Η παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση του 2008 που σάρωσε το ετοιμόρροπο ελληνικό οικοδόμημα στο πέρασμά της, ο σχεδιασμός των Μνημονίων και η εφαρμογή τους μέχρι σήμερα έχουν επιφέρει σοβαρές κοινωνικές ανακατατάξεις.

Τα βάρη της αναπόφευκτης δημοσιονομικής προσαρμογής και την πτώσης του βιοτικού επιπέδου της χώρας – στηριγμένου στη δανειακή υπερκατανάλωση – στα επίπεδα των παραγωγικών δυνατοτήτων της χώρας, δεν κατανεμήθηκαν δίκαια, αναλογικά και ισότιμα. Η λιτότητα ήταν αναπόφευκτη και θα ήταν ακόμη μεγαλύτερη χωρίς τη δανειακή στήριξη των εταίρων μας και χωρίς τη διαγραφή χρέους του ιδιωτικού τομέα. Η άλλη, η ανύπαρκτη εναλλακτική της αντι-μνημονιακής απάτης, ήταν η Κόλαση της άτακτης χρεοκοπίας και του Grexit.

Στη διαδικασία αυτή οι περισσότεροι έχασαν, αλλά και ορισμένοι κέρδισαν. Το 31% όλων των νοικοκυριών της χώρας είδε το μέσο ετήσιο εισόδημά του να μειώνεται κάτω από το όριο της φτώχειας. Η αύξηση της φορολογικής επιβάρυνσης έπληξε δυσανάλογα τα χαμηλότερα εισοδήματα. Σημαντικό μέρος των μικρο-μεσαίων στρωμάτων οδηγήθηκε σε φτωχοποίηση και περιθωριοποίηση καθώς η ανεργία έπληξε βαριά τον ιδιωτικό τομέα και τους ελεύθερους επαγγελματίες. Οι απασχολούμενοι στον ιδιωτικό τομέα υπέστησαν πολύ μεγαλύτερες μισθολογικές περικοπές σε σχέση με τους απασχολούμενους στο δημόσιο τομέα, χωρίς να συνυπολογίσουμε τα φαινόμενα αδήλωτης εργασίας και καθυστέρησης πληρωμών. Τα νοικοκυριά με μηδενικό εισόδημα υπερδιπλασιάστηκαν. Οι μορφές παιδικής και ανεργιακής φτώχειας οξύνθηκαν.

Ο βαθμός ανισότητας γνώρισε κατακόρυφη άνοδο, δημιουργήθηκαν νέες μορφές φτώχειας και ανισότητας που αναπόφευκτα θα επιταθούν από τo βαρύτατο τριετές Μνημόνιο που φόρτωσε στη χώρα «υπερηφάνως» ο κ. Τσίπρας. Από την άφρονα και καταστροφική πολιτική του αχαλίνωτου εθνολαϊκισμού, μιας ανίκανης και ιδεοληπτικής κυβέρνησης που στο μόνο που διακρίθηκε ήταν ο παλαιοκομματικός νεποτισμός και ο κομματικός εποικισμός του κράτους.

Επομένως, κάθε πολιτική αντιστάθμισης των κοινωνικών αυτών συνεπειών, κάθε σχεδιασμός δυνατής πολιτικής αναδιανομής ώστε να διατηρηθεί μια στοιχειώδης κοινωνική συνοχή, επιβάλλεται να πάρει υπόψη της τις νέες πραγματικότητες και να εστιάσει την προσοχή της στις κοινωνικές εκείνες ομάδες που έχουν πραγματική ανάγκη.

Θα πρέπει να ξανασχεδιάσουμε το κοινωνικό κράτος με συγκεκριμένες στοχεύσεις, με συγκεκριμένα κριτήρια, με ισότιμη οπτική γωνία.

Είναι γνωστό ότι στο παρελθόν η πελατειακή συγκρότηση και λειτουργία του κράτους διοχέτευε τους πόρους του κοινωνικού κράτους προς τα μεσαία στρώματα που έπαιρναν και τη μερίδα του λέοντος. Το ύψος των κοινωνικών δαπανών ως ποσοστό του ΑΕΠ δεν απείχε κατά πολύ από το μέσο ευρωπαϊκό όρο. Όμως, η αποτελεσματικότητά τους για τη μείωση της φτώχειας απείχε παρασάγγας από τα ευρωπαϊκά δεδομένα.

Η κίβδηλη «αριστερή» κυβέρνηση του κ. Τσίπρα, ενώ βρήκε αμέσως τροφεία για τις συντεχνίες του Δημοσίου έδωσε ψιχία κρατικής φιλανθρωπίας στους συνανθρώπους μας που πλήττονται από την «ακραία φτώχεια» αρνούμενη να θεσμοθετήσει το Ελάχιστο Εγγυημένο Εισόδημα, μόνιμου και ενιαίου, βασικού συστατικού στοιχείου του κοινωνικού κράτους δικαίου, του κοινωνικού δικτύου ασφάλειας, όπως σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες, πράγμα που τελικά επιβάλλεται με το 3ο Μνημόνιο. Διότι, στην ουσία δεν νοιάζεται για τους φτωχούς, τους ανέργους και τους νέους. Για την εκλογική της πελατεία νοιάστηκε πρωτίστως.

-Πόσο δίκαιο, προοδευτικό και αριστερό είναι να υπάρχουν διαφορές στη μέση ηλικία συνταξιοδότησης μεταξύ δημόσιου και ιδιωτικού τομέα;

-Πόσο δίκαιο, προοδευτικό και αριστερό είναι ακόμη και σήμερα το 32% των δημοσίων υπαλλήλων να βγαίνουν στη σύνταξη σε ηλικία χαμηλότερη των 55 ετών;

-Πόσο δίκαιο, προοδευτικό και αριστερό είναι η σύνταξη ατόμων κάτω των 56 ετών να είναι κατά 46% υψηλότερη από τις ηλικίες άνω των 70 ετών;

Οι συνταξιούχοι αυξάνονται, οι δαπάνες για συντάξεις αυξάνονται, η αναλογία εργαζόμενων-συνταξιούχων έχει καταστροφικά μειωθεί, η ανεργία καλπάζει, ο πληθυσμός μας γηράσκει.

Με 3.5 εκ. εργαζόμενους, 1.3 εκ. άνεργους και 2.8 εκ. συνταξιούχους μέχρι πότε πιστεύουμε ότι μπορεί να συνεχιστεί η κατάσταση αυτή;

΄Εως πότε θα ζούμε με τα ωραία ψέματα και τις ψευδαισθήσεις των ανεύθυνων και δημαγωγών;

Πότε επί τέλους θα βγάλουμε το κεφάλι μας από την άμμο για να συζητήσουμε με νηφαλιότητα και ευθύνη και να λύσουμε τα προβλήματα αυτά;

«Η κοινωνία είναι μια εταιρική σχέση μεταξύ ζώντων, νεκρών και μη γεννημένων», έχει γράψει ο Έντμουντ Μπερκ, ο μεγάλος ιστορικός του 18ου αιώνα.

Ας φροντίσουμε τουλάχιστον για τα παιδιά που θα γεννηθούν.

Ο Σπύρος Λυκούδης είναι υποψήφιος Βουλευτής Α΄ Αθηνών με ΤΟ ΠΟΤΑΜΙ