Δεν είναι ούτε τυχαίο, ούτε και συμπτωματικό το ότι ο Αλ. Τσίπρας, εν όψει του φρικτού Γολγοθά του 3ου Συριζαϊκού Μνημονίου, αναζητεί per mare per terram, συνοδοιπόρους, σ’ αυτό το μαρτυρικό ανήφορο. Την αγωνία του 41χρονου επίδοξου «αναμορφωτή» του ελληνικού μέλλοντος, αλλά και επιπόλαιου εικονοκλάστη του 40χρονου μεταπολιτευτικού παρελθόντος, όλη λοιπόν αυτή την πρόσφατη δοκιμασία του Αλέξη τη συμμερίζονται ακόμη και όσοι με μεγαθυμία δέχτηκαν την αγένεια, με την οποία, από το 2012 μέχρι σήμερα, ενέπαιζε την ηγεσία των κομμάτων που τον καλούσαν στον σχηματισμό κυβέρνησης εθνικής σωτηρίας.
Και εδώ ακριβώς υπάρχει η ειδοποιός διαφορά του πολιτικού ήθους, ανάμεσα σε μια κατά δήλωσιν εκσυγχρονιστική-ριζοσπαστική Αριστερά και σε μια ομάδα αστικοδημοκρατικών πολιτικών κομμάτων, που δεν έχουν την παραμικρή σχέση με τυχοδιωκτικούς καιροσκοπισμούς, ικανούς να οδηγήσουν σε αθεράπευτες και ανεπούλωτες τραγωδίες την Ελλάδα.
Ο Αλέξης Τσίπρας, χωρίς περίσκεψη, αλλά και με περισσή προπέτεια, επέλεξε το δρόμο του εμπαιγμού των πολιτικών δυνάμεων, που ήδη από την εποχή του πρώτου Μνημονίου ήταν διατεθειμένες να συνεργαστούν σε σχέση ισοτιμίας και αλληλεγγύης με το βασανιστικό παζλ των Συριζαϊκών συνιστωσών, μ’ ένα και μόνο σκοπό: Τη δημιουργία σοβαρού διαπραγματευτικού μετώπου με τους πιστωτές. Και όχι βέβαια με τα χάλια των κατά μόνας ατελέσφορων ψυχοκτόνων, γιατί όχι και εξευτελιστικών ικεσιών προς τους δανειστές…
Ο… μοναδικός και …αναντικατάστατος Αλέξης τυφλώθηκε από το δέλεαρ της ενώπιον των προβολέων των Media, συνεμφάνισής του, άλλοτε με τον Σόιμπλε και τη Μέρκελ, άλλοτε με τον Ντάισελμπλουμ και τον Γιούνκερ, τον Μάρτιν Σούλτς, ή τον Μάριο Ντράγκι και την Κριστίν Λαγκάρντ, αλλά και τον Φρανσουά Ολάντ.
Και αφελέστατα πίστεψε, ότι τα φωτογραφικά ενσταντανέ ακόμη και με τις διακωμωδικές σκηνές των θωπειών του Γιούνκερ και του Ματέο Ρέντσι με τις γραβάτες και άλλα σαχλά δρώμενα, θα του ανέβαζαν το διαπραγματευτικό κύρος…
Όλοι αυτοί οι κλαυσίγελοι αστεϊσμοί θα μπορούσαν να συγχωρηθούν, σε περίπτωση, κατά την οποίαν τόσο ο Αλέξης όσο και η συνοδεία του (Ν. Παππάς, Γαβριήλ Σακελλαρίδης κ.α.) κρατούσαν υπό μάλης φακέλους με σοβαρά ντοκουμέντα, για επί ίσοις όροις συνομιλίες, με εξέχουσες προσωπικότητες. Και όχι με αποσκευές για ακριβοπληρωμένο τουρισμό επαρχιωτών.
