητα για τους πολίτες δεν μπορεί να κρυφτεί. Το δυστύχημα για τη χώρα είναι ότι το πολιτικό σύστημα μοιάζει συνολικά χρεοκοπημένο και ανήμπορο ν’ αντιμετωπίσει την καινούργια αριστερή λαίλαπα. Η ανάγκη για τη δημιουργία ενός σύγχρονου πολιτικού φορέα για τη δημοκρατία και την παραγωγή παραμένει επιτακτική.
