Το πρόσωπο της ημέρας τους δύο τελευταίους μήνες είναι αναμφίλεκτα ο προ καιρού εκλεγείς αρχικά προσωρινός πρόεδρος της ΝΔ κύριος Βαγγέλης Μειμαράκης. Λίγο γλυκούλης (καλοκάγαθο εξωστρεφές χαμόγελο). Λίγο πονηρούλης: «Εχετε δίκιο κυρία Κωνσταντοπούλου, έπρεπε να προσαχθεί διά της βίας σιδηροδέσμιος, ο κύριος Στουρνάρας και να τον συνοδεύει (με βούρδουλα, αν θυμάμα καλά) και ο Φρούραρχος της Βουλής!». Και εν τέλει, από λίγο -έως πολύ- μαγκάκος: («Πού το πάει τέλος πάντων ο τύπος;») . Όλα αυτά τα προσόντα τού έχουν κερδίσει την εύνοια του Τύπου, όπου, σε αντίθεση προς τον Τσίπρα κομίζει το εντελώς καινούργιο από τα πολύ παλιά (κυβέρνηση Μητσοτάκη, 1991-93 ).
Δε θα εντυπωσίαζε ιδιαίτερα σε άλλο καταστασιακό συγκείμενο. Αλλά τώρα; Με το τρίτο μνημόνιο υπογεγραμμένο φαρδιά πλατιά από τον τέως πρωθυπουργό, κ.Τσίπρα και τον ΣΥ.ΡΙΖΑ, που τώρα ως λουλούδι φυλλορροεί, γιατί έτσι είναι η ζωή, όπως λέει παλιό ρομαντικό τραγούδι, ο νέος ηγέτης τής ΝΔ ομοιάζει προς εθνοσωτήρα, προς έναν δυνάμει λαοπρόβλητο αρχηγό που θα μπορέσει να σηκώσει όρθια τη βαριά λαβωμένη από τις 25/1/2015, ΝΔ και θα την οδηγήσει εκ του ασφαλούς στην πρώτη θέση με το ποθητό δωράκι των 50 εδρών, για το οποίο δεν ακούγονται πλέον διαμαρτυρίες, υπέρ της κατάργησής του, αφού το bonus υποτιθέμενα θα πέσει σε καλά χέρια.
Πάντως, παρά το νηφάλιο και συναινετικό προφίλ του, σήμα κατατεθέν κάθε ήρεμης δύναμης, τις μπηχτές ενάντια στον Τσίπρα, ο Βαγγέλης δεν τις ξεχνά ποτέ, ξέροντας πολύ καλά ότι «”κόσμον“ φέρουν», σε μια εποχή που ακούγεται εκκωφαντικά ένα πυρ ομαδόν κατά Τσίπρα . Και όμως, εκείνο στο οποίο φαίνεται αδαμάντινος είναι η ηράκλεια προσπάθεια που καταβάλει για τη γεφύρωση του χάσματος με το μεγάλο του αντίπαλο Τσίπρα. Θέλει να ανταμώσουν κάπου να τα πούνε και να τα βρούνε για να σχηματίσουν μια κυβέρνηση εθνικής ενότητας, όπου αυτός δε θα είναι απαραίτητα ο πρωθυπουργός, αλλά εκείνος που θα τα δώσει όλα για τη «μαμά Ελλάς». Εχει έτσι κατορθώσει να δώσει μια ωραία εικόνα βολικού, καλοπροαίρετου, συναινετικού και ενωτικού, ανθρώπου, σε αντίθεση με το μονόχνοτο «συμπαθή ψευταράκο» Τσίπρα, χαρακτηρισμός για τον οποίο έσπευσε να υποβάλει δήλωση μετανοίας σαν παλιός δηλωσίας ο κ. Βαγγέλης, παρόλο που η δήλωση εμπεριείχε ως επικρατούν στοιχείο της μια ηχηρή νότα ειρωνείας, που θα του έδινε διπλούς πόντους (μετανοούντος και είρωνα).
