Συχνά επαληθεύεται η άποψη, σύμφωνα με την οποία ο προεφηβικός αναρχισμός οσοδήποτε και αν γίνεται ελκυστικός, λόγω της ποιητικής του άδειας, δεν παύει στο τέλος να οδηγεί σε τραγικά ναυάγια. Η μυθολογία μας έχει καταγράψει την κατακρήμνιση και καταβύθιση του Ίκαρου, με τα λιωμένα κέρινα φτερά του, στην άβυσσο του ομώνυμου σημερινού πελάγους.
Αρκετοί αναλυτές, από τις πρώτες κιόλας ημέρες της διθυραμβικής εμφάνισης του Αλ. Τσίπρα, στο πολιτικό προσκήνιο και με τη διαίσθηση, ότι κάτι δεν ξεκίνησε, με καλούς για την «ανανεωτική» Αριστερά οιωνούς, παρομοίασαν τον θρυλικό καταληψία των γυμνασίων και των λυκείων, εναλλάξ, άλλοτε με τον Νάρκισσο και άλλοτε με τον Ίκαρο…
Και άλλοι τόσοι διαφωνούσαν με τη λευκή επιταγή, που υπέγραψε για χάρη του, όχι μόνον το αδιαμφισβήτητης εντιμότητας ιστορικό στέλεχος της κομμουνιστογενούς Αριστεράς, ο Αλέκος Αλαβάνος, αλλά και ακρίτως το μέγιστο τμήμα του ΣΥΝ και μετέπειτα του ΣΥΡΙΖΑ.
Έτσι, συμπαρασύρθηκε προς την δια βοής ανακήρυξη του «παιδιού θαύματος», σε «ανεπανάληπτη» ηγετική φυσιογνωμία και ένα ανέλπιστα μεγάλο τμήμα του προοδευτικού, αλλά και του συντηρητικού εκλογικού σώματος. Και με τον ίδιο τρόπο, το αρχικό 4% του ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ εκτινάχθηκε στο «ανεμογκάστρι» του 36% αλλά και του 62% (Εκλογές-Δημοψήφισμα).
Και όλα αυτά, χωρίς τον cursus honorum, την σταδιακή επάξια κατάκτηση των αξιωμάτων αλλά και με ελλιπέστατη κοινωνικοπολιτική αγωγή. Παρά μόνον με ένα «προσόν». Την εύνοια του star system, που τα τελευταία χρόνια έχει μετατρέψει το Κοινοβούλιό μας σε «πλοίο των τρελών»…
Όμως νομοτελειακά αυτή η ιλαροτραγική παρένθεση, που μόνον σ’ ένα οκτάμηνο εξετόξευσε την οικονομική ζημία της χώρας μας στα 100 δις Ευρώ, οδεύει προς το επονείδιστο κλείσιμό της.
Ο Αλέξης Τσίπρας, που στερείται το πλεονέκτημα της αυτοσυγκράτησης, απορρίπτει με αλαζονεία τη σωτήρια, για αυτόν αλλά και τον πολύπαθο τόπο, σύμπηξη διακομματικού κυβερνητικού μετώπου. Και το χειρότερο: Παρωθούμενος και από το ανεκδιήγητο «συμβουλευτικό» δίδυμο Αλ. Φραμπουράρη, Στέλιου Παππά, επιλέγει τη δονκιχωτική πορεία του μοναχικού καβαλλάρη…
Έστω και αν οι δημοσκοπικές Κασσάνδρες τον προειδοποιούν για απειλούμενη αυτοκαταδίκη του.
Όμως ας μην αυταπατώμεθα. Ούτε τα ηγετικά στελέχη της νεοκομμουνιστικής Αριστεράς, ούτε και οι εσχάτως μεταβαπτισθέντες, από φιλοκαστρικοί και φιλομαδουρικοί, της προεδρικής φρουράς της Κουμουνδούρου, σε … υπέρμαχους του γαλλογερμανικού άξονα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ούτε αυτές οι μυξοπαρθενικές «δηλώσεις μετανοίας» θα σώσουν, ούτε τον Τσιπραϊκό ΣΥΡΙΖΑ, αλλά ούτε και μια χώρα, που από μια κλωστή κρέμεται στο χείλος του γκρεμού.
Εάν ο Αλέξης Τσίπρας συνεχίζει να περιφρονεί τις εκκλήσεις των δυνάμεων του αστικοδημοκρατικού πολιτικού τόξου, για συνεννόηση-και μάλιστα με τη σιωπηρή, περίεργη ανοχή του κ. Προκόπη Παυλόπουλου-δικαίωμά του. Αλλά με την απόλυτη ευθύνη της αυτοκαταστροφικής του επιλογής…
