Στην πολιτική επιστήμη το «παλιό» και το «νέο» – ως μεγέθη- συνδέθηκαν κυρίως με ιδεολογικές επιλογές και αυτό ο κ. Τσίπρας , ενόψει των εκλογών της 20ης Σεπτεμβρίου, δεν θέλει να το κατανοήσει σκόπιμα και εντελώς παραπλανητικά.
Έτσι ο γερμανός κοινωνιολόγος Ulrich Beck μιλάει για την ανανέωση στο πολιτικό γίγνεσθαι προτείνοντας – μεταξύ των άλλων- και ένα περιορισμένο αριθμό βουλευτικών θητειών ( ώστε να μη εκκολάπτονται οι αποκρουστικοί μαθουσάλες που αποχωρούν από την πολιτική στο βαθύ γήρας , κάτι που βιώσαμε επώδυνα στην Ελλάδα μετά το 1974, «Beck H Επινόηση του πολιτικού» ).
Όμως ο πρώην πρωθυπουργός μέσα στους επτά μήνες της πρωθυπουργίας του έκανε μερικές από τις πιο οπισθοδρομικές επιλογές , γεγονός που καταδεικνύει πανηγυρικά ότι εκφράζει έντονα « το παλιό» . Και θα απαριθμήσω ενδεικτικά μερικές από αυτές :
1.«Υπόθεση Κατρούγκαλου». Είναι η κλασσική περίπτωση της σύγκρουσης συμφερόντων ή της θεσμικής διαφθοράς . ‘Έτσι ,ο κ. Τσίπρας ανέχτηκε δυστυχώς το ίδιο πρόσωπο- δηλαδή ο κ. Κατρούγκαλος- από τη μια να εκπροσωπεί ως Υπουργός το δημόσιο συμφέρον και από την άλλη (ως δικηγόρος) τα δικά του επαγγελματικά συμφέροντα στο πεδίο ακριβώς στο οποίο δραστηριοποιούνταν ως μέλος της κυβέρνησης.
Άρα αυτή η επιλογή δεν θα ήταν δυνατό να εκφράζει «το νέο» ( γιατί τέτοιες πρακτικές υιοθετούσε μόνο ο διεφθαρμένος Μπερλουσκόνι)!
2. «Ο διορισμός στη κρατική μηχανή κομματικών στελεχών ή συγγενικών προσώπων Υπουργών». Ατυχώς ο διορισμός κομματικών μελών ή συγγενών στον ευρύτερο δημόσιο τομέα ξεπέρασε κάθε ανεκτό όριο (τουλάχιστον για μια αυτοαποκαλούμενη αριστερή κυβέρνηση) .
Επομένως και αυτή η επιλογή ήταν βαθύτατα οπισθοδρομική !
3. «Η απεχθής οπισθοδρόμηση στην παιδεία». Δυστυχώς με το νόμο Μπαλτά τα πανεπιστήμια θα ξαναγύριζαν στην εποχή των παγετώνων , αφού θα εκλέγονταν κομματικοί πρυτάνεις , θα επέστρεφαν οι αιώνιοι φοιτητές, θα επανερχόταν το «άσυλο» ( και ότι άλλο πιο αναχρονιστικό μπορεί να φανταστεί κανείς).
Όλες αυτές οι καταγραφές δείχνουν ότι κ. Τσίπρας δεν έχει καμία ιδεολογική σχέση με το αποκαλούμενο «νέο»
Ίσως, ο πρώην πρωθυπουργός να είχε θεωρητικά μια «υπεροχή» στην καταπολέμηση των διευρυνόμενων οικονομικών ανισοτήτων , αφού ο κ. Μειμαράκης και οι άλλοι πολιτικοί αρχηγοί αγνοούν προκλητικά το γεγονός ότι μέχρι σήμερα η όποια υπέρβαση της κρίσης επιχειρήθηκε με όρους που εξυπηρετούν μια ελιτ του πλούτου και όχι τα πιο φτωχά κοινωνικά στρώματα.
Όμως επί επτά μήνες έγιναν ελάχιστα πράγματα σε αυτό το επίπεδο , γιατί η κυβέρνηση έκανε απλώς δολοφονικές και «αιώνιες» διαπραγματεύσεις (!) με τον επικίνδυνα νάρκισσο κ, Βαρουφάκη!
Το συμπέρασμα; Το σύνθημα του κ. Τσίπρα «ξεμπερδεύουμε με το παλιό» είναι έντονα παραπλανητικό, γιατί ο ίδιος με τις επιλογές που έκανε εκφράζει ιδεολογικά κάτι «το πολύ παλιό» !
*Ο κ. Καλφέλης Γρηγόρης είναι Καθηγητής Νομικής Σχολής του ΑΠΘ, kalfelis@law.auth.gr