Ανέλαβε τη ηγεσία προσωρινά (ουδέν μονιμότερο του προσωρινού) και δεν φαίνεται να τον αμφισβητεί ουδείς πλέον, αφού έδωσε νέα πνοή στο κόμμα, ούτε καν ο μελαγχολικός πλέον κ, Δένδιας, ούτε βέβαια η κ. Μπακογιάννη που φαινόταν να απολαμβάνει και να καμαρώνει, φορώντας το θρυλικό της χαμόγελο, τη «χαλαρή» σύντομη συνάντηση Τσίπρα και αρχηγού της στην αίθουσα αναχωρήσεων (ο Τσίπρας «αναχωρούσε» και ο Μεϊμαράκης «έμενε») στο αεροδρόμιο της Κρήτης, με την κρυφή ελπίδα του δεύτερου ότι το Ηράκλειο δε θα του έκανε το μεγάλο χουνέρι που υπέστη η ΝΔ στις 25 Ιανουαρίου.
Η εκλογική αναμέτρηση άρχισε και τα λαϊκίστικα, δημοσιογραφικά κλισέ περισσεύουν: «ντέρμπι», «θρίλερ», «γκραν γκινιόλ», «μάχη σώμα με σώμα», «η αγωνία κορυφώνεται». Πότερος (ή «κότερος», όπως θα το έθετε ο Ηρόδοτος): ΣΥΡΙΖΑ ή, ΝΔ; ΝΔ ή, ΣΥΡΙΖΑ; Η ισοπαλία-ισοψηφία, παρουσιάζεται σε πολλές δημοσκοπήσεις, προκαλώντας προβληματισμούς στα δύο μεγάλα κόμματα, αλλά είναι βέβαια απίθανη, γιατί δεν είναι ποδόσφαιρο να έχουμε: 0-0 ή 1-1, ή 2-2. Κάποιος από τους δύο θα κερδίσει και επειδή οι εκλογές δεν κερδίζονται από ένα κόμμα, αλλά χάνονται από ένα (άφρον) άλλο, ο Τσίπρας ενδεχόμενα «να την πατήσει» όπως την πάτησε ο Αντώνης-ΕΝΦΙΑ- success story-Σαμαράς. Ο ένας υποτίμησε την παντοδυναμία του ευρωπαϊκού γίγαντα, ως Δαυίδ, χωρίς σφεντόνα, κατά του γιγαντόσωμου Γολιάθ. Ο άλλος με μια απίστευτη αλαζονεία υποτίμησε την κρίση και την ιερή αγανάκτηση του λαού και ξέμεινε με το αυτάρεσκο υπομειδίαμά του
Πώς νιώθει το απίστευτα ταλαιπωρημένο εκλογικό σώμα; Απλά 3ΑΠ: απελπισία, απόγνωση, απογοήτευση. Τα συνόψισε απλοϊκά μια 85χρονη γυναίκα ( στις ατέλειωτες ουρές, με τις λιποθυμίες και τους λυγμούς ενός γέροντα που δεν πρόλαβε να πάρει τα 50 του ευρώ): «Εχω ζήσει δύο κατοχές. Μία το ‘41 και μια άλλη, αυτή που ζω τώρα». Δεν είναι βέβαια ακριβώς έτσι, γιατί η Κατοχή τότε είχε εκ των πραγμάτων το σπόρο της ελπίδας και τις μεγάλες προσδοκίες για την έλευση ενός δικαιότερου κόσμου, άσχετα τού πόσο οικτρά διαψεύστηκε για πολλούς αυτή η ελπίδα..
Αφετέρου, όμως, ο τέως πρωθυπουργός της Ελλάδας διακηρύσσει urbi et orbi ότι ποτέ δε μετάνιωσε για την προκήρυξη του δημοψηφίσματος ξεχνώντας πως αυτό που συνέβη μετά την αναγγελία του δημοψηφίσματος ήταν μια κόλαση, ένας εφιάλτης, μερικές σκηνές (trailer), ενός έργο
