Ξεφεύγει πλέον από τη δυνατότητα λεκτικής περιγραφής η ανθρωπιστική καταστροφή των προσφύγων. Ξεφεύγει επίσης και η αντίστοιχη δυνατότητα για την κατάρρευση του ελληνικού κράτους όπως προκύπτει ζοφερή μέσα (και) από όλα αυτά: μιλάμε πλέον για καταστροφή, μεγάλο μέρος της οποίας οφείλεται στη διαβόητη Συνθήκη Δουβλίνο ΙΙ. Και κάπου εδώ είναι που αρχίζει, επιπλέον, η τραγική ειρωνεία:
«Η προσέγγιση του Δουβλίνου δεν λειτουργεί πλέον» διαπίστωσε… προχθές η Αγκελα Μέρκελ, χωρίς να γνωρίζει κανείς τι εννοεί: δηλαδή, τι είναι εκείνο που θα αντικαταστήσει το Δουβλίνο ΙΙ που καταστρέφει συστηματικά επί τόσα χρόνια, την Ελλάδα πριν η τραγωδία των Σύρων προσφύγων χτυπήσει πια την πόρτα της Ευρώπης.
Όμως, εκείνο που η Μέρκελ διαπίστωσε μέσα σε λίγες ημέρες από τη στιγμή που το πρόβλημα χτύπησε τη δική της πόρτα στη Γερμανίας, δεν το είχε δει ως «ευρωπαία» επί τόσα χρόνια ούτε για την Ελλάδα, ούτε για την Ιταλία. Τότε, το Δουβλίνο ΙΙ, ήταν μια χαρά!
Το χειρότερο όμως είναι ότι οι κυβερνώντες την Ελλάδα, επίσης επί τόσα χρόνια, δεν τόλμησαν ούτε να ψελλίσουν στη Μέρκελ ή σε όποιο ισχυρό κράτος της Ε.Ε. ότι αυτή η Συνθήκη καταστρέφει την Ελλάδα – πώς να το κάνουν; Με τι ανάστημα; Κι όμως, το κόστος αυτής της υπόθεσης για τη χώρα υπήρξε πολλαπλό και απροσμέτρητο με αρνητική επίδραση σε όλες τις πτυχές της ζωής: από τα δημοσιονομικά μέχρι τη δημοκρατία.
Κι όταν επισημάνθηκε, ουκ ολίγες φορές, σε δικούς μας πολιτικούς που είχαν την ευθύνη όλα αυτά τα χρόνια ότι έχουν ακόμα και το δικαίωμα να προχωρήσουν σε μονομερή άρνηση εφαρμογής της Συνθήκης, όπως ακριβώς έκανε τώρα η Γερμανία, η απάντηση ήταν πάντοτε η γνωστή και από άλλα θέματα υπεκφυγή: μα η Ευρώπη έχει διαδικασίες, δεν αλλάζουν έτσι αυτά, δεν γίνονται… Από τη Μέρκελ όμως έγιναν. Και έγιναν σε λίγες ώρες, χωρίς να ρωτήσει κανέναν – και βεβαίως από τη σκοπιά της πολύ καλά έκανε.
Η ανείπωτη τραγωδία αυτών των ανθρώπων την οποία η Δύση, Ευρώπη και Αμερική, ξεκίνησαν ως ηθικοί αυτουργοί, αρχίζει να στοιχειώνει την Ευρώπη – και πολύ ορθώς, τέτοια που έχει καταντήσει.
Θα έπρεπε όμως να στοιχειώσει πρώτα τους Ελληνες πολιτικούς που, επί τόσες δεκαετίες, κρύφτηκαν πίσω από μία άθλια Συνθήκη η οποία έβλαπτε την Ελλάδα από το πρώτο λεπτό που την υιοθέτησε η κυβέρνηση Σημίτη. Την έβλαψε όσο ελάχιστα πράγματα τα τελευταία πενήντα χρόνια.
Και, τώρα, αντί να απολογούνται εκείνοι που μας κατέστρεψαν βάζοντας την υπογραφή τους σε αυτό το απαράδεκτο από κάθε άποψη κείμενο το οποίο συνειδητά έκανε το κακό που έκανε στην Ελλάδα προκειμένου να κρατήσει το πρόβλημα μακριά από τις μεγάλες χώρες της Ευρώπης, μιλάνε κιόλας, προσφέροντας νουθεσίες…
Στην Ευρώπη πάντως, που τόσο αυθαίρετα και υπερφίαλα μιλούν εξ ονόματός της, θα είχαν απλώς εξαφανιστεί αν είχαν προκαλέσει τέτοιου μεγέθους καταστροφή στις χώρες τους – και να ήταν μόνον αυτή: όλη η τραγωδία που ζει σήμερα αυτός ο τόπος εκείνον τον καιρό στήθηκε με τον επίπλαστο πλούτο να κυνηγά τον κόσμο στους δρόμους να δανειστεί και με την κυβέρνηση να επικροτεί και να ενθαρρύνει το κακό. Τότε έγινε η καταστροφή…