Δυστυχώς, αυτή η τακτική της σκόρπιας και ξεκάρφωτης παρουσίας, στα διεθνή fora, επαναλήφθηκε και μάλιστα με τρόπο απογυμνωτικό και στη Νέα Υόρκη. Και Κύριος οίδε αν το κακό αυτό θα έχει και συνέχεια…
Στις δραματικές αυτές ώρες του «πικρού ποτηρίου» των «προαπαιτουμένων», ο Αλέξης Τσίπρας, αλλά κυρίως οι συχνά ανεύθυνοι «προστάτες» του (Ν. Παππάς-Αλ. Φλαμπουράρης) οφείλουν να ξεχάσουν, μια για πάντα, την προκλητική τους συμπεριφορά, προς τις δυνάμεις του αστικοδημοκρατικού τόξου. Δηλαδή προς τον χώρο αυτό, που με αγένεια και χουλιγκανική υπεροψία, ήδη, από τις 28 Ιουνίου 2011, με τις …αυθόρμητες συνάξεις και τα τσαντηρώματα της Πλατείας Συντάγματος, τον αποκαλούσαν το «μπουρδ… της Βουλής».
Όμως σ’ αυτό, το κατά την απαξιωτική κρίση τους πολιτικό «χαμαιτυπείο», έχουν οι περισσότεροι από αυτούς στρογγυλοκαθίσει, με μια «πλειοψηφία» που μετά βίας αντιπροσωπεύει το 20% των εγγεγραμμένων στους εκλογικούς καταλόγους Ελλήνων ψηφοφόρων (το έχουμε ξαναγράψει, ότι το ποσοστό αυτό εδραιώνεται στην περίπου 45% αποχή των εκλογών του Σεπτεμβρίου, αλλά και στο bonus των «σοφών» νομοθετών Σκανδαλίδη και Πρ. Παυλόπουλου αρχικά των 40 και κατόπιν των 50 εδρών!…
Κάθε επομένως νέα πρόκληση, προς το μεγαλύτερο μέρος της σημερινής Αντιπολίτευσης από τους ψευδοανατροπείς του παρελθόντος, δημιουργεί μείζον πρόβλημα ασυγχώρητης συμπεριφοράς, αλλά και επιβεβλημένης απομόνωσής τους.
Και ήδη προσωπικότητες με άμεμπτο πολιτικό παρελθόν (Μ. Γλέζος, Σπ. Λυκούδης, Γιάννης Πανούσης κ.α.) έχουν σαφέστατα διαχωρίσει τη θέση τους, από την αδίστακτη νόθευση κάθε προοδευτικού φρονήματος από την Τσιπραϊκή και Φλαμπουράρια κυβερνητική συμπεριφορά. Και ας μη ξεχνάμε, ότι ο Μαν. Γλέζος ήταν ο μόνος που κάλεσε τον ΣΥΡΙΖΑ να καταργήσει το bonus των 50 εδρών…
Ας παύσουν επομένως, άλλοτε οι υπερόπτες των κυβερνητικών εδράνων της Βουλής και άλλοτε οι ομοϊδεάτες τους του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου (Ν. Παππάς, Αλ. Φλαμπουράρης, Δημ. Παπαδημούλης), την ανάγκην φιλοτιμίαν ποιούμενοι να ζητούν …διευρύνσεις αλλά και πρωτοκαθεδρίες σε ένα ιστορικό χώρο που με μηδενιστικό μίσος μέχρι εντελώς πρόσφατα ναρκοθετούσαν: Την ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία. Διότι λάθος πόρτες χτυπούν… Ή επί το θυμοσοφικότερον: Άλλα τα μάτια του λαγού κι άλλα της κουκουβάγιας…
Υ.Γ. Οσοδήποτε και αν κάποιοι στην Κουμουνδούρου ετοιμάζονται να φορέσουν φράκα και ημίψηλα της Ευρωπαϊκής Σοσιαλδημοκρατίας, δεν λείπουν φυσικά και κάποιοι άλλοι, που εμπράκτως μετατρέπουν σε πραγματικότητα τα σταλινικά αθεράπευτα χούγια.
Να λοιπόν που με πράξη νομοθετικού περιεχομένου ο Ν. Φίλης καταργεί τον νόμο πλαίσιο της Διαμαντοπούλου, για εκλογή των Πρυτανικών αρχών, με δημοκρατικές αρχαιρεσίες. Έτσι μας ξαναγυρίζει στις τρομοκρατικές «φοιτητικές» (μάλλον εξωφοιτητικές) μειοψηφίες που έχτιζαν τους μη ημέτερους πρυτάνεις στα γραφεία τους, ή ανενοχλήτως άρπαζαν τις κάλπες των νόμιμων αρχαιρεσιών όπως οι τρομοκράτες της φοιτητικής ΕΚΟΦ στα μαύρα χρόνια της αστυνομοκρατίας…
