Τελειώσανε οι εκλογές, οι ορκωμοσίες, οι χαρές και τα πανηγύρια. Μπορεί η ρήση να λέει κάθε θαύμα τρεις ημέρες, το μεγάλο τέσσερις, όμως, εν προκειμένω, τα γέλια δεν κράτησαν ούτε τόσο. Αντιθέτως, άρχισαν ήδη οι τριγμοί και μάλιστα για ζητήματα που δεν περίμενε κανείς σε τέτοιες περιστάσεις: ο ένας φωνάζει γιατί δεν τον κάνανε υπουργό λες και το γράφει στο κούτελό του ότι έπρεπε να γίνει, ο άλλος δεν ξέρει τι να πει για να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα με τις αναρτήσεις του κοκ.
Εν μέσω λοιπόν διαφόρων τέτοιων, η κυβέρνηση θα βρεθεί πλέον, για πρώτη φορά, μπροστά στις τεράστιες ευθύνες της και μάλιστα με… συμπυκνωμένο τρόπο. Θα μπορέσει να εκπληρώσει τις δεσμεύσεις και τις υπογραφές της; Μάλλον αυτό πρέπει να είναι το νέο πιο σύντομο ανέκδοτο, όπως το αντιλαμβάνονται πλέον άπαντες μετά και την τοποθέτηση του «νέου» προχθεσινού κυβερνητικού σχήματος – το «νέο» απαιτεί εισαγωγικά, καθώς το μόνο που πραγματικά άλλαξε σε σχέση με την κυβέρνηση του Ιανουαρίου είναι ότι η τωρινή έχει υπογράψει και ψηφίσει στη Βουλή χωρίς κουβέντα τα πάντα όλα όσα της απαιτούσαν οι δανειστές, δηλαδή όσα δεν άντεξαν να υπογράψουν ούτε καν οι Σαμαράς – Βενιζέλος: και όπως είπε άλλωστε και ο πρωθυπουργικός ξάδελφος, ο λαός έδωσε την πολιτική κάλυψη, τη νομιμοποίηση στο Μνημόνιο…
Τα ψέματα πληρώνονται. Και πληρώνονται ακριβά, ειδικά όταν μια χώρα είναι αδύναμη, γονατισμένη: τότε, είναι που, ακόμα περισσότερο, δεν έχει την πολυτέλεια του ψεύδους ούτε ως προς τους άλλους ούτε ως προς τον εαυτό της.
Δυστυχώς, το δεύτερο, δηλαδή η πολιτική πλάνη προς τα μέσα, προς τον ελληνικό λαό, υπήρξε το θεμέλιο αυτής της κυβέρνησης με τη βούλα του ελληνικού λαού.
Γιατί από την ώρα που η κυβέρνηση ψηφίστηκε και μάλιστα με τέτοια ευρύτατη πλειοψηφία όλα αυτά έχουν, προς το παρόν, τελειώσει – θα τα ξαναβρούμε μπροστά μας σχετικά σύντομα, όταν η εφαρμογή θα κάνει τους πολίτες να αναρωτηθούν… τι συμβαίνει και τις δικαιολογίες να μοιάζουν (και να είναι) παντελώς ανεπαρκείς.
Ως προς τους έξω, τα πράγματα θα αποδειχθούν πολύ δυσχερέστερα από όσο η κυβέρνηση θέλει να πιστεύει. Κι αυτό επειδή ο πρωθυπουργός – και όχι μόνον αυτός – ξεχνά κάτι που ξεχνούν συστηματικά όλοι σχεδόν οι Ελληνες πολιτικοί: ότι οι συνομιλητές τους δεν είναι σαν εκείνους. Και ότι αυτά που τους λένε και, κυρίως, αυτά που τους υπογράφουν, πρέπει και να ισχύουν…
