Επιστήμονες που ξέρουν σε βάθος το αντικείμενό τους και θέλουν να προσφέρουν στα κοινά δεν υπάρχουν πολλοί. Και ένα κράτος που σέβεται στοιχειωδώς τον εαυτό του θα’ πρεπε να τους αγκαλιάζει και να τους δίνει βήμα για να βοηθήσουν τον τόπο και να ανοίξουν τα μάτια σε πολλούς.
Ο πρώην υπουργός Γεωργίας Θανάσης Τσαυτάρης είναι χωρίς αμφιβολία από αυτούς τους σπάνιους ανθρώπους . Επιστήμονας διακεκριμένος με σπουδές και ερευνητικό έργο στο εξωτερικό -καθηγητής γενετικής και βιοτεχνολογίας στο ΑΠΘ και διευθυντής του Ινστιτούτου Εφαρμοσμένων Βιοεπιστημών του Ερευνητικού Κέντρου ΕΚΕΤΑ- έχει αστήρευτες γνώσεις, κέφι για δουλειά και όραμα .
Το πιο εντυπωσιακό ,όμως, πάνω του είναι η θετική του ενέργεια. Μέσα σε λίγα λεπτά της ώρας μπορεί να σε κάνει να βλέπεις τον κόσμο με άλλο μάτι .Πιστεύει ακράδαντα -και προσπαθεί να το μεταδώσει σε όποιον γνωρίζει -ότι η ελληνική γη είναι ένας παράδεισος τον οποίο αν αντιμετωπίσουμε με σοβαρότητα και ευθύνη – σε συνδυασμό με την μοναδική τουριστική δυνατότητα της χώρας- μπορεί να προσφέρει σε όλους μας μοναδικά αγαθά και να βοηθήσει σημαντικά στην βελτίωση του επιπέδου ζωή μας .
Μπορεί ,μάλιστα, να σε γεμίζει αισιοδοξία περιγράφοντας τις δυνατότητες του ελληνικού βιοκλίματος και εστιάζοντας σε σημαντικούς επαγγελματίες της αγροτικής γης που με τον μόχθο τους , τις ιδέες τους και το κυνήγι της ποιότητας μετέτρεψαν σιγά-σιγά το χώμα σε χρυσάφι.
Όπως όταν μιλάει για τους παραγωγούς σπαραγγιών της Δράμας που εκμεταλλεύονται την γεωθερμία της περιοχής για να δημιουργήσουν θερμοκήπια μηδενικού ενεργειακού κόστους και να παράγουν πρώιμα προϊόντα ανάρπαστα και πανάκριβα .
Για παραγωγούς χοιρινού κρέατος στην Ήπειρο που έχουν φτάσει να επεξεργάζονται και να χρησιμοποιούν τα κόπρανα των ζώων για να κινήσουν τα εργοστάσιά τους με βιοαέριο .
Για τους κτηνοτρόφους αγελάδων στην Θεσσαλία που συνδέονται με καλλιεργητές ζωοτροφών , παράγουν το δικό τους φρέσκο γάλα και το διαθέτουν καθημερινά σε ΑΤΜ γάλακτος .
Για τον καλλιεργητή τσαγιού της Μακεδονίας που μαζεύει τον καρπό, παράγει μεγάλες ποσότητες τσάι του βουνού, το εμφιαλώνει και εξάγει ολόκληρη την παραγωγή τους στην Αμερική.
Για τον ελαιοπαραγωγό στην Κρήτη που παράγει τέτοια φίνα ποιότητα λαδιού ώστε να το πουλά στο εξωτερικό στην δεκαπλάσια τιμή από τους ανταγωνιστές του.
Για τους παραγωγούς πιπεριάς στην Φλώρινα που διοχετεύουν στην αγορά το προϊόν τους με απίθανες συσκευασίες και 60 διαφορετικές γεύσεις.
Για τους οινοπαραγωγούς της Νεμέας και της Νάουσσας που με την συμβολαιακή γεωργία και την υψηλή ποιότητα των κρασιών τους δεν προλαβαίνουν την ζήτηση στις ξένες αγορές.
Για τους καλλιεργητές μυδιών του Θερμαϊκού που ποντίζουν τα κοφίνια τους στην ανοιχτή θάλασσα για να πετύχουν με την βοήθεια των ρευμάτων και της χαμηλότερης θερμοκρασίας πιο νόστιμα και πιο τροφαντά οστρακοειδή κατακτώντας τις απαιτητικές αγορές της Ευρώπης.
Για τους παραγωγούς τους κατσικίσιου γάλακτος της Πελοποννήσου που πωλούν τον αφρό του γάλακτος στους Γάλλους μεταποιητές τυριών και κερδίζουν πρώτες θέσεις στα γαλλικά ντελικατέσεν.
Όποιος μιλήσει με τον Τσαυτάρη ή τον ακούσει να περιγράφει τα άλματα της ελληνικής γεωργίας τα τελευταία χρόνια αντιλαμβάνεται ότι έξω εκεί υπάρχει μια άλλη Ελλάδα καινοτομίας και υψηλού επαγγελματισμού που παράγει προϊόντα ποιότητας ,σημαντικής διατροφικής και εμπορικής αξίας που κατακτούν τις διεθνείς αγορές και έχουν δημιουργήσει σημαντικό όνομα διεθνώς .
Γι’ αυτό , άνθρωποι σαν τον Τσαυτάρη θάπρεπε οι κυβερνώντες να τους προσέχουν ως κόρη οφθαλμού . Προσφέροντάς του – τουλάχιστον – μια μόνιμη επιτελική θέση στο υπουργείο Γεωργίας (μόνιμο υφυπουργό;) που να καθοδηγεί ,να σχεδιάζει, και να ενισχύει συστηματικά τις βάσεις της ελληνικής γεωργικής παραγωγής για να μπορεί η χώρα να ανταγωνισθεί διεθνώς.
Αυτά, όμως, συμβαίνουν σε άλλες σοβαρές χώρες -όχι στην Ελλάδα.
